Η Πανεπιστημιακή Αστυνομία λειτουργεί ως αναμμένο σπίρτο σε ένα καζάνι που βράζει
Δύο χρόνια καραντίνας, πρωτόγνωρη ακρίβεια, κίνδυνος για ενεργειακό μεσαίωνα και φοιτητές που αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα στέγης αλλά και διαβίωσης. Ειλικρινά τώρα, είναι λύση σε όλα αυτά η παρουσία έμμισθων φρουρών στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα;
- 19 ΣΕΠ 2022
Ας κάνουμε μία υπόθεση εργασίας, λέγοντας πώς η Πανεπιστημιακή Αστυνομία έχει ουσιαστικό ρόλο και χρησιμότητα στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, άσχετα βέβαια με το γεγονός ότι τα χρήματα που σπαταλιούνται για αυτήν είναι μία τρομακτική πολυτέλεια σε μία χώρα που το υγειονομικό της σύστημα -για να αναφερθούμε μόνο σε αυτό- έχει φοβερές ελλείψεις προσωπικού.
(Προσωπικά, βέβαια, διαφωνώ κάθετα, καθώς παραβιάζει την αρχή για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση των ιδρυμάτων, επαναφέροντας οδυνηρές μνήμες από τα 60s, όταν η ασφάλεια ήταν κράτος εν κράτει στα πανεπιστήμια ελέγχοντας ουσιαστικά ιδεολογικά τους φοιτητές. Σε τελική ανάλυση, διαθέτουμε ήδη αρκετούς αστυνομικούς ως κράτος που μπορούν να επέμβουν διαθέτοντας το κατάλληλο ένταλμα. Το ίδιο δε γίνεται άλλωστε και όταν πρέπει να μπουν σε κάποιο σπίτι; Ή μήπως όχι; Για να θυμηθούμε και την πρόσφατη περίπτωση του σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ)
Για να ξεκινήσει όμως μία τέτοιου τύπου συζήτηση, ας δεχθούμε ότι έχει «κάποια» χρησιμότητα και ότι μπορεί να διορθώσει τα φαινόμενα ανομίας που παρατηρούνται συχνά-πυκνά στα πανεπιστήμια. Ειλικρινά, όμως, ακόμα και έτσι: είναι ώρα για κάτι τέτοιο;
Την ίδια στιγμή που οι φοιτητές διαμαρτύρονται για τη νέα πραγματικότητα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι σκηνές που παρακολουθήσαμε μέσα στο Σαββατοκύριακο από το ΑΠΘ εγείρουν ερωτήματα: μήπως τα χημικά σε συναυλία γνωστού καλλιτέχνη είναι απλά μία προειδοποίηση για την καταστολή που έρχεται;
Το έχουμε ζήσει ξανά το σκηνικό τα τελευταία χρόνια, όταν η υπερβολική χρήση βίας από πλευράς της αστυνομίας έφτασε μέχρι τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, αναγκάζοντας μάλιστα την ίδια -όπως έδειξαν οι επόμενοι μήνες- να βάλει φρένο στις τακτικές της.
Φυσικά, πέρα από την κυβέρνηση που παρουσιάζει ως απόλυτα δίκαιη την αντίδραση των ΜΑΤ, υπάρχει και μεγάλη μερίδα του κοινού η οποία κάνει λόγο για «μπαχαλάκηδες» που ξεκίνησαν τα επεισόδια. Ναι, είναι η γνωστή λογική του «αλλά για τη ΜΑΡΦΙΝ δε λέτε τίποτα» – μία τυπική απάντηση κάθε φορά που ασκείται κριτική στον τρόπο δράσης της ΕΛ.ΑΣ.
Ένα πράγμα όμως είναι σίγουρο: η Πανεπιστημιακή Αστυνομία θα αποτελέσει -και αποτελεί- με μαθηματική ακρίβεια εστία τρομερής έντασης στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. Ακόμα όμως και αν κάποιος είναι θιασώτης αυτής της επιλογής (σ.σ: της πρόσληψης δηλαδή περισσότερων από 1000 δημόσιων υπαλλήλων, την ίδια ώρα που τα νοσοκομεία δεν έχουν όσους γιατρούς θα έπρεπε), υπάρχει σοβαρό θέμα timing.
Οι φοιτητές που βρίσκονται στα πρώτα έτη των σχολών τους είναι παιδιά που έχουν ζήσει δύο χρόνια καραντίνας, ενώ μπροστά τους έχουν να αντιμετωπίσουν τον πιο σκληρά οικονομικό χειμώνα των τελευταίων ετών. Παράλληλα, πέρα από το γεγονός ότι φοιτούν σε πανεπιστήμια τα οποία υποχρηματοδοτούνται εδώ και δεκαετίες, έρχονται αντιμέτωποι και με μία άλλη σκληρή πραγματικότητα: το κόστος της φοιτητικής στέγης είναι πλέον αβάσταχτο.
Είναι προφανές πως τα Πανεπιστήμια αυτήν τη στιγμή είναι καζάνια που βράζουν – και όχι άδικα. Η κυβέρνηση, λοιπόν, μοιάζει σαν να ρίχνει λάδι στη φωτιά, σαν να αποζητά τη συγκεκριμένη σύγκρουση για να χαϊδέψει τα αυτιά ενός ακροατηρίου που το δόγμα «νόμου και τάξης» λειτουργεί υπνωτιστικά απέναντι σε όλα τα άλλα πραγματικά προβλήματα: αδιανόητη ακρίβεια, κίνδυνος ενεργειακού μεσαίωνα, χαμηλά οικονομικά στρώματα που πολύ απλά δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα.
Αλήθεια τώρα, σε μία χώρα που οι δολοφονίες των δημοσιογράφων παραμένουν ανεξιχνίαστες, το οργανωμένο έγκλημα κάνει πάρτι εκτελέσεων ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας και η ΕΥΠ βρίσκεται στο επίκεντρο ενός σκανδάλου υποκλοπών με χαρακτηριστικά Watergate, το πρόβλημά μας είναι η «ανομία» στα Πανεπιστήμια;
© Aris Oikonomou / SOOC
Όχι, βέβαια, ότι η λύση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας είναι η κατάλληλη, αφού πουθενά αλλού στην Ευρώπη δεν υπάρχει – αν είναι έτσι, ας βάλουμε παντού αστυνομία, σε κάθε χώρο, για να λειτουργεί παντού χωρίς ένταλμα.
Η συγκεκριμένη λογική κοιτά το δέντρο που τη βολεύει, την ίδια στιγμή που το δάσος είναι έτοιμο να πάρει φωτιά. Είναι σαφές ότι υπάρχει πρόβλημα προτεραιοτήτων. Εκτός, βέβαια, αν οι εντάσεις που θα προκύψουν στα πανεπιστήμια είναι καλοδεχούμενες από την ελληνική κυβέρνηση. Ως μία «ωραία ευκαιρία» για αντιπερισπασμό σε ένα τοπίο που διαγράφεται ζοφερό.
Άλλωστε, το να πουλάς «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καθόλου καλά αποτελεί γνωστή τακτική των συντηρητικών παρατάξεων. Είναι ένα déjà vu που ζούμε ξανά και ξανά σαν άνοστο αστείο. Βέβαια, επειδή κάποιες φορές τα κλισέ ταιριάζουν γάντι, ας θυμηθούμε αυτό: «όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες».
