Η Παπαρίζου, τα Φιλαράκια και εμείς που μεγαλώνουμε μέσα από τα σώματα άλλων
Η Έλενα Παπαρίζου ήταν πράγματι σέξι και λαμπερή αλλά θα μπορούσε να μην είναι και αυτό θα ήταν τελείως ΟΚ.
- 25 ΜΑΙ 2021
Η Έλενα μας, το κορίτσι μας, η ψυχή της ψυχής μας. Όταν η Έλενα Παπαρίζου επέστρεφε στην Ελλάδα, εντασσόταν σε έναν κύκλο πρωτόγνωρων για την Ελλάδα επιτυχιών. Η Ευρωζώνη, το Εuro, οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Όλη η Ελλάδα ζούσε με τον ίδιο τρόπο, πανηγύριζε με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους και από ό,τι φαίνεται ερωτευόταν και την ίδια γυναίκα.
Η γεμάτη άνεση, φρεσκάδα και ταλέντο εμφάνισή της γέμισε τη σκηνή της Eurovision και γράφτηκε στην ιστορία της διοργάνωσης. Την Παπαρίζου δεν την ξέρουν μόνο στην Ελλάδα. Η ομορφιά της, που επίμονα -και ουχί τυχαία- διάφοροι πανελίστες της εποχής χαρακτήριζαν «αρχαιοελληνική», συνδεόταν με το πρόσωπο της επιτυχίας που έδειχνε προς τα έξω η Ελλάδα. Παράγουμε μόνο επιτυχίες και η Παπαρίζου ήταν μία από αυτές.
Η επιστροφή της Παπαρίζου ως Βασίλισσας
Τα χρόνια πέρασαν, οι ιστορίες επιτυχίας ξεθώριασαν αλλά η Eurovision ήταν ακόμα εκεί. Η Έλενα Παπαρίζου θα επέστρεφε ως Βασίλισσα,16 χρόνια μετά τον θρίαμβό της, σε μία εντυπωσιακή ταράτσα του άχαρου Rotterdam. Τα αποθεωτικά σχόλια από τη μία τα διαδεχόταν ένα άθλιο χιούμορ ως προς την εμφάνισή της, κυρίως λόγω των λίγων κιλών που είχε πάρει.
Το γεγονός ότι είναι γυναίκα είναι σίγουρα κάτι θεμελιακό. Δεν μπορούμε να βγάλουμε το έμφυλο πρόσημο από το σκεπτικό μας. Μία γυναίκα πρέπει να αναμετράται μόνιμα με την τελειότητα και με ασφυκτικά αισθητικά standards. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Λίγες μέρες πριν ανάλογα σχόλια είδαμε και με αφορμή το περίφημο trailer για το reunion από τα Φιλαράκια. Υπήρχε κάτι κοινό μεταξύ των δύο.
Όλα ήταν σκηνοθετημένα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Στα Φιλαράκια, ήταν οι καναπέδες του Central Perk, οι άνετες πολυθρόνες, η κουζίνα του σπιτιού της Monica. Στην επανεμφάνιση της Παπαρίζου ήταν ίδια η χορογραφία, ίδιες οι νότες, ακριβώς ίδιο το πλαίσιο. Το μόνο που άλλαζε χαλώντας λίγο αυτή την προσπάθεια για την τέλεια αναστήλωση του παρελθόντος ήταν τα σώματα. Αυτά ταυτόχρονα ήταν και τα μόνο που έδιναν το στίγμα ότι ο καιρός πέρασε. Λιγότερο για την Παπαρίζου, πολύ περισσότερο για τα Φιλαράκια.
Πώς είναι δυνατόν;
Δικαιολογημένα είδα πολλούς να απορούν. Πώς είναι δυνατόν να υφίσταται τέτοιες επιθέσεις μία εντυπωσιακή γυναίκα όπως είναι η σημερινή Έλενα Παπαρίζου; Και τέλος πάντων, αν δέχεται την επίθεση εκείνη με την ομορφιά που έχει και την πρόσβαση σε όσα τη διατηρήσουν όμορφη, τι συμβαίνει σε άλλες περιπτώσεις; Γιατί η αλήθεια είναι ότι η Παπαρίζου, όπως και αν ήταν, θα έμπαινε αυτόματα σε σύγκριση με τον παρελθοντικό εαυτό της. Ειδικά από τη στιγμή που έγινε σύμβολο εθνικών οραμάτων που έχουν καταρρεύσει ολοσχερώς σε αυτό το ενδιάμεσο στάδιο.
Η Παπαρίζου είναι πράγματι (ακόμα) πανέμορφη και σέξι και όλα αυτά που επαναλαμβάνουν δικαίως όσοι και όσες την υπερασπίζονται. Δεν έχει όμως καμία σημασία. Θα μπορούσε να μην είναι και αυτό θα ήταν τελείως οκ. Το επίδικο δεν είναι ούτως ή άλλως αν είναι όμορφη ή όχι αλλά να δώσουμε επιτέλους στους ανθρώπους με τους οποίους μεγαλώσαμε, όποιοι και αν είναι αυτοί, το δικαίωμα να μεγαλώσουν εκείνοι όπως ακριβώς θέλουν.
Ακριβώς γιατί το γεγονός ότι μεγαλώσαμε μαζί τoυς δε μας δίνει κανένα δικαίωμα να προβάλλουμε στο σώμα τους τα δικά μας άγχη ως προς το γεγονός ότι τελικά και εμείς μεγαλώνουμε. Και αυτό είναι πολύ αγχωτικό, πολύ τρομακτικό αλλά μαζί είναι και πολύ ανθρώπινο.
Φοβούμενοι την πάροδο του χρόνου
Όταν είδα το trailer από τα Φιλαράκια, ένιωσα ένα έντονα αλλά ανεπεξέργαστο συναίσθημα το οποίο δεν μπορούσα και δεν μπορώ ακόμα καν να το ονοματίσω. Ανεπεξέργαστο μάλλον επειδή είναι προϊόν μίας εποχής που είναι γεμάτη βεβαιότητες όχι όμως για το τρόπο που μεγαλώνουμε.
Η τεχνολογία υπάρχει και είναι συμβατή και με τις δύο περιπτώσεις. Το πρόγραμμα, βλέπετε, ήταν βιντεοσκοπημένο. Θα μπορούσε, λοιπόν, η Παπαρίζου να είχε αντικατασταθεί από ένα cgi του 22χρονου εαυτού της. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύει και για τα Φιλαράκια. Στο ίδιο καναπέ, στο ίδιο set και χωρίς καμία απολύτως αλλαγή στα πρόσωπά τους. Αδύνατοι, νέοι, χωρίς λευκές τρίχες και ρυτίδες στο μέτωπο. Ακριβώς όπως ήταν.
Η αναστήλωση του παρελθόντος έτσι θα ήταν τέλεια. Όλοι θα ήταν όπως τότε και κανένα υπαρξιακό άγχος δεν θα είχε δημιουργηθεί σε κανέναν μας. Τι βολικό σενάριο που θα ήταν αυτό. Και μαζί τι θλιβερό το θέαμα που θα παρουσίαζε.
