Η σκληρή αλήθεια για τον Dani Gambino και το ραπ σήμερα
- 26 ΣΕΠ 2024
Όταν είσαι έτοιμος να εξαπολύσεις μια επίθεση που είναι βέβαιο ότι θα εξελιχθεί σε πόλεμο, η θαλάμη θα πρέπει να είναι γεμάτη, αλλιώς κινδυνεύεις η βολή να γυρίσει μπούμερανγκ. Θα ακουστεί ο κρότος, αλλά θα είναι κούφιος.
Στην προκειμένη περίπτωση, τα σκάγια ήταν οι δριμείς κατηγορίες, που εξαπέλυσε με stories κατά ριπάς ένας άνθρωπος-πυλώνας αυτής της μουσικής σκηνής από εποχές 90s, ο Κώστας Παππάς (Dj The Boy), ενάντια στον μέχρι πρόσφατα συνεργάτη του και σήμερα ακραία δημοφιλή ράπερ (Νίκο) Dani Gambino, για φασιστικό παρελθόν που υποκρύπτει – ότι ήταν «οργανωμένος οπαδός των Blue Terror Army [sic]» και «κολλητός» του Γιώργου Φουντούλη, του μέλος της Χρυσής Αυγής που δολοφονήθηκε στο Νέο Ηράκλειο. Η επίθεση στοχεύει κοινώς «στο κεφάλι», αφού οι φασιστικές ιδεολογίες είναι φύσει ασύμβατες με τον κώδικα του χιπ χοπ. Στοχεύει στην αποκαθήλωση.
Ο ίδιος παρουσιάζει την ιστορία σαν μια καλοστημένη πλεκτάνη από πλευράς του Dani, ότι πλάσαρε σε όλους μια «καλοδουλεμένη ιστορία» με στόχο να μπει στον χώρο και «να βγάλει λεφτά από τα πιστεύω μας», τη στιγμή που ο The Boy ουδέποτε στο παρελθόν είχε προτάξει πολιτικό λόγο ούτε –πλην μετρημένων εξαιρέσεων– είχε συμμετοχή στα καθιερωμένα αντιρατσιστικά φεστιβάλ ή συναυλίες αλληλεγγύης και οικονομικής στήριξης. Παρά το ψάξιμο που έκανα στο Google μήπως με απατά η μνήμη μου, δεν βρήκα συναυλίες π.χ. σε καταλήψεις και στέκια, όπως άλλοι συνάδελφοί του. Όχι, ότι αυτό καθιστά αναγκαστικά τον The Boy ένα απολιτίκ άτομο, αλλά η ξαφνική οικειοποίηση ιδεολογικής ταυτότητας ήρθε στα μάτια μου απ’ το πουθενά.
Εντωμεταξύ, μέσα σε όλα, πατάει και μία πεπονόφλουδα: αναφέρει τους Blue Terror Army ενώ εννοεί τους Blue Terror, ένα οπαδικό γκρουπ στο Ν. Ηράκλειο (πρώην Blue Lions), το οποίο σχηματίστηκε αρχικά «χωρίς κανένα πολιτικό πρόσημο» (όπως διευκρίνισαν σε post στο FB οι ίδιοι), ενώ την επίμαχη περίοδο (μέσα δεκαετίας του 2010) πράγματι είχαν εμφανιστεί οπαδοί με ακροδεξιά ιδεολογία στο γήπεδο του Ν. Ηρακλείου, αλλά γρήγορα διαχωρίστηκαν σε ξεχωριστή ομάδα, ως Blue White Army. Θα πείτε, ψιλά γράμματα είναι αυτά. Όχι, αν προτάσεις «πιστεύω» και «έρευνα στοιχείων», θα απαντήσουμε.
Επιστροφή στην επίθεση –δυσφήμισης– και τα σκάγια που βρίσκονται στον αέρα, με το κοινό να παρακολουθεί τα stories αλλά χωρίς να μπορεί να καταλάβει τελικά εάν βρήκαν στόχο ή ήταν άσφαιρα.
Ήταν όντως μαίανδρος το τατουάζ που έχει μαυρίσει ο Dani Gamino στο μπράτσο του; Είναι εκείνος το πρόσωπο το οποίο κυκλώνει ο The Boy σε παλιές φωτογραφίες φασιστικών οργανώσεων ή είναι απλά ένας άσχετος τύπος που έχει μούσια και εμείς παρακολουθούμε ένα κυνήγι μαγισσών στο πλαίσιο της ραπ κοινότητας; Οι (κατά κύριο λόγο πιτσιρικάδες) groupies δηλώνουν αμέσως στήριξη στα social media, ενώ οι μεγαλύτεροι παίρνουν απόσταση και παραμένουν μουδιασμένοι, και αρκετοί που ακούνε και αγαπάνε το ελληνικό ραπ αναρωτιόμαστε τι στο καλό συνέβη και φτάσαμε ως εδώ.
Η εξήγηση στο ερώτημα δεν δόθηκε ούτε με την τελευταία απάντηση του Dani Gambino, όπου παραδέχτηκε ότι το τατουάζ ήταν τελικά μαίανδρος αλλά διευκρινίζοντας «χωρίς να υπάρχει καμία πολιτική σύνδεση» (;). Κατά τα άλλα, διευκρίνισε ότι με τον Φουντούλη έτυχε να γεννηθούν στην ίδια γειτονιά και ξεκαθάρισε, «Σκατά στους φασίστες, δεν είμαι με τη μεριά τους».
Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, τέλος πάντων;
Σε πολλούς, ανάμεσά τους και ο γράφων, δεν φάνηκε δα και τόσο απίθανο το σενάριο – ο Dani Gambino, ένας άνθρωπος που σήμερα βγαίνει με total black ντύσιμο, τα βάζει με το κράτος, την αστυνομία και παθιάζει (ειδικά την Gen Z) με το αντισυστημικό, χουλιγκάνικο στυλ του, να έχει υπάρξει κάποτε από την άλλη πλευρά της ιστορίας, ίσως από άγνοια, ίσως από βλακεία. Οι άνθρωποι αλλάζουν και (εφόσον δεν έχουν συμβεί ακρότητες), κανείς δεν μπορεί να τους αρνηθεί αυτό το δικαίωμα, πόσο μάλλον όταν ανατρέχουμε στα εφηβικά χρόνια και τη γοητεία που ασκεί κάθε τι ακραίο.
Δεν υπήρχε άλλωστε καμία ψευδαίσθηση ότι ακόμη και σήμερα οι στίχοι του Dani (παρότι άψογοι λυρικά) δεν είναι στην ουσία κάτι παραπάνω από τσιτάτα που ανακυκλώνουν σε γενικές τοποθετήσεις χωρίς ιδιαίτερο ιδεολογικό βάθος. Δεν ανήκει στο κινηματικό ραπ, όπως συμβαίνει σε δεκάδες άλλες, όχι τόσο γνωστές, underground φωνές. Θα πει βέβαια για την αστυνομία, το κράτος, το σύστημα, την ανεργία, την αδικία, αλλά με έναν τρόπο που (όσο καλός και αν είναι λυρικά, ξαναλέω) παραπέμπει στη λογική του «να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» και «όλοι πουλημένοι είναι». Ωστόσο, στις κατάμεστες συναυλίες του θα δεις παλαιστινιακές σημαίες, θα ακούσεις συνθήματα για τον Παύλο, θα νιώσεις ότι υπάρχει μια γενιά έτοιμη να σκάσει από την πίεση και τα αδιέξοδα.
Και αυτό είναι κάτι, όταν σε άλλες συναυλίες δεν ανοίγει ρουθούνι.
Οι Επικίνδυνοι Πολίτες, συγκεκριμένα, ήταν ο ήχος που αποτύπωσε πιο γλαφυρά την περιρρέουσα κατάσταση μετά τα Τέμπη. Με αυτόν τον δίσκο, ο Gambino μετατράπηκε σε Big Dani και παρέσυρε όλη τη νέα γενιά. Έγινε σύμβολο – έγινε το βασικό σημείο αναφοράς στα ακουστικά κάθε πιτσιρίκου ή πιτσιρίκας, που νιώθει εγκλωβισμένος αναζητώντας το μέλλον του σε «ένα κράτος που αδιαφορεί», χωρίς να ξέρει ακριβώς το πώς και το γιατί. Κοινώς, η μουσική του πέτυχε τον σκοπό της: το κοινό ταυτίστηκε, παθιάστηκε, ενώθηκε, ούρλιαξε, εξοργίστηκε, χτυπήθηκε στα στάδια και ξέσπασε την οργή του, ίσως όχι με τον ιδανικό τρόπο, αλλά τουλάχιστον με κάποιον τρόπο.
Και τώρα, το ίδιο κοινό καλείται να συμβιβαστεί (ή να κρυφτεί εθελοτυφλώντας) με την ιδέα ότι το ίδιο άτομο που τώρα λατρεύει σαν θεό κάποτε πίστευε –μ’ έναν μάλλον αντίστοιχα γενικόλογο τρόπο– ότι οι ξένοι μάς παίρνουν τις δουλειές και αλλοιώνουν το έθνος. Αλλά ως εκεί πηγαίνει η ιστορία. Δεν είδαμε ουσιαστικές αποδείξεις για κάτι περαιτέρω, για οργανωμένες επιθέσεις του Dani ή κάποια άλλη συμμετοχή του σε συντονισμένη δράση ακροδεξιάς οργάνωσης, κάτι που να δικαιολογεί τέλος πάντων αυτή την επίθεση που εμφανίστηκε σαν κεραυνός εν αιθρία, με μάλλον θολά (και προσωπικά) κίνητρα από πλευράς The Boy.
Ύστερα από όλα αυτά, θα πρέπει μάλλον όλοι μας να σκεφτούμε πόσο γρήγορα χορταίνουμε από εύπεπτα αντιφασιστικά σλόγκαν και edgy συνθήματα που ακούγονται στις ραπ συναυλίες σήμερα, όταν αυτά τελικά αποδεικνύονται τόσο ρηχά και χάνουν το νόημά τους από ένα ξεκατίνιασμα.
