Η χρονιά που συντονιστήκαμε στην ελληνική τηλεόραση ακόμα κι εμείς που τη σνομπάραμε

Τις προάλλες ρώτησα τη μαμά μου αν γνώριζε ποιος παίζει στη συνέχεια από το Νησί (Μία Νύχτα του Αυγούστου), ενώ κάπου πήρε το μάτι μου ένα σχόλιο για το πόσο καλό είναι το ψυχολογικό θρίλερ με τον Σπύρο Παπαδόπουλο Κάνε Ότι Κοιμάσαι και μπήκα να ψάξω πού παίζει και πότε. Λίγο αργότερα με τσάκωσα να διαβάζω ένα άρθρο για τις δεκάδες νέες σειρές μυθοπλασίας που έρχονται φέτος στα ελληνικά κανάλια και ομολογώ πως κάποιες από αυτές (όπως και τα προαναφερθέντα «Νούμερα» άλλωστε) μου κίνησαν τόσο την περιέργεια που ναι, όντως, σκοπεύω να συντονιστώ στην πρεμιέρα για να δω περί τίνος πρόκειται. Ταυτίζεστε; Ενδιαφέρον. Γιατί μέχρι προσφάτως θα πιθανολογούσα πως κάποιος που ανυπομονεί για τη συναυλία των Belle and Sebastian έχει πάψει από καιρό να ενδιαφέρεται για την ελληνική τηλεόραση.

Το ότι εγώ και οι φίλοι μου δεν ξέρουμε πώς να γυρίσουμε τον δέκτη στα free-to-air κανάλια ή δεν έχουμε δει ούτε μισό καρέ από τις Άγριες Μέλισσες ή τον Σασμό δε σημαίνει βέβαια απολύτως τίποτα (πέραν ίσως του ότι είμαστε σνομπ) καθώς οι δύο αυτές σειρές αφενός έσκισαν σε τηλεθέαση, αφετέρου έστρεψαν το ελληνικό κοινό ξανά προς τη μυθοπλασία, διακόπτοντας την εμμονική συζήτηση γύρω από τα κορεσμένα φορμά ριάλιτι και τα άπαντα του Netflix.

Αυτές οι σειρές όμως, παρά την ποιότητα σεναρίου και παραγωγής (την οποία ουδόλως δεν αμφισβητώ), δεν ήταν αρκετές ως κίνητρο για να συντονίσουν τις τηλεοράσεις τους στα ελληνικά κανάλια οι ορκισμένοι ξενομανείς τηλεορασάκηδες (βάζω και τον εαυτό μου σε αυτή την κατηγορία) καθώς εκείνοι εξακολούθησαν να εντοπίζουν την αισθητική τους στο τελευταίο hit του HBO, του BBC ή του Hulu και ελάχιστο τους ένοιαζε αν θα αρραβωνιαστούν τελικά ο Νικηφόρος με την Ασημίνα (το γκούγκλαρα). Φέτος ωστόσο, που ξεφεύγουμε από το δίπολο σειρά εποχής/καθημερινή κωμωδία, αισθάνομαι πως το ελληνικό τηλεοπτικό περιεχόμενο θα μας απασχολήσει τόσο πολύ που -πώς να το κάνουμε- αν θέλεις να είσαι μέρος της συζήτησης, δεν γίνεται να μένεις άλλο στην απέξω.

Πριν ξαναγυρίσουμε στα «Νούμερα», ας μιλήσουμε λίγο με αριθμούς. Πήρα τηλέφωνο τον καλό μου φίλο και σεναριογράφο Γιάννη Διακάκη (επί του παρόντος ανήκει στις συγγραφικές ομάδες των κωμικών σειρών Μην Αρχίσεις τη Μουρμούρα και Μαίρη Μαίρη Μαίρη των Ρέππα-Παπαθανασίου) που τα ξέρει όλα. Όντως, τα ήξερε όλα: «Από τα όσα έχουν ανακοινωθεί μέχρι στιγμής, αυτή τη σεζόν θα προβληθούν 41 σειρές, σε 7 ελεύθερα κανάλια (Mega, ANT1, Star, Alpha, ΣΚΑΙ, OPEN, ΕΡΤ) και 2 συνδρομητικά (ANT1+, Cosmote TV). Από αυτές, οι 9 είναι διασκευές βιβλίων και οι 8 είναι μεταφορές ξένων φορμάτ. Υπάρχουν 23 δραματικές σειρές (11 από αυτές είναι εποχής), 14 κωμικές σειρές (1 από αυτές είναι εποχής) και 4 θρίλερ/αστυνομικά. 9 σειρές συνεχίζονται για μια ακόμα σεζόν (με το Μην Αρχίζεις τη Μουρμούρα να σπάει κάθε ρεκόρ κωμικής σειράς αφού μπαίνει στον 10ο κύκλο του).

Με 23 (!) δραματικές ήδη στο πρόγραμμα, ένα πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς είναι ότι οι ιθύνοντες των καναλιών επηρεασμένοι από την επιτυχία που έκαναν οι Άγριες Μέλισσες και ο Σασμός έσπευσαν να επενδύσουν στο δράμα και ιδίως στο δράμα εποχής.

«Η γενική εικόνα αυτή είναι. Οι δραματικές είναι περισσότερες από τις κωμωδίες και υπάρχει μια κάποια εμμονή με τις σειρές εποχής. Σε γενικές γραμμές, οι περισσότερες είναι σειρές που περιμένει κανείς να δει στην ελληνική τηλεόραση και παρακολουθεί έτσι κι αλλιώς φανατικά το κοινό που βλέπει ακόμα τηλεόραση. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και κάποιες μη αναμενόμενες επιλογές. Στο Mega επιστρέφει ύστερα από τη σεζόν 2009-2010 ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης με το Maestro. Σίγουρα πολύς κόσμος θα στηθεί να δει την καινούρια του σειρά που είναι και υπερπαραγωγή. Στην ΕΡΤ1 ο Φοίβος Δεληβοριάς δημιουργεί μια σουρεάλ μουσική κωμωδία που σε κάθε επεισόδιο θα έχει guests πρόσωπα της πόλης αλλά και επώνυμους καλλιτέχνες (Μαζωνάκη, Μποφίλιου, Μαραβέγια, Γαρμπή, Νικολόπουλο κ.α.) Στο Mega θα κάνει και το πρώτο του τηλεοπτικό βήμα ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα Βασίλης Κεκάτος με τη μίνι σειρά Milky Way».

Ισχύει, το νέο πρόγραμμα με ιντριγκάρει και τις τρεις προαναφερθείσες σειρές προσωπικά έχω σκοπό να τις παρακολουθήσω (ή έστω να τους δώσω μία ευκαιρία). Ίσως ρίξω και μια ματιά στις Σέρρες του Καπουτζίδη που μετακομίζει του χρόνου από τη συνδρομητική πλατφόρμα ΑΝΤ1+ στον ΑΝΤ1. Ίσως χαζέψω και το Αυτή η Νύχτα Μένει γιατί αγαπώ την ταινία. Ίσως… Μισό λεπτό, πότε έγινε αυτό; Εγκαταλείπουμε τις πλατφόρμες και επιστρέφουμε στα παραδοσιακά κανάλια; Τι συνέβη στους πρωταθλητές του binge-watching;

Ο Reed Hastings του Netflix δεν έλεγε πως μέσα στα επόμενα χρόνια θα πεθάνει τελείως η linear TV; Τότε γιατί το απευθυνόμενο στη νεολαία BBC Three (βλέπε Fleabag, Normal People, Killing Eve) που ήταν διαθέσιμο αποκλειστικά μέσω iPlayer επέστρεψε στην επίγεια τηλεόραση το καλοκαίρι; Και γιατί στην Αμερική βλέπω να παίρνει τα πάνω της ξανά η συμβατική τηλεόραση; Μήπως όλη αυτή η υπερπροσφορά συνδρομητικών πακέτων και τηλεοπτικού περιεχομένου έγινε πλέον μη διαχειρίσιμη και μας λείπει να βλέπουμε απλά ό,τι βλέπουν κι οι φίλοι μας;

Μα το γνωρίζουν και οι μεγάλοι παίκτες του streaming αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι το HBO Max επιμένει στο «ένα επεισόδιο την εβδομάδα» για σειρές όπως το Euphoria ή το φετινό House Of The Dragon. Εβδομαδιαίως έγινε διαθέσιμο στο Netflix και το Better Call Saul (του AMC) -και όχι μόνο- ενώ ο πιο πρόσφατος κύκλος του Stranger Things χωρίστηκε στα δύο. Εδώ δε μιλάμε αναγκαστικά βέβαια για ταυτόχρονη τηλεθέαση, ωστόσο είναι σαφές πως έχει πατηθεί ένα φρένο, για να διαρκεί και περισσότερο ο «θόρυβος» γύρω από κάθε τίτλο. Σε τελική ανάλυση, αν το House Of The Dragon έκανε πρεμιέρα ολόκληρο σε μια ημέρα, θα ασχολούμασταν μαζί του δύο εβδομάδες το πολύ (και σίγουρα το Pop για τις δύσκολες ώρες δε θα αφιέρωνε ολόκληρο podcast για κάθε επεισόδιο).

Για να επιστρέψω στην ελληνική τηλεόραση και στα «Νούμερα», ναι, είδα «Νούμερα», και μάλιστα όχι στο ERTflix, αλλά στην ΕΡΤ, την Παρασκευή στις 22:00 που ήταν η «κανονική» προβολή. Στρογγυλοκάθισα στον καναπέ τη συγκεκριμένη ώρα, άρπαξα το τηλεκοντρόλ από τον διπλανό μου που ήθελε να δει μπάσκετ, έπιασα το κινητό μου, αναζήτησα το hashtag στο Twitter για να δω τι λέγεται και παράλληλα έστειλα στις φίλες που με συνοδεύουν στα live του Δεληβοριά, γιατί ήμουν σίγουρη ότι ήταν συντονισμένες και εκείνες. Σχολιάζαμε καθ’όλη την ώρα του επεισοδίου, ανταλλάζαμε screenshots από το επεισόδιο στις διαφημίσεις (είχα ξεχάσει πώς είναι η διακοπή για διαφημίσεις), λυνόμασταν στα γέλια ακριβώς την ίδια στιγμή που ο corporate freak χαρακτήρας του Μιχάλη Σαράντη ανέβηκε στο ποδήλατο του γραφείου του επειδή «δεν κάθεται ποτέ και κοιμάται μόνο δύο ώρες κι αυτές με το ένα μάτι ανοιχτό».

Ωραία όλα αυτά, ωστόσο, τα περισσότερα κανάλια, αν όχι όλα, δε δίνουν πλέον τη δυνατότητα στους θεατές να βλέπουν το περιεχόμενο και κατόπιν προβολής, online; Ναι, αλλά αν είμαι διαθέσιμη την ώρα που προβάλλεται πανελληνίως, θα το προτιμήσω. Την ταυτόχρονη κοινή εμπειρία δεν μπορείς να τη ζήσεις με το streaming. Αντιθέτως, το streaming μετατρέπει την ψυχαγωγία σε αγώνα δρόμου. Το καλοκαίρι, λόγω έλλειψης ελεύθερου χρόνου, μου πήρε πάνω από δύο εβδομάδες να δω το Stranger Things.

Έτσι, πριν παρακολουθήσω τα επεισόδια, είχα δει στα social δεκάδες πλάνα από τη σειρά, είχα βομβαρδιστεί με άρθρα για τον κομβικό ρόλο του Running Up That Hill της Kate Bush στην πλοκή και, εν ολίγοις, είχα εκτεθεί σε ένα σωρό spoilers που με έκαναν να νιώθω διαρκώς ότι είμαι “late to the party”. Όταν υπάρχει συγκεκριμένο τηλεοπτικό ραντεβού (appointment TV) -αθλητικοί αγώνες, ριάλιτι, Eurovision και εν προκειμένω, νέα επεισόδια μιας σειράς -δε νιώθεις ποτέ ότι έχεις αργήσει στο πάρτι- είσαι μέρος του zeitgeist, είσαι μέρος του «συμβαίνει τώρα». Παρεμπιπτόντως, μιας και είπα πάρτι, την ημέρα που θα κάνει πρεμιέρα ο Παπακαλιάτης λέω να μαζέψω φίλους στο σπίτι για προβολή.