Ήμασταν τελικά οι επικίνδυνοι που προκάλεσαν την απαγόρευση;

Ή μήπως να χαλαρώσουμε λίγο, να απολαύσουμε την απομόνωση στο σπίτι, γιατί στο τέλος θα γίνουν τα νεύρα μας τσατάλια και θα δείχνουμε ο ένας τον άλλον λες κι εσύ, ή εγώ φέραμε τον κονοροϊό στην Ελλάδα. Ναι σε καιρό ειρήνης το να περιορίζεσαι στο σπίτι σου, να κάνεις μόνο τις απαραίτητες διαδρομές είναι δύσκολο, δεν αντέχεται και τόσο…

Αλλά δεν ήρθε (ακόμη τουλάχιστον) και η συντέλεια του κόσμου. Με ίντερνετ, σόσιαλ μίντια, τηλεόραση, Netflix, το σουπερμάρκετ με χαρτί υγείας για πάντα, δεν είναι για να κλαίμε διαρκώς τη μοίρα μας. Κι επειδή πρέπει να προστατεύσουμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες, όσοι είναι πάνω από 80, μπορούν να σας διηγηθούν τι σημαίνει δυστυχία (και περιορισμός των ελευθεριών) από τα σκληρά χρόνια της πείνας και της κατοχής.

Η δική μας άβολη παραμονή οίκαδε, ο αυτοπεριορισμός, η αβεβαιότητα για το μέλλον που ξημερώνει μετά το τέλος της περιπέτειας, ειδικά σε μια χώρα που ακόμη βιώνει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως μας κάνουν να ξυπνάμε αγχωμένοι μέσα στη νύχτα.

Βλέποντας όμως την ανείπωτη τραγωδία με τα στρατιωτικά καμιόνια να μεταφέρουν τους νεκρούς του Μπέργκαμο, διαβάζοντας τις τρομακτικές διηγήσεις γιατρών, νοσηλευτών και ασθενών, από τα νοσοκομεία της Βόρειας Ιταλίας, καταλαβαίνει κανείς και το … νόημα όλων αυτών των περιορισμών.

Να κατεβάζαμε το δάχτυλο λίγο…

Η ατομική ευθύνη, βεβαίως, είναι υπαρκτή έννοια. Ο καθένας αναλαμβάνει το μερίδιο, που του αναλογεί και πρέπει να βάλει μπροστά το συλλογικό συμφέρον. Η μη διασπορά του ιού είναι η βασική προτεραιότητα και κανείς δεν μπορεί, σε τέτοιες στιγμές, να είναι κλασικός ωχαδερφιστής.

Από την άλλη, η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι κουνάμε πολύ το δάκτυλο, δικάζουμε τους πάντες και τα πάντα, καταπίνουμε αμάσητες εικόνες που δεν είναι πραγματικότητα και τρομαγμένοι, ανοίγουμε την τηλεόραση για τον καθημερινό βομβαρδισμό από ‘ειδήσεις’ και ειδήσεις.

Ναι, υπάρχει η περίφημη ατομική ευθύνη και φυσικά ένας νοήμων άνθρωπος μπορεί να συνειδητοποιήσει εύκολα τον κίνδυνο που υπάρχει σε περίπτωση απρόβλεπτης και
ανεξέλεγκτης έξαρσης των κρουσμάτων.

Όμως το ότι στο νοσοκομείο Σωτηρία (νοσοκομείο αναφοράς για τον ιο) δεν είχαν μάσκες, όπως κατήγγειλαν οι ίδιοι γιατροί του, ή δεν επαρκούν οι πνευμολόγοι (γιατί στην εποχή των μνημονίων όλα αποψιλώθηκαν, μη το ξεχνάμε) δεν φταίνε όσοι (πολύ κακώς) πέρασαν τα διόδια το σαββατοκύριακο για μια βόλτα στο Ναύπλιο. Μην τα μπλέξουμε και προπαντός μην αποπροσανατολιζόμαστε.

Οι περισσότεροι άλλωστε και τις οδηγίες των ειδικών ακολουθούμε και τις υποδείξεις του κ. Τσιόδρα ακούμε ευλαβικά κάθε απόγευμα. Και θα προσαρμοστούμε, χωρίς αμφιβολία, ακόμη και στην πιο αυστηρή ‘καραντίνα’. Χωρίς κραυγές, χωρίς ‘δίκες’ και κυρίως χωρίς φτηνή κομματική αντιπαράθεση του στυλ ‘ο δικός, ο δικός μας’.

Η ανάρτηση που έκανε ο καλός διαδικτυακός φίλος, Πέτρος Παπακαλός στην σελίδα του στο Facebook με κάλυψε απόλυτα (και νομίζω ότι αν την διαβάσετε προσεχτικά) θα ισχύσει το ίδιο και για πολλούς από εσάς:

 

Πράγματι, ο Πέτρος έχει δίκιο. Η προσαρμοστικότητα στις εξελίξεις είναι το πρώτο βήμα. Εδώ στον Βύρωνα, κατηφορίζοντας προς την Πλατεία Υμηττού, υπάρχει το κρεοπωλείο ‘Αμερικάνος’. Από τα κορυφαία της Αθήνας, με τους δυο ιδιοκτήτες έτοιμους, κάθε φορά, να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της στιγμής. Η τοποθέτηση προστατευτικών πλέξι-γκλας, ώστε να μην υπάρχει τόσο μεγάλη επαφή με τους πελάτες, οι μάσκες, τα γάντια και τα σκουφιά σε συνδυασμό με την επιστράτευση δυο ‘ντελίβερι’ για να μην πηγαίνει όλος ο κόσμος στο μαγαζί, δείχνει ότι κάθισαν, σκέφτηκαν, πήραν αποφάσεις και ενέργησαν προστατεύοντας και τους εαυτούς τους και τους καταναλωτές…

Απέναντι ο φούρνος, που εξυπηρετεί έναν-έναν τους πελάτες έχει φτιάξει άλλη πατέντα. Τα κέρματα τα … δέχεται, μόνο αν τα ρίξεις στο συγκεκριμένο ποτήρι με νερό. Ο καθένας όπως
μπορεί καλύτερα…

Γράμμα από την καθηγήτρια…

Την ίδια ώρα κάποιοι που χρόνια τώρα κάνουν…την ίδια δουλειά, σπέρνουν την ένταση. Το κλείσιμο των σχολείων, οδήγησε σπίτια τους, εκτός από τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς .Η χολή κατά των καθηγητών (ιδιαίτερα του δημόσιου τομέα) όπως παλιότερα κατά των γιατρών (κάθε φορά, αλλάζει το επάγγελμα δεν έχει σημασία) χύθηκε ήδη. Γιατί να κάθονται και να πληρώνονται; Και τι να γίνει; Να τους στείλουμε για … καταναγκαστικά έργα;

Κάθονται όμως οι εκπαιδευτικοί; Δε νομίζω. Και οι καθηγητές του δημοσίου και των ιδιωτικών σχολείων προσπαθούν να…σώσουν τη χρονιά, όσο μπορούν και όσο τους επιτρέπει το απαρχαιωμένο σύστημα πληροφορικής που όλο αναβαθμίζεται και όλο το ίδιο μένει.

Ο γιος μου είναι μαθητής της Γ Λυκείου, περνάει τον δικό του τάραχο καθώς δεν γνωρίζει πότε θα διεξαχθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις. Για όλους τους συνομήλικους του, η αγωνία, το άγχος μεγαλώνει μέρα με την μέρα. Πριν από λίγες μέρες του ήρθε e-mail από την φιλόλογό του στο Α Αρσάκειο Γενικό Λύκειο Ψυχικού, Νέλλη Παππά, ιδιαίτερα συγκινητικό και ενδεικτικό του ότι κανείς…δεν κάθεται, όπως υποθέτουν διάφοροι ‘πρεσβευτές της αλήθειας’.

Αντιγράφω από την εισαγωγή:

“Αγαπητά μου παιδιά,

Επικοινωνούμε σε δύσκολα πραγματικά συνθήκες κι ενώ όλα φαντάζουν αβέβαια. Εύχομαι και ελπίζω να είστε καλά κι εσείς και οικείοι σας. Παρά τα όσα γίνονται αυτή τη στιγμή στον τόπο μας, οφείλουμε να σταθούμε όρθιοι και να προχωρήσουμε. Κι εσείς κι εμείς. Εσείς οφείλετε να κρατήσετε ηθικό ακμαίο μέχρι το τέλος αυτής της δοκιμασίας κι εμείς οφείλουμε να σας βοηθήσουμε με κάθε τρόπο….“.

Οι χρηστικές πληροφορίες, προς τους μαθητές δεν μας αφορούν. Ούτε και η ανάλυση, που ζήτησε η κυρία Παππά από τον Άγγελο και του συμμαθητές του, σε ένα από τα ωραία ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη: Το πρώτο σκαλί. Ή μήπως όχι; Θα ήταν, άραγε, η ποίηση ένας οδηγός για να φτιάξουμε τον κόσμο καλύτερο, μετά την περιπέτεια που βιώνει ο πλανήτης; Να κάνουμε αυτή τη φορά μια διαφορετική επανεκκίνηση, αναζητώντας ξανά τις βασικές αρχές μιας άλλης κοινωνίας, περισσότερο δίκαιης και ανθρώπινης. Αρχές που χάθηκαν στους σκονισμένους φακέλους των γραφειοκρατών και των κυνικών αποφάσεων από τους υπηρέτες του
οικονομικού κέρδους.

Κι έστω με πολύ κόπο, να ανέβουμε αυτό το πρώτο σκαλί, της κατάκτησης του κόσμου των ιδεών, της ίδιας της ποίησης, που όπως λέει και ο Καβάφης «’λίγο δεν είναι’…