Ίσως τελικά, να μην μας αξίζει ο Γιάννης

Κακά τα ψέμματα. Η σύγχρονη Ελλάδα δεν έχει πολλά πράγματα για τα οποία μπορεί να αισθάνεται περήφανη. Οι όμορφες ιστορίες που μας ενώνουν και μας κάνουν να καμαρώνουμε και να χαμογελάμε, γίνονται τα τελευταία χρόνια όλο και πιο σπάνιες.

Μια τέτοια ιστορία, είναι κι αυτή του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Όχι επειδή στα 22 του αποτελεί ήδη έναν απ’ τους μεγαλύτερους σταρ του ΝΒΑ, πίστεψέ με, αυτό είναι το λιγότερο. Αυτό που μας έκανε να αγαπήσουμε τον Γιάννη, είναι η -βγαλμένη από ταινία- διαδρομή του, οι δυσκολίες τις οποίες χρειάστηκε να ξεπεράσει για να φτάσει εκεί που βρίσκεται σήμερα, η ταπεινότητα, το ήθος και το ειλικρινές του χαμόγελο, που ξεπερνάει σε μέγεθος και το άνοιγμα των χεριών του.

Μα κυρίως, το γεγονός πως ποτέ δεν δείχνει να ξεχνάει από πού ξεκίνησε και ποτέ δεν θα απαρνηθεί την οικογένεια, τους παιδικούς του φίλους, την παλιά του γειτονιά, το ανοιχτό στο οποίο έκανε τα πρώτα του σουτάκια, ακόμα ακόμα κι εκείνο το 608, το λεωφορείο που έπαιρνε μαζί με τα αδέρφια του τα δύσκολα χρόνια που μεγάλωνε στην Αθήνα.

Αυτός είναι ο Γιάννης, ένα παιδί το οποίο στην ηλικία που εμάς το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να παίξουμε λίγο παραπάνω, εκείνο πουλούσε γυαλιά ηλίου στο Μοναστηράκι για να τα βγάλει πέρα η οικογένειά του. Την αγαπήσαμε αυτή την ιστορία. Δεθήκαμε με τον Γιάννη, είδαμε σε αυτόν έναν σύγχρονο ήρωα, φτιαγμένο απ’ το υλικό που χτίζονται εκείνοι οι ήρωες που θαυμάζουμε στις ταινίες και τα βιβλία. Μόνο που όπως φαίνεται, η αγάπη αυτή, για αρκετούς από εμάς, είχε και κάποιους -βολικούς- όρους.

Ξέρω πολύ καλά σε ποια χώρα ζω. Γνωρίζω ότι υπήρχαν αρκετοί που η εικόνα ενός μαύρου στην Εθνική Ελλάδας, τους ξένιζε και τους ενοχλούσε. Δεν τον ήθελαν τον Γιάννη, στη δική τους ομάδα υπήρχε χώρος μόνο για -δήθεν- ‘καθαρούς’ Έλληνες. Συγγνώμη που θα το πω, αλλά μέσα στην μαλακία, την ηλιθιότητα και την μισανθρωπιά τους, τουλάχιστον αυτοί οι ‘άνθρωποι’ υπήρξαν τίμιοι και ξεκάθαροι. “Είμαστε ρατσιστές και δεν τον θέλουμε”. Πάσο. Δεν μπορώ, δεν έχω το κουράγιο και δεν με ενδιαφέρει κιόλας να μπω σε συζήτηση με κάποιον που σκέφτεται έτσι. Είναι δυστυχώς, χαμένη υπόθεση.

Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ όμως, είναι η υποκρισία όσων αγαπάνε τον Γιάννη κατά το δοκούν. Όλοι εκείνοι που αν ήταν ακόμα ο Γιάννης από τα Σεπόλια που προσπαθεί να τους πουλήσει ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου για να ζήσει δεν θα γυρνούσαν ούτε καν να τον κοιτάξουν

Αλλά εντάξει, είναι ο Γιάννης ο Αντετοκούνμπο, που είναι αστέρι του NBA και μπορεί να βοηθήσει την χώρα να πάρει και κάνα μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ οπότε αυτόν τον θέλουμε, θα τον πούμε Έλληνα, θα τον αγκαλιάσουμε και θα τον στηρίξουμε. Μέχρι πότε όμως; Όπως αποδείχθηκε, μέχρι να πει το πρώτο ‘όχι΄ στην Εθνική.

Θα σταθώ ελάχιστα στην ουσία της υπόθεσης της απουσίας του Γιάννη από το Ευρωμπάσκετ. Δεν είναι άλλωστε εκεί το θέμα μου. Αν θες τη γνώμη μου, το μοναδικό ίσως λάθος του Γιάννη είναι στον τρόπο που επέλεξε να ενημερώσει τους συμπαίκτες του για την απουσία του. Κατά τα άλλα, δεν βρίσκω ούτε μισό λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να ρισκάρει την καριέρα του για να παίξει σε ένα Ευρωμπάσκετ. Αλλά στην πραγματικότητα, ούτε οι γραφικότητες της ΕΟΚ περί συνωμοσίας με ενόχλησαν τόσο, ούτε οι πιέσεις των Μπακς, ούτε οι τσακωμοί των μπασκετικών δημοσιογράφων.

Εκείνο που μου θύμισε με τον καλύτερο τρόπο σε ποια χώρα ζω, είναι η στάση όσων μέχρι πριν από μερικές ημέρες αγαπούσαν τον Γιάννη και ξαφνικά είδαν σε αυτόν έναν προδότη, έναν ξένο, έναν μαύρο που δεν τον νοιάζει η Εθνική αλλά τα λεφτά και πλημμύρισαν τα social media με εμετικά σχόλια εναντίον του.

Δυστυχώς, αυτοί είμαστε. Αγάπες, λουλούδια και #NBAVote όσο ο Γιάννης καρφώνει, κερδίζει, γίνεται All Star και αποκτάει μυθικές διαστάσεις. Ο Γιάννης είναι πιο Έλληνας κι απ’ τους Έλληνες όσο μας διαφημίζει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, δεν υπογράφει πάνω στη σημαία και μιλάει με τα καλύτερα λόγια για την νέα πατρίδα του.

Μόλις όμως απουσιάσει από ένα Ευρωμπάσκετ, ο Γιάννης, από “πιο Έλληνας κι απ’ τους Έλληνες” γίνεται “ο μαύρος που την ψώνισε και μας παράτησε” και αρχίζουν τα “καλύτερα, η Εθνική ανήκει στους Έλληνες”. Λίγη ντροπή ρε

Φτάνει με την αγάπη υπό συνθήκες, την αγάπη μόνο όταν μας συμφέρει. Όταν επιλέγεις να στηρίζεις τον Γιάννη και να τον αποδέχεσαι σαν ένα δικό μας παιδί μόνο με ανταλλάγματα, μόνο όταν στο αρρωστημένο σου μυαλό πρέπει κάτι να σου ανταποδώσει, λες και ο Γιάννης σου χρωστάει το παραμικρό, γίνεσαι χειρότερος κι απ’ τα φασισταριά που από την πρώτη στιγμή επιτέθηκαν στον Γιάννη.

Ακόμη κι αν δεν αγωνιστεί ποτέ ξανά στην Εθνική, κάτι που νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να το πιστεύουμε, για κάποιους από εμάς, ο Γιάννης θα είναι για πάντα αγαπημένος και απ’ τους ελάχιστους λόγους να αισθάνεται περήφανη αυτή η χώρα. Χωρίς όρους, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς αστερίσκους.

Το έχει κερδίσει αυτό το δικαίωμα ο Γιάννης, χάρη στη διαδρομή του, τη συμπεριφορά του και στα όσα μας έχει μάθει και μας έχει κάνει ήδη να νιώσουμε. Αν μπορούσα να του πω μόνο ένα πράγμα, θα ήταν να μην ανησυχεί και πώς όσοι έχουν έναν υγιή τρόπο σκέψης, θα συνεχίσουν να τον στηρίζουν και να τον καμαρώνουν. Για τους υπόλοιπους, δεν πρέπει καν να στεναχωριέται.

Ο Γιάννης, μόλις στα 22 του, μας έχει δείξει τι πάει να πει πείσμα, επιμονή, κουράγιο, αποφασιστικότητα, ταπεινότητα. Μας έκανε να καταλάβουμε ότι μπορείς να κατακτήσεις τα όνειρά σου, μας χάρισε μια υπέροχη ιστορία δύναμης. Δεν κατάφερε όμως, ούτε αυτός, να μας ενώσει, να μας κάνει να ξεχάσουμε για λίγο το πόσο βαθιά ρατσιστές είμαστε.

Μοναδικό ασφαλές συμπέρασμα των τελευταίων ημερών: δεν μας αξίζει κάτι τόσο ωραίο όσο ο Γιάννης. Ακόμη κι αυτό, θα βρούμε έναν τρόπο να το καταστρέψουμε.

Φωτογραφίες: Eurokinissi.gr