Johnny Depp, κάνε κάτι να σώσεις την καριέρα σου

17 χρόνια, 400 εκ. δολάρια, ένα νησί στην Καραϊβική, μια καυτή 29χρονη Τεξανή σύζυγος και μια εντελώς διαφορετική ‘take the money and run’ κοσμοθεωρία. Αυτή είναι η απόσταση ανάμεσα στον μελαγχολικό Ινδιάνο του The Brave το 1997 και τον ελεεινό καρτούν Ινδιάνο του The Lone Ranger, το Donnie Brasco και το Black Mass, τον Ψαλιδοχέρη και το Dark Shadows, τον indie ευαίσθητο Tζόνι που αγαπήσαμε και τον αξιότιμο κύριο Disneyland του τώρα.

”Θέλω να γράψω ένα follow up στο δικό σου για τον Ντεπ. Τον θεωρείς ακόμη ‘ξεφτισμένο’ ή, μετά το Black Mass και το Yoga Hosers (του Kevin Smith, στο οποίο παίζει δίπλα στην κόρη του) του έχει συγχωρέσει 1-2 πράγματα;”, ρώτησα πριν από μερικές μέρες τον Θοδωρή Δημητρόπουλο. Κυρίως γιατί δεν ήθελα να φανώ εμπαθής.

Γιατί, όπως και εσύ, ήθελα πολύ να ελπίζω ότι το Black Mass θα ήταν η αρχή ενός comeback μετά ένα διαδοχικό σερί απογοητεύσεων που περιλαμβάνουν τα Alice in Wonderland, The Tourist, Rango, Lone Ranger, Dark Shadows, Into the Woods και Mortedecai.

Συν, φυσικά, όλα τα Pirates of the Carribean, εκτός από το πρώτο για το οποίο δικαίως ήταν υποψήφιος για Όσκαρ. Ρόλοι και χαρακτήρες που, ενίοτε, είναι ίσης καλλιτεχνικής αξίας με το cameo του στο Jack & Jill του Adam Sandler.

O Θοδωρής, χωρίς να ξέρει ότι θα το δημοσιεύσω, μου απάντησε ‘ Μμμ… ξέρω πως άρεσε σε αρκετούς, αλλά το Βlack Μass νομίζω ήταν εντελώς προφανής και απεγνωσμένη προσπάθεια για Oσκαρική επαναφορά που δεν έπεισε το industry, παρότι προβλήθηκε και σπρώχτηκε ως αυτό ακριβώς το πράγμα. Εγώ ακόμα στο μπουντρούμι τον έχω‘

Δυστυχώς, δίκαιο έχει. Και η ελπίδα για comeback μετατέθηκε για μετά το 2018 αφού τις επόμενες φορές που θα δούμε τον Johnny στις οθόνες μας είναι για blockbuster σίκουελ όπως το Alice Through the Looking Glass, Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales, Gnomeo & Juliet: Sherlock Gnomes, το ταιριαστό The Invisible Man (έτσι και αλλιώς, ως ηθοποιός, ‘εξαφανισμένος’ είναι) και το London Fields της Amber Heard στο οποίο είναι uncredited.

Είναι πραγματικά σαν το Pirates και τα σεντούκια με δουβλόνια που του δίνουν για να συνεχίσει να τα κάνει να του έχουν ρουφήξει την ψυχή. Να τον έχουν γδύσει από κάθε ίχνος δημιουργικότητας και να τον έχουν μετατρέψει σε ένα παρανοημένο κλόουν που παίρνει 20 εκ. δολάρια ανά ταινία προκειμένου να φτιάχνει καρικατούρες.

Κάτι σαν τον Robert Downey Jr. Μόνο που εκείνος συνεχίζει να είναι λαμπερός. Και, προς τιμήν του, το The Judge, η δική του δηλαδή προσπάθεια να θυμηθεί πως είναι ηθοποιός και όχι απλώς ο Tony Stark/Iron Man, το έκανε εντελώς για πάρτη του και όχι για να δελεάσει τα μέλη της Ακαδημίας (Επίσης τα δικά του blockbuster, αν μη τι άλλο, βλέπονται).

Ίσως και ο ίδιος o Depp να επιλέγει να κρύβεται πίσω από τέτοιες καρτουνίστικες φάτσες γιατί ‘ντρέπεται’ να μας δείξει πλέον την κανονική του. Εκτός και αν πραγματικά πιστεύει ότι π.χ. οι πάλαι ποτέ κολλητοί του, Marlon Brando και Hunter S. Thompson, θα ενέκριναν τις επιλογές του και το πόσο ολοκληρωτικά και ανερυθρίαστα έχει ξεπουληθεί.

OK, o Marlon μπορεί να τον καταλάβαινε αφού και ο ίδιος, προς το τέλος, το ίδιο έκανε. Ο Thompson , ωστόσο, σίγουρα δεν θα του επέτρεπε να ‘ακουμπήσει’ τις δημιουργίες του.

Μεταξύ μας πλέον, το να παίζει ο Depp σε μια ταινία, έχει καταντήσει να με αποθαρρύνει από το να την δω. Να την θεωρώ εκ προοιμίου πατάτα. Κάτι που ποτέ δεν περίμενα ότι θα τολμήσω να πω δημόσια. Επίσης θεωρώ πιο ‘τίμιο’ εκ μέρους του να δεχθεί να παίξει σε μια από τις επόμενες ταινίες της Marvel. Αν και υποψιάζομαι ότι εκείνοι αγχώνονται με το τι ‘γραφικότητα’ θα κατέληγε να κάνει αν του εμπιστευόντουσαν όντως ένα χαρακτήρα που να του πήγαινε στο στιλ, όπως π.χ. τον Doctor Strange.

Στο τέλος της ημέρας, για κάποιο ανεξήγητο μεταφυσικό λόγο, ο Depp έχει μετατραπεί σε ένα κανονικό Hollywood Vampire. Όπως δηλαδή ονομάζεται η μπάντα που έχει φτιάξει μαζί με τους Alice Cooper και Joe Perry. Με τη μόνη διαφορά ότι εκείνος πίνει το αίμα από τον νεότερο, πιο κουλ, ευαίσθητο, εναλλακτικό, ονειροπόλο και γεμάτο δημιουργικότητα εαυτό του.

Εννοείται, για να προλάβω τα σχετικά comments, πως ‘ποιος είμαι εγώ να τον πιάνω στο στόμα μου’. Εννοείται πως ο ίδιος δεν δίνει δεκάρα για ότι γράφω (και προφανώς την υστεροφημία του). Εννοείται, πως δεν τρέφω/τρέφουμε καμία χολή απέναντί του. Απλώς, όπως σε όλα τα πράγματα, η διάρκεια είναι που κάνει τη διαφορά. Και, ενώ δεν το περίμενα ποτέ, την ίδια ώρα που ο πρώην επαναστάτης Depp συνεχίζει να κάνει την μια κακή ταινία μετά την άλλη, ο Di Caprio, που σιχαινόμουν ήδη από την εποχή του Τιτανικού και του Romeo + Juliet, έχει να μας σερβίρει οτιδήποτε μέτριο από το Συμμορίες της Νέας Υόρκης του 2002 και μετά.

Και μιας που το αναφέραμε, εσύ μήπως θυμάσαι την τελευταία φορά που ο Depp ήταν κουλ; (Η δική μου απάντηση ήταν το Blow, πίσω στο 2001)