Και ποιος δεν είναι ανώμαλος, τελικά;

Τα ερεθίσματα είναι κάτι σαν τις σοκολάτες που μας έλεγαν οι γονείς μας να μην παίρνουμε από αγνώστους: Είναι το πιο αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής μας.

Παρά το γεγονός ότι αμφιβάλλω, αν έστω και ένας άνθρωπος εκεί έξω έχει μία τέτοια ιστορία προσφοράς να διηγηθεί, στο τέλος αυτής είμαι σίγουρη ότι ο πρωταγωνιστής θα φεύγει με τη σοκολάτα την οποία μάλιστα, θα φυλάξει στο κουτί με τις αναμνήσεις αν είναι κορίτσι και θα ξετυλίξει λαίμαργα καθώς απομακρύνεται από τον ψηλόλιγνο, κάπως ξερακιανό άγνωστο (έτσι τον φαντάζομαι και τον ψάχνω από μικρή) που του την πρόσφερε αν είναι αγόρι.

(Κυτίο διαφωνιών: _ συμπλήρωσε στα σχόλια)

Μία ιστορία που παρεμβάλλεται: Στον καναπέ χωρούσαμε άνετα τέσσερα άτομα. Καθόμασταν πέντε, για το αντισυμβατικό του πράγματος. Ο ένας παρέμεινε όρθιος καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης και κάνοντας περήφανο τον Γούντι Άλεν πηγαινοερχόταν με τα άκρα του πιο ανήσυχα και από την Βίρνα Δράκου να αδυνατούν να καταλάβουν τι ακριβώς τους συμβαίνει. Ο συνδυασμός μας ήταν το 2-2-1. Δύο αγόρια, δύο κορίτσια, ένα ζευγάρι. 

Η αλήθεια είναι ότι ένα από τα μεγαλύτερα θέματα της σύγχρονης τουλάχιστον κοινωνίας που έχει ίντερνετ και δεν κοιμάται στα δέντρα (γιατί δεν θα έχει πού να φορτίσει το κινητό) είναι η αναζήτηση του φταίχτη. Αν δηλαδή τώρα γραφόταν το σίκουελ του ‘Ζητείται ψεύτης’ του Γιάννη Δαλιανίδη τότε ο τίτλος που θα κέρδιζε θα ήταν το ‘Ζητείται φταίχτης’.

Την ίδια ώρα, στην ιστορία: Τη συζήτηση ξεκίνησε ζωηρά ο Γούντι ο οποίος ήταν εμφανώς αναστατωμένος. Μόλις είχε μάθει ότι ένας φίλος του, είναι ομοφυλόφιλος. Ήταν να σκάσει. Και αυτός και το χαλί που βρισκόταν ακριβώς από κάτω του.

Γιατί σκάμε να βρούμε αυτόν που θα μπορέσουμε να του τα φορτώσουμε όλα και να αποποιηθούμε την όποια ανάμιξη απέναντι σε αυτό που εμείς με τα δικά μας ερεθίσματα θεωρούμε κακό ή λάθος (κάποιοι χρησιμοποιούν και τη βαρύγδουπη λέξη ‘τραγικό’) αλλά κυρίως γιατί μας είναι αδύνατο να πιστέψουμε ότι για το διαφορετικό, κανείς δεν φταίει. Απλώς, συμβαίνει.

Έχουμε εξελίξεις: ‘Μα, κοιμόμασταν μαζί στις διακοπές, το καταλαβαίνετε;’, επαναλάμβανε σε ρητορικό τόνο μην τυχόν και κάποιος από εμάς του απαντήσει αυτό που θέλει να ακούσει. Γεγονός που τελικά, δεν κατάφερε να αποφύγει όταν στην παραπάνω ατάκα συμπλήρωσε ένα ‘Όταν κάποιος είναι ανώμαλος στο κρεβάτι του, κάποια στιγμή θα γίνει και στην ζωή του’. Ξαπλωμένη αναπαυτικά στο ένα μπράτσο του καναπέ με τα πόδια πάνω στο τραπεζάκι (η επιτομή της κατάχρησης της φιλοξενίας) τον ρώτησα αν θεωρεί εξίσου ανώμαλο με τον φίλο του και εκείνον που κάνει σεξ με γυναίκες και του αρέσει να τις χτυπάει ή να τις βλέπει ντυμένες νοσοκόμες ή να κάνει μαζί τους όργια των τριών και βάλε ατόμων. Μου απάντησε ‘δεν μπορείς να συνδέεις το ένα με το άλλο’.

Ένα παιδί μεγαλώνει δεχόμενο ερεθίσματα από τα πάντα. Από τους γονείς του, από τους παππούδες που το κρατάνε, από τη γειτόνισσα που φωνάζει στον γείτονα, από τον γείτονα που ξυλοφορτώνει την γειτόνισσα, από τις τηλεοπτικές σειρές που πιστεύουν ότι όλοι οι γκέι είναι καρτούν και όλα τα ζευγάρια κυκλοφορούν στο σπίτι σαν σε επίδειξη μόδας του Tom Ford, από τις ειδήσεις που θεωρούν μεμονωμένα περιστατικά βαρβαρότητες, από το σχολείο που το ‘πούστης’ και το ‘αδερφή’ το μαθαίνουν πρώτα ως βρισιά και μετά ως κατάσταση ζωής ενός ανθρώπου.

Σημαντική επισήμανση: Όσο εκείνος προσπαθεί να μου απαντήσει, στο φαντασιακό μου πεδίο αρχίζει να παίρνει αέρα μία φούσκα με όλους αυτούς που είναι δυνητικά ανώμαλοι. Μία λίστα με ονόματα και καταστάσεις που φυσικά, με περιέχει. Εδώ πατάμε ένα pause στην αφήγηση. Γιατί η λίστα είναι μεγάλη και δεν χωράει σε μία φούσκα. Δεν μπορεί πια να χωράει σε μία φούσκα.

Είμαστε τα άτομα:

*Που ψηφίζουν ανθρώπους που δηλώνουν ότι αν βγουν στην εξουσία, θα σκοτώσουν κόσμο γιατί έτσι και γιατί δεν τους θέλουν στη χώρα τους και τι πιο φυσιολογικό από το να πάρουμε ένα όπλο και να αρχίσουμε να καθαρίζουμε κόσμο όπως ο τύπος στον Ελέφαντα του Gus Van Sant.

*Που δήθεν ενοχλούνται με την τακτική (την οποία προφανώς καταδικάζουν ως ανώμαλη) των παραπάνω και για να την καταπολεμήσουν, ασκούν βία λεκτική και αυτήν με τις μπουνιές κτλ και επιθυμούν τον θάνατό τους. Ναι, η αλήθεια είναι ότι οι ίδιοι δεν ψήνονται πολύ να λερώσουν τα χέρια τους με αίμα, ωστόσο έναν ‘ψόφο’, τον εύχονται. Μία εξίσου καθόλου ανώμαλη πεποίθηση, σωστά;

*Που βλέπουν κόσμο να πεθαίνει στο βωμό μίας θρησκείας και να σκοτώνει μερικές χιλιάδες κόσμου μαζί του ασχέτως αν οι δεύτεροι δεν συμμερίζονται την ίδια πίστη ή άποψη.

*Που θρηνούν θύματα συγκεκριμένων επιθέσεων.

*Που για μία (άλλη) θρησκεία αυτομαστιγωνόνται ή επιβάλλουν στους εαυτούς τους ποινές και όρια. Που θεωρούν φυσιολογικό το μισό χρόνο να κάνουν νηστεία και τον άλλο μισό να ξεκοιλιάζονται στην κραιπάλη.

*Που τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ, πήγαν σε ελληνικό σχολείο και πανεπιστήμιο τα θεωρούν μετανάστες.

*Που έχουν φαντασιώσεις με δύο και τρία και περισσότερα άτομα του αντίθετου φύλου αλλά όταν οι δεύτεροι δεν τους καλέσουν στο όποιο ‘πάρτι’ τους, τους υποβιβάζουν σε ανώμαλους ομοφυλόφιλους.

*Που βλέπουν δύο αδερφές (προφανώς και εννοώ τις κοπέλες που μοιράζονται το ίδιο αίμα) να ερωτοτροπούν και, τους ανεβαίνει η λίμπιντο.

*Που παντρεύονται και μένουν με ανθρώπους που πραγματικά τους μισούν.

*Που καταδικάζουν (ορθώς) εκείνους που ασελγούν σε παιδάκια αλλά παντρεύονται ή πηγαίνουν σε γάμους με διαφορά ηλικίας των 30 και των 40 ετών.

*Που εκθειάζουν έναν σκηνοθέτη που είναι παιδεραστής και όταν τους λες κάτι σου λένε ‘άλλο η δουλειά άλλο η προσωπικότητα’. Την ίδια ώρα που κοιτάζουν με ύφος πολλών καρδιναλίων έναν παχύσαρκο ή ένα ΑΜΕΑ όταν θα τους ζητήσει δουλειά.

*Που ακόμα, εν έτει 2017 κοιτούν περίεργα τον παχύσαρκο, το ΑΜΕΑ, τον μαύρο, τον γκέι, τον μετανάστη που θα μπει στο μετρό ακόμη και αυτός είναι πιο κομψός και πιο υπέροχος και πιο ευτυχισμένος από όσο έχουν ποτέ δει τον εαυτό τους στον καθρέφτη.

*Που ζουν μέσα από τα προφίλ τους στο Facebook, το Twitter, το Instagram.

*Που μιλούν εξ ονόματος άλλων χωρίς να έχουν πάρει ποτέ την άδεια για να κάνουν κάτι τέτοιο.

*Που θεωρούν ότι ξέρουν τα πάντα ακόμα και για τα συναισθήματα των άλλων. Ασχέτως αν δεν τους έχουν μιλήσει ποτέ.

*Που καταδικάζουν την βία από όπου και αν προέρχεται και ταυτόχρονα βιάζουν έργα, προσπάθειες, πηγαίνουν γήπεδο και φανατίζονται ξεχνώντας τα πάντα.

*Που χωρίζουν και δεν ξαναβλέπουν ποτέ τα παιδιά τους.

*Που κάνουν παιδιά για να μην χωρίσουν.

*Που αλλάζουν τις διατροφικές τους συνήθειες γιατί είναι μόδα. Που αλλάζουν τις ερωτικές τους συνήθειες γιατί είναι μόδα. Που αλλάζουν τη ζωή τους για μία μόδα.

Άτομα, άτομα, άτομα που κάπου εκεί κοντά στην μη τελειότητά μας έχουμε συμπεριφορές που ενίοτε κρίνονται ως ανώμαλες. Με ποια κριτήρια; Θα σε γελάσω. Το μόνο που έχω καταλάβει ως κομμάτι όλου αυτού του δράματος με τις ανταλλαγές ταμπέλας και κατηγοριών του ποιος είναι ο ανώμαλος και ποιος ο φυσιολογικός είναι ότι όλο αυτό πηγάζει από τη δική μας ανασφαλή ανάγκη να βρούμε και στους άλλους ‘ψεγάδια’.

Ή τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως όλο αυτό προέρχεται από τον εγωισμό του ‘εγώ το κάνω καλά’ και του ‘δεν ξέρεις εσύ’ και σε αυτήν την περίπτωση δεν χωράνε διαφορετικές τοποθετήσεις και σκέψεις. Μόνο όρια. Όρια που βάζουμε και όρια που βάζουν. Όρια που μας φέρνουν όλο και πιο κοντά τις κρίσεις πανικού και τους χαρακτήρες του David Fincher.

Αλλαγή θέματος: Οι παρευρισκόμενοι πήραν τον λόγο ο ένας μετά τον άλλο. Σκέφτηκαν πραγματικά ανώμαλα πράγματα. Η ταινία του Παζολίνι είχε την τιμητική της (120 μέρες στα Σόδομα). Όλοι συμφωνούσαμε ότι διαφωνούμε περί ανωμαλίας και άλλων δαιμονίων. Κάποιος μάλιστα είπε το σοφό και ολόσωστο ‘υπάρχουν και ανωμαλίες που είναι ωραίες’. Συμφωνήσαμε, γελάσαμε και αρχίσαμε να βλέπουμε αστεία βιντεάκια για να απαλύνουμε και λίγο την ατμόσφαιρα. Ο φίλος μας κάθισε στην πολυθρόνα κοντά στον παράθυρο. Κάποιος, είπε το αστείο ‘Μην πέσεις από το παράθυρο επειδή ένας φίλος σου είναι γκέι’.

Για να παραφράσω τον σοφό λαό, οι βαρύγδουπες λέξεις (ανώμαλοι) θέλουν και μεταξωτές προσωπικότητες. Τις οποίες, ευτυχώς, δεν διαθέτουμε.