Καλοκαίρι είναι, θα περάσει…

Τι Ωραία Που Είναι Μια Από τις Τέσσερις Εποχές Του Χρόνου Και Πρέπει Να Χαιρόμαστε Γιατί Έτσι Ήταν(ε) Παλιά.

Ναι ακριβώς. Είναι η στιγμή του χρόνου που ένας γραφικός του Oneman.gr γράφει κάτι για το καλοκαίρι. Σειρά μου.

Καλοκαιράκι. Αχ, καλοκαιράκι. Τι υπέροχα. Τι φανταστική που είναι η ζωή. Γενικά όχι.

Αφού ξεκινήσω υπενθυμίζοντας σε όσους βρίζουν ότι πλέον οι ημέρες καλοκαιριού που έρχονται είναι λιγότερες από αυτές του καλοκαιριού που έχουν περάσει, να υπερασπιστώ λίγο τη συλλογιστική: Α) Το καλοκαίρι είναι ωραίο. Β) Κανείς δεν έχει πρόβλημα με το καλοκαίρι.

ΑΛΛΑ…

Το καλοκαίρι είναι απλά μια από τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Τίποτα περισσότερο.

Κάποια πράγματα δεν μπορώ να τα καταλάβω. Όπως τη μανία του Χαρούλη με το φεγγάρι.

Το φεγγάρι είναι. Δεν είναι φλεγόμενος δράκος. Βγαίνει κάθε βράδυ. Αν δεν βγει, τότε ναι, να το κάνουμε θέμα.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι να τη βρίσκεις με το καλοκαίρι. Τα καρπούζια για παράδειγμα. Υπάρχουν, βέβαια  κι άλλοι τόσοι να μη σ’ αρέσει. Όπως ισχύει και με όλες τις εποχές, δηλαδή. Προσωπικά μου αρέσει περισσότερο ο Μάιος που ανθίζουν οι νερατζιές στο Κουκάκι ή ο Σεπτέμβριος γιατί ξαναρχίζει το μπάσκετ. Συν του ότι και τους δύο αυτούς μήνες δεν κάνει τόση ζέστη για να ιδρώνουμε σαν τα παλιάλογα. Τέλος πάντων, όλο αυτό μικρή σημασία έχει για κάποιον άλλον πέρα από μένα.

Μπορεί να σιχαίνομαι πολλά πράγματα (τον στρατό, αυτούς που υποστηρίζουν τη Λίβερπουλ, τις Απόκριες, το χιόνι, τα κακά ονόματα στα σουβλατζίδικα, αυτούς που τραβούν βίντεο στις συναυλίες and the list goes on…) αλλά όχι το καλοκαίρι. Όπως ο Μπάτης που πριν λίγα χρόνια έγραφε τους “6 λόγους που σιχαίνομαι το καλοκαίρι”, αλλά εδώ και μερικές βδομάδες ποστάρει φωτογραφίες από ηλιοβασιλέματα και θάλασσες με το σιχαμενέστατο hashtag #καλοκαιράκιφινο, αναγκάζοντας τους επιστήμονες να σηκώσουν τα χέρια ψηλά, τη Νάντια Κομανέτσι να ανησυχεί για το 10άρι της και τον εμετό μου να κάνει εμετό.

Σιχαίνομαι αυτούς που το καλοκαίρι πανηγυρίζουν λες και βάλαμε γκολ και φύγαμε για τελικό (Βασίλη Τσιάρτα ευχαριστούμε για αυτό το ποτήρι νερό) λες και στην πραγματικότητα συνέβη κάτι περισσότερο από το να ανεβαίνει η θερμοκρασία. Αφήνω στην άκρη το γεγονός ότι το καλοκαίρι τα πράγματα που δεν μπορούμε να κάνουμε, είναι περισσότερα από αυτά που μπορούμε, γιατί είπαμε όπως τη βρίσκει ο καθένας.

Επί της ουσίας το θέμα είναι άλλο… Έχετε σκεφτεί ότι τελικά νομίζουμε ότι μας αρέσει το καλοκαίρι περισσότερο απ’ ό,τι πραγματικά μας αρέσει; Όχι. Γι’ αυτό είμαι εγώ εδώ. Το καλοκαίρι ήταν πραγματικά υπέροχο όταν μεγαλώναμε. Είχαμε το χρόνο και τα χρήματα να κάνουμε τρεις μήνες διακοπές. Το μοναδικό μας πρόβλημα ήταν να μην μετρήσουμε λιγότερα παγωτά από μπάνια και να μην επαναλάβουν οι γονείς μας κακόγουστο αστείο τύπου “Χαρούμενες Διακοπές”. Αυτά ήταν τα χρόνια. Τώρα, δεν μπορούμε να κάτσουμε στον ήλιο ούτε για δέκα δευτερόλεπτα χωρίς να καταλήξουμε ψημένοι medium rare. Αλλά ναι… τι ωραίο που είναι το καλοκαίρι και πόσο απαίσιες οι άλλες εποχές. Ποιος δεν ονειρεύεται εγκαύματα τρίτου βαθμού;

Έχουμε καταντήσει να πήζουμε όλο το χρόνο προσμένοντας αυτές τις 2-3 βδομάδες διακοπών. Ως μάννα εξ ουρανού. Και να μας αρέσει κιόλας. Ασχέτως που τελικά θα πληρώσουμε 100 ευρώ μόνο το πήγαινε-έλα στη Σίφνο. Εμένα αυτό μου τη δίνει. Όχι το καλοκαίρι, που επαναλαμβάνω δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια από τις τέσσερις εποχές, έστω κι αν έχει κερδίσει με το σπαθί της τον τίτλο της πιο υπερτιμημένης.

Δεν μπορώ να το καταλάβω όλο αυτό σε κανένα του επίπεδο. Ούτε καν σ’ αυτό της “Παρασκευής” και της “Δευτέρας”. Αυτό που γίνεται gifάκια σε timelines, χορευτικά και τραγούδια. Δεν ξέρω γιατί, δεν το είχα ποτέ. Ίσως επειδή ήμουν γαμάτος; Μπορεί. Αυτήν την ευφορία της Παρασκευής και την “μαυρίλα” της Κυριακής, εννοώ. Τίποτα. Δροσερός σαν αγγούρι, όπως λένε οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι, μη γνωρίζοντας ότι η μετάφραση της έκφρασης θα είναι χειρότερη κι από το “βρέχει σκύλους και γάτες”.

Όταν ήμουν μικρός μου άρεσαν όλες οι ημέρες το ίδιο. Ίσως λίγο περισσότερο η Τρίτη (λόγω Τριπόντου), αλλά όχι ότι έσκαγα και μπαλόνια κιόλας. Τώρα που μεγάλωσα το συναίσθημα ναι μεν άλλαξε, αλλά το αποτέλεσμα έμεινε το ίδιο και το αυτό. Η μοναδική διαφορά είναι ότι τώρα όλες τις ημέρες τις σιχαίνομαι το ίδιο.

Ναι, αλλά η δουλειά; Καλοκαίρι συνήθως δεν δουλεύουμε. Ούτε το Σαββατοκύριακο. Σωστό, αλλά αν χορεύεις τσάμικο (ή ακόμη χειρότερα Ικαριώτικο) επειδή είναι Παρασκευή και σέρνεις το κουφάρι σου σαν τον Γκάρφιλντ επειδή απλά είναι Δευτέρα έχω μια συμβουλή: άλλαξε δουλειά. Ή άλλαξε ζωή. Δεν ξέρω, άλλαξε κάτι. Ξεκίνα το αλκοόλ να σου φαίνονται όλες οι ημέρες ίδιες.

Προσοχή ακολουθεί κοινωνικό μήνυμα: όταν πίνουμε, δεν οδηγούμε. Όταν οδηγούμε, δεν πίνουμε. Ούτε κυνηγάμε pokemon.

Ή μην αλλάξεις. Γενικά κάνε ό,τι θέλεις. Θέλεις να συνεχίσεις να βάζεις gif; Βάλε. Τι να σου πω, εγώ για σένα το λέω, δεν το λέω για μένα.

Μήπως είναι βλακεία να αφήνουμε την διάθεση μας να επηρεάζεται ανάλογα με την ημέρα; Και την εποχή; Τι ψυχαναγκασμός είναι αυτός; Στο κάτω-κάτω είναι αυτό που σκέφτομαι κάθε φορά που αλλάζει η ώρα. Γιατί να στενοχωριόμαστε δηλαδή που μεγαλώνει η νύχτα, αφού στο κάτω-κάτω αυτό σημαίνει ότι ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση για να μεγαλώσει. Κοινώς, χωρίς τη “Δευτέρα”, δεν θα υπήρχε η “Παρασκευή”. Χωρίς τον “χειμώνα”, δεν θα υπήρχε το “καλοκαίρι”.

Άντε καλό χειμώνα σ’ όλους. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Αυτό ήταν το μάθημα για σήμερα.

Class dismissed.