Κανονικά, η επίσκεψη στον ψυχολόγο πρέπει να είναι υποχρεωτική

Το 2018 κοντεύει πια να μας αποχαιρετήσει και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι γύρω μας που θεωρούν την επίσκεψη στον ψυχολόγο ταμπού, στιγματίζουν κόσμο που υποφέρει από ψυχικά νοσήματα και νομίζουν ότι η κατάθλιψη είναι απλά μια μορφή στεναχώριας.

Είναι πλέον αστείο και ανεπίτρεπτο, να παίρνουμε τόσο αψήφιστα ζητήματα που σχετίζονται με την ψυχική μας υγεία, να μην έχουμε την παραμικρή ενημέρωση για ό,τι τα αφορά και κυρίως, να φοβόμαστε να πάρουμε στα χέρια μας την δική μας ευτυχία, επειδή νιώθουμε πως αν περάσουμε την πόρτα ενός ειδικού, παύουμε να είμαστε φυσιολογικοί, μπαίνουμε αυτόματα στην κατηγορία των ‘προβληματικών’.

Ε λοιπόν, από την εμπειρία και το περιβάλλον μου, έχω καταλάβει ότι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, όλοι μας ‘προβληματικοί’ είμαστε. Με δεκάδες σκέψεις, άγχη, ανασφάλειες και εσωτερικές συγκρούσεις να μας απασχολούν καθημερινά, επηρεάζοντας τον τρόπο που δρούμε, τα συναισθήματά μας και σε τελική ανάλυση, την ίδια την ποιότητα της ζωής μας.

Το να ζητήσεις βοήθεια, το να εκφράσεις κάπου αυτές τις σκέψεις για να τις βγάλεις από μέσα σου και να προσπαθήσεις να τις βάλεις σε μία σειρά, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να θεωρείται ντροπιαστικό, αντίθετα, θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό και εύκολα προσβάσιμο

Για την ακρίβεια, όσο υποχρεωτική θα όφειλε να είναι η εκπαίδευση για ζητήματα ψυχικής υγείας αλλά και οι επισκέψεις σε ειδικούς ψυχολόγους, σε όλα τα σχολεία της χώρας, με στόχο τόσο την ενημέρωση των μαθητών, όσο και την τοποθέτηση των σωστών θεμελίων ψυχικής ισορροπίας.

Στον σημερινό κόσμο, ο ψυχολόγος δεν μοιάζει πια με μόδα, αλλά με πραγματική ανάγκη, με μια σανίδα σωτηρίας προς την εσωτερική ηρεμία και την αναζήτηση της ταυτότητάς μας. Κουβαλάμε όλοι τέτοια ασύλληπτη ποσότητα πίεσης μέσα μας, που αν δεν τα πούμε σε κάποιον, μοιραία θα λυγίσουμε. Αυτός που θα τα ακούσει μπορεί να είναι ένα μέλος της οικογένειάς μας, ένας φίλος, ο σύντροφός μας ή ακόμα καλύτερα, ένας ειδικός. Πάντως, κάποιος πρέπει να τα ακούσει, κάπως πρέπει να βγάλεις από μέσα σου όλα αυτά τα βαρίδια που κουβαλάς από παιδί.

Οι εύκολες ζωές υπάρχουν μόνο στα μυθιστορήματα. Όπως έχει αποδείξει η ιστορία, τίποτα δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει την ευτυχία και την πολυπόθητη ψυχική ηρεμία. Πώς να τολμήσουμε να υποστηρίξουμε κάτι τέτοιο, όταν βλέπουμε ανθρώπους που φαινομενικά τα έχουν όλα, να αποκαλύπτουν τη μάχη με τους προσωπικούς τους δαίμονες; Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερος κόσμος μιλάει ανοιχτά για τα δικά του προβλήματα ψυχικής υγείας, παρακινώντας έτσι όσους τα αντιμετωπίζουν ακόμα σαν κάτι μελανό και παρά φύσει, να αναζητήσουν βοήθεια.

Πριν απ’ όλα βέβαια, προέχει η σωστή ενημέρωση. Δεν χρειάζεται να υποφέρεις από κάποιο ψυχικό νόσημα για να περάσεις την πόρτα ενός ειδικού. Αρκεί μόνο να μην αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου. Οφείλεις ωστόσο να γνωρίζεις τα συμπτώματα μιας ψυχικής ασθένειας, τον σωστό τρόπο για να αντιμετωπίσεις και να βοηθήσεις κάποιον ασθενή και κυρίως, να καταλάβεις πως δεν ζούμε στον μεσαίωνα, για να περιθωριοποιούμε και να στιγματίζουμε όποιον χρήζει ψυχολογικής ή ψυχιατρικής βοήθειας.

Με λίγα λόγια, πριν μιλήσουμε, εκφράσουμε γνώμη, τοποθετηθούμε για ένα τέτοιο ζήτημα, καλό θα είναι να φροντίσουμε να μην επικρατεί ένας γλυκός αχταρμάς στο κεφάλι μας, όπου η κατάθλιψη είναι κάτι σαν τη στεναχώρια και οι ψυχικές ασθένειες μια μορφή άγχους, ή στο άλλο άκρο, όποιος υποφέρει από ψυχική ασθένεια οφείλει να παραμένει έγκλειστος.

Το μόνο που είναι σίγουρο και απλό στο κεφάλι μου, είναι πως σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, μια επίσκεψη στους ειδικούς για να αδειάσουμε το εσωτερικό μας χάος, μοιάζει απαραίτητη. Γιατί στην τελική, αν όλοι μας είμαστε ‘προβληματικοί’, μάλλον δεν είναι κανένας.