Κάποιες φανέλες απλώς ζυγίζουν περισσότερο από τις υπόλοιπες

Μετά την ολοκλήρωση του θριάμβου της Λίβερπουλ επί της Μπαρτσελόνα, σημειώθηκε το εξής παράδοξο: τα κείμενα και τα σχόλια που ακολούθησαν της επικής βραδιάς στο Άνφιλντ, περιείχαν ελάχιστη ποδοσφαιρική ανάλυση και μια τρανή επίκληση στο συναίσθημα. Διαβάσαμε για βαριά φανέλα, για την μεγαλειώδη ψυχοσύνθεση του συλλόγου, για την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα του γηπέδου και για τα φαντάσματα (Θέμη το δικό σου κείμενο λέω) που το επισκέπτονται σε στιγμές όπως η χθεσινή, για να στοιχειώσουν τους αντιπάλους των ρεντς και να τους γεμίσουν φόβο και ανασφάλεια.

Αλήθεια, πόσο δίκαιο είναι για τους ποδοσφαιριστές της Λίβερπουλ το να αποδίδεις την ολοκληρωτική τους επικράτηση στο χορτάρι σε μεταφυσικά φαινόμενα και πόση βάση έχει σε τελική ανάλυση η περίφημη θεωρία της βαριάς φανέλας; Μια θεωρία που συχνά διαβάζεται και ανάποδα και επιστρατεύεται σε κάθε αποκλεισμό της Παρί Σεν Ζερμέν και της Μάντσεστερ Σίτι, ως η πιο συνήθης αιτία της αποτυχίας τους.

Κι όμως, όσο απλουστευτική και αντίθετη σε κάθε σοβαρή ποδοσφαιρική ανάλυση κι αν μοιάζει η παραπάνω θεωρία, μέσα της περιλαμβάνει μια ισχυρότατη δόση αλήθειας. Κι αυτό, γιατί πολύ απλά, αντιμέτωποι στο χορτάρι τίθενται 22 άνθρωποι κι όπως σε κάθε έκφανση της ζωής, έτσι και σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου -το οποίο σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά ένα παιχνίδι-  η ψυχολογία παίζει τεράστιο ρόλο.

Ας πούμε ότι είσαι ποδοσφαιριστής της Λίβερπουλ. Όλη την εβδομάδα που ακολουθεί μετά την ήττα στην Βαρκελώνη, ακούς και διαβάζεις για πίστη στην μεγάλη ανατροπή, βλέπεις σε βίντεο παλαιότερα αδιανόητα κατορθώματα του συλλόγου, παρακολουθείς την εμψυχωτική ομιλία του προπονητή σου, φτιάχνεσαι ψυχολογικά από τον κόσμο που σε πετυχαίνει στο δρόμο και σου λέει ότι το πιστεύει. Γιατί όντως το πιστεύει. Και τραγουδάει πριν αρχίσει το παιχνίδι, το φωνάζει, απαιτεί από τους ποδοσφαιριστές να τα δώσουν όλα, να νιώσουν ότι όλα γίνονται, όπως όντως ένιωθε χθες κάθε ένας από τους χιλιάδες φίλους της Λίβερπουλ που πήραν θέση στις εξέδρες.

Αυτός ο παλμός περνάει μέσα στο μυαλό και την ψυχή του κάθε ποδοσφαιριστή, περνάει σε κάθε του κύτταρο. Η πίστη φωλιάζει στο κεφάλι του και του δίνει όντως τη δύναμη να πιστέψει ότι όλα είναι δυνατά. Δεν ήταν δεδομένο ότι θα τα καταφέρουν οι παίκτες της Λίβερπουλ, αλίμονο, αν ο Άλισον είχε νικηθεί έστω μία φορά η πρόκριση θα είχε πιθανότατα κριθεί από νωρίς. Η ψυχολογία που χτίστηκε όμως, ήταν αρκετή για να νιώσουν ότι γίνεται και αυτό ήταν ένα τεράστιο πρώτο βήμα για την έτσι κι αλλιώς εξαιρετική φετινή ομάδα του Κλοπ ώστε να περάσει στον τελικό της Μαδρίτης.

Με κάθε γκολ, η πίστη των ποδοσφαιριστών γιγαντωνόταν, και ταυτόχρονα, στο αντίπαλο στρατόπεδο, η αμφιβολία και ο φόβος έκαναν τα πόδια των μπλαουγκράνα βαρίδια. Δεν πρόκειται ούτε για μεταφυσική, ούτε για ρομαντισμούς. Αν έχεις παίξει κανονικό αγώνα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ έστω και μια φορά στη ζωή σου, έστω και στο χαμηλότερο επίπεδο, τότε γνωρίζεις καλά τον ρόλο της ψυχολογίας. Αν βάλεις το πρώτο σουτ, αν νιώσεις ότι είναι η βραδιά σου, τότε όλα γίνονται πιο εύκολα. Οι ποδοσφαιριστές της Λίβερπουλ, με τον κόσμο να τους δίνει την έξτρα ώθηση που χρειαζόντουσαν, κατάλαβαν ότι το βουνό που είχαν να ανέβουν δεν ήταν τελικά και τόσο απότομο. Το είχαν ανέβει ξανά, όχι οι ίδιοι ποδοσφαιριστές, όχι με τους ίδιους αντιπάλους, αλλά οι ίδιες φανέλες, στο ίδιο γήπεδο, με τις ίδιες ιαχές και το ίδιο τραγούδι να τους δίνουν τη δύναμη και την πίστη που απαιτείται. Την ίδια στιγμή, στον Μέσι και την παρέα του, είχε μπει για τα καλά το μικρόβιο της αμφιβολίας, αυτό το ‘βρε λες;’ που τα έκανε όλα να μοιάζουν πιο δύσκολα. Μετά το 3-0, μόνο με ένα θαύμα πια η Λίβερπουλ θα έμενε έξω. Φαινόταν στο βλέμμα κάθε πρωταγωνιστή του επαναληπτικού.

Επομένως, στο ποδόσφαιρο υπάρχουν σίγουρα καλές και κακές ομάδες, καλοί και κακοί ποδοσφαιριστές, εξαιρετικοί και κακοί προπονητές. Κι αυτοί είναι που καθορίζουν τις περισσότερες φορές και το τελικό αποτέλεσμα. Υπάρχει όμως και η ιστορία, η φιλοσοφία του κάθε συλλόγου, το διαφορετικό μενταλιτέ, η ψυχολογία που χτίζεται χρόνο με το χρόνο, η σύνδεση με την εξέδρα και η πίστη ότι δεν θα φύγεις από τη γήπεδο ηττημένος, πριν αφήσεις ολόκληρη την ψυχή σου πάνω σε αυτό. Γιατί το έχεις ξανακάνει, το έχεις ξαναδεί να γίνεται και ξέρεις ότι είναι εφικτό, γνωρίζεις τον τρόπο να το καταφέρεις. Κι όλα αυτά, κάνουν μια φανέλα βαριά. Μια φανέλα σαν της Λίβερπουλ.

Κεντρική φωτογραφία: Peter Byrne/PA via AP