Κάτι μικρά, ακανόνιστα, άσπρα στίγματα

Τόσα χρόνια κανένας δεν κατάφερε να αποδείξει τίποτα. Βγήκαν πολλές φήμες και θεωρίες, αλλά μέχρι εκεί. Το παράτησε και η αστυνομία, τον έκλεισε τον φάκελο.

Ήταν Αύγουστος του 1984, στην Τήλο. Είχαν κατασκηνώσει με σκηνή στην Έριστο οι δυο τους, οι υπόλοιποι προτιμήσαμε να μείνουμε σε δωμάτια. Βρισκόμαστε όλοι τα μεσημέρια για μπάνιο και τα βράδια για φαγητό και ποτό.

Όλοι είχαμε διακρίνει μια ένταση μεταξύ τους αλλά δεν ρωτήσαμε περισσότερα. Κουβέντιαζαν πάντα με όλους τους άλλους, σπάνια μεταξύ τους, και όταν έπρεπε για κάποιο λόγο να επικοινωνήσουν μέσα στην παρέα δεν ήσουν σίγουρος ότι δεν είχαν αποδεχτεί την ειρωνεία σαν μοναδικό τρόπο.

Είχαν ξαναπεράσει κρίσεις, όλοι τους δίναμε μέρες κι εκείνοι συνέχιζαν σαν να αφορούσαν άλλους οι μεγάλοι καυγάδες και οι χοντράδες που πετούσαν ο ένας στον άλλον.

“Θα κάνουν καλό sex μάλλον, γι αυτό μένουν μαζί…”.

Ένα μεσημέρι, εκείνη δεν βγήκε καθόλου από την σκηνή. Πήγαν τα κορίτσια να την δουν, ήταν χτυπημένη στο πρόσωπο.

-Σε χτύπησε ο μαλάκας;

-Δεν θα με χτυπούσε ποτέ, τους είπε.

Τον ρωτήσαμε κι εμείς τι είχε συμβεί.

-Ρε συ διαλύστε το πια αφού δεν μπορείτε αλλά όχι και ξύλο ρε μαλάκα!

Δεν την έχω αγγίξει ποτέ. Μόνη της…

-Πώς μόνη της ρε;

-Μόνη της σας λέω, είχε άλλη μία αποτυχημένη προσπάθεια. Δεν ξέρω πια τι άλλο να κάνω, δεν ξέρω πώς να τη βοηθήσω. Στην αρχή με κατανόηση και όση τρυφερότητα μπορούσα. Της πρότεινα να την δει και κάποιος. Σχεδόν με μίσησε και με παρασύρει κι εμένα.

Άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια, να κάνει τί;

Να πετάξει.

Τον κοιτούσαμε όλοι όπως ταιριάζει όταν έχεις ακούσει κάτι τέτοιο.

Τι λες; Τι να πετάξει;

Να πετάξει, όπως το ακούτε. Είναι μερικοί μήνες τώρα που δεν σκέφτεται τίποτα άλλο. Να πετάξει. Χθες ανέβηκε στον βράχο. Την πρόλαβα αλλά μου γλίστρησε από το χέρι κι έπεσε με τα μούτρα στα σκίνα. Είμαστε φτιαγμένοι για να πετάμε, αυτό λέει συνέχεια.

Το τελευταίο βράδυ πριν επιστρέψουμε όλοι στον Πειραιά, χάθηκε.

Η αστυνομία τον ανέκρινε ώρες, από τις γειτονικές σκηνές είχαν ακούσει τους καυγάδες τους. Την είχαν δει κι εκείνη τη μέρα – όπως όλοι μας – χτυπημένη.

Όργωσαν όλο το νησί, τίποτα. Και κανένα πλοίο δεν έφυγε από το λιμάνι. Δεν κατάφεραν να δέσουν κατηγορία.

Στην Αθήνα κόψαμε όλοι μαζί του. Ακόμη και η ελάχιστη υποψία δεν μας άφηνε να προσποιούμαστε κανονικότητα.

Έχουν περάσει κοντά 33 χρόνια. Τον είδα πρώτη φορά από τότε, να κατεβαίνει την Πανεπιστημίου. Πέρασε σχεδόν δίπλα μου. Χαρούμενος, φωτεινός, είχε το πρόσωπο εκείνου που βιάζεται να πάει εκεί που αγαπάει.

Δεν του μίλησα. Τα μαλλιά του μαύρα όπως τότε. Στο σκούρο μπουφάν του διέκρινα κάτι μικρά, ακανόνιστα άσπρα στίγματα, σαν να τον είχε πασπαλίσει κάποιος.

Μου φάνηκαν σαν πούπουλα.

“Έλα ρε μαλάκα…” σκέφτηκα.

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.