Κύριε Πρωθυπουργέ, λίγη ντροπή δε βλάπτει

«Δεν μπορούμε, δεν θέλουμε και δεν πρέπει να κρυφτούμε πίσω από το ανθρώπινο σφάλμα» έγραψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, σε μήνυμα που ανάρτησε στα social media στις 5 Μαρτίου, προσπαθώντας να βάλει τα λόγια και τα συναισθήματα του -όπως ο ίδιος σημείωσε- σε σειρά, δίνοντας παράλληλα θρησκευτικό τόνο στο post αφού φρόντισε, κλείνοντας, να τονίσει ότι αυτή είναι η Κυριακή της Ορθοδοξίας και ότι «ανάβουμε όλοι ένα κερί στη μνήμη αυτών που έφυγαν τόσο άδικα και τόσο πρόωρα».

Βέβαια, λίγες ώρες αργότερα, η μαζική πορεία που πραγματοποιήθηκε για τις εγκληματικές παραλείψεις στο σιδηροδρομικό δίκτυο πνίγηκε στα χημικά. Παρακολουθήσαμε σκηνές άγριας καταστολής με ντουέτα αστυνομικών -συγγνώμη για τη λαϊκή έκφραση- να την «πέφτουν» απρόκλητα σε διαδηλωτές. 

Κάποιοι άναβαν κεριά, κάποια ΜΑΤ πετούσαν τόνους από χημικά φωνάζοντας εκδικητικά «τρέξτε τώρα» και κάποιοι άλλοι, ανάμεσά τους σιδηροδρομικοί υπάλληλοι και φοιτητές (άνθρωποι, δηλαδή, που εύκολα θα μπορούσαν να ήταν στη θέση των θυμάτων), έψαχναν το δίκιο τους στους δρόμους – αφού, όπως όλα δείχνουν, είναι η μοναδική οδός.

Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη μέχρι πολύ πρόσφατα ίσχυε το ότι «όλα δείχνουν ότι το δράμα οφείλεται, δυστυχώς, κυρίως σε τραγικό ανθρώπινο λάθος». Χθες το συγκεκριμένο αφήγημα άλλαξε για τον Πρωθυπουργό. Ναι, το μήνυμά του περιείχε τη λέξη «συγγνώμη» με έναν όμως ιδιαίτερα γενικόλογο τρόπο.

Δεν υπήρχε καμία μεταμέλεια ή έστω αναφορά στο γεγονός ότι τις πρώτες ημέρες τόσο η κυβέρνηση όσο και τα φιλικά σε εκείνη Μέσα προσπάθησαν να ρίξουν όλο το βάρος στον σταθμάρχη (σ.σ: του οποίου η τοποθέτηση στη συγκεκριμένη θέση, όπως όλα δείχνουν, ελέγχεται και πολιτικά).

Έτσι, αφού το επικοινωνιακό τρικ του «αποδιοπομπαίου τράγου» δεν έπιασε, τώρα ξεκινά μία νέα προσπάθεια, μία νέα καμπάνια η οποία θα μπορούσε να τιτλοφορείται λίγο-πολύ «αυτό είναι σοβαρό, το αναλαμβάνω».

Δεν είναι η πρώτη φορά που παρακολουθούμε να μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο του Υπέρλαμπρου Μεσσία, το οποίο αυτήν τη φορά αποτυπώνεται στη φράση «προσωπικά είμαι στην πολιτική για να αλλάξω αυτή την “κακιά την χώρα”, αυτήν την παλαιά Ελλάδα που μας πληγώνει».

Από την ατομική ευθύνη των πολιτών μέχρι τον σούπερ ήρωα της ελληνικής πολιτικής, η απόσταση είναι πάντα μικρή. Το αφήγημα αλλάζει κατά το δοκούν σε μία επικοινωνιακή παρτίδα που παίζεται με σημαδεμένη τράπουλα.

O Κυριάκος Μητσοτάκης σώζει την Ελλάδα από τον κορονοϊό (αρχικά, διότι στη συνέχεια είχαμε μία από τις χειρότερες επιδόσεις πανευρωπαϊκά), ο Κυριάκος Μητσοτάκης δίνει ρεσιτάλ μέσα στο αμερικανικό Κογκρέσο και κάνει έξαλλους από ζήλια τους Τούρκους πολιτικούς (σε μία εξοπλιστική κούρσα από την οποία ζημιωμένοι βγαίνουν μόνο οι δύο γειτονικοί λαοί), ο Κυριάκος Μητσοτάκης μοιράζει bonus σε κάθε Έλληνα πολίτη (με τις τσέπες μας να είναι άδειες από την ακρίβεια, όσο τα ψίχουλα των διαφόρων passes μας κοιτούν ειρωνικά).

Στο ενδιάμεσο, και όποτε δεν υπάρχουν «σοβαρές εξελίξεις», είμαστε πάντα συμμέτοχοι στη ζωή του Μεσσία. Πάντα άψογος, πάντα αθλητικός, πάντα αψεγάδιαστος (ενίοτε και τρομερός γκόμενος). Γινόμαστε κοινωνοί -θέλουμε δε θέλουμε- ενός καταιγισμού lifestyle αναρτήσεων για το στυλ της συζύγου του Πρωθυπουργού ή για τον αστρολογικό χάρτη του ίδιου.

Ειλικρινά, η μηχανή παραγωγής υπέρλαμπρου καπνού δεν αντέχεται άλλο. Έχει θολώσει το πολιτικό τοπίο σε επικίνδυνο βαθμό, και σε σημείο ώστε πολλά Μέσα του εξωτερικού να αναρωτιόνται αν η Ελλάδα είναι έρμαιο μίας ολιγαρχίας, όταν την ίδια στιγμή δεν υπάρχουν -τόσους μήνες μετά- σοβαρές απαντήσεις ούτε για το ελληνικό Watergate, ούτε για το σκάνδαλο Πάτση.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε, σε όλη τη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας, ένα τρομερά ισχυρό όπλο: την πολιτική επικοινωνία. Κατάφερνε να ξεπεράσει κάθε σκόπελο έχοντας ξεκλέψει πολλά από τα marketing μαθήματα της αμερικανικής alt-right. Αυτήν τη φορά όμως το πλοίο έπεσε πάνω στα βράχια.

Διότι, δεν είναι δυνατόν να προσπαθεί να ταΐσει κουτόχορτο -για άλλη μία φορά- έναν ολόκληρο λαό. Υπάρχει τρομερή αναντιστοιχία ανάμεσα στο πρόσφατο διάγγελμα και τη χθεσινή ανάρτηση. Είτε έκανε ένα τρομερό λάθος το οποίο όμως δεν παραδέχεται, είτε σκόπιμα αλλάζει τα λόγια του σε μία ανειλικρινή στροφή 180 μοιρών.

Στο ενδιάμεσο υπάρχουν δεκάδες αθώα θύματα, υπάρχουν οικογένειες που πενθούν, υπάρχει ένας σοκαρισμένος λαός, υπάρχουν σιδηροδρομικοί που οι απεργίες του βγήκαν επανειλημμένα καταχρηστικές, υπάρχουν γιατροί που έτρεξαν να βοηθήσουν από την πρώτη στιγμή, παρότι είναι τσακισμένοι μετά από τα χρόνια του κορονοϊού και ένα σχεδόν διαλυμένο ΕΣΥ.

Λίγη ντροπή, λοιπόν, δε βλάπτει Κύριε Πρωθυπουργέ. Άλλωστε, το ότι εκλεγήκατε στο κορυφαίο πολιτικό αξίωμα δεν αποτελεί κληρονομικό δικαίωμα αλλά την πιο κορυφαία υποχρέωση.

Χρειαζόμαστε απαντήσεις και πράξεις και όχι λίγη ακόμη (υπέρλαμπρη) επικοινωνία.