Ξέρω τι θα κάνει ο Ολυμπιακός του χρόνου το καλοκαίρι
Μια ψύχραιμη ματιά στα όσα παράδοξα συμβαίνουν (και μάλλον θα συνεχίσουν να συμβαίνουν) στο λιμάνι.
- 7 ΜΑΡ 2017
Αν μου έλεγαν ότι κάπου στον κόσμο, υπάρχει μια ομάδα η οποία έχει κατακτήσει έξι σερί πρωταθλήματα, πάει φουλ για το έβδομο, μετά από αρκετά χρόνια συνεχίζει στους 16 ευρωπαϊκής διοργάνωσης με τίμιες πιθανότητες πρόκρισης και βρίσκεται και στα ημιτελικά του Κυπέλλου, παίζοντας και με αρκετούς νέους από την ακαδημία, θα φανταζόμουν τους οπαδούς της να χορεύουν γυμνοί στο δρόμο από ευδαιμονία.
Δυστυχώς όμως μιλάμε για τον Ολυμπιακό, οπότε δεν αποκλείεται στο τέλος της σεζόν να έχουμε συνδυάσει νταμπλ με αξιοπρεπέστατη πορεία στην Ευρώπη και να παίζουμε μπουνιές μεταξύ μας. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι όλη αυτή η γκρίνια έχει πολύ μεγάλη βάση. Ας το πιάσουμε το πράγμα από την αρχή όμως, μπας και βγει μια άκρη.
Όταν πέρσι το χειμώνα η ομάδα πετύχαινε το θρίαμβο επί της Άρσεναλ, είχα γράψει κείμενο με τίτλο “Αφού η ομάδα κερδίζει, ας μην την αλλάξουμε”, ελπίζοντας πραγματικά ότι ο Ολυμπιακός του Σίλβα θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης μπας κι επιτέλους δούμε ένα σταθερό σύνολο με προοπτική και πρόοδο.
Έκλεινα μάλιστα με τη παράγραφο: “Η φετινή ομάδα δείχνει να έχει την ποιότητα που απαιτείται για να επιχειρήσει βήμα-βήμα, το κάτι παραπάνω. Ας την αφήσουμε να προσπαθήσει, χωρίς να στερηθεί στις επόμενες μεταγραφικές περιόδους τα μισά βασικά της γρανάζια”.
17 μήνες μετά, οι λέξεις αυτές έχουν χάσει οποιαδήποτε αξία, αφού από εκείνη την ενδεκάδα έχουν φύγει 7 ποδοσφαιριστές ενώ απ’ τους 3 που μπήκαν αλλαγή έχουν αποχωρήσει οι 2. Και σκέψου ότι εκείνο το βράδυ δεν είχε παίξει καν ο Μιλιβόγεβιτς.
Όσο για τον Μάρκο Σίλβα, στον οποίο πολλοί είδαν τον επόμενο Βαλβέρδε; Αποχώρησε κακήν κακώς το καλοκαίρι. Έκτοτε, απ’ τον πάγκο πέρασε για μερικές εβδομάδες ο Βίκτορ, στη συνέχεια ήρθε ο Μπέντο και πλέον συνεχίζουμε με τον Βασίλη Βούζα και βλέπουμε. Πέντε προπονητές σε 17 μήνες. Δεν το λες και σταθερότητα, σε σημείο που ανταγωνίζεται αυτήν της ελληνικής οικονομίας.
Ας πάμε λίγο στην ουσία του πράγματος. Ναι, ο Ολυμπιακός του Μπέντο δεν είχε απολύτως κανένα ποδοσφαιρικό πλάνο. Προφανώς, είχε τις εμμονές του σε ό,τι αφορά συγκεκριμένους παίκτες, όπως τον Τσόρι. Σίγουρα, οι 3 συνεχόμενες ήττες γυρίζουν τον Ολυμπιακό πολλά χρόνια πίσω. Όμως η πραγματική συζήτηση που πρέπει να γίνει, είναι αν φταίει μόνο ο Πορτογάλος.
Ένας προπονητής που ήρθε άρον άρον στα τέλη Αυγούστου για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα, δεν είχε καθόλου χρόνο να περάσει την οποιαδήποτε φιλοσοφία στους παίκτες και για να είμαστε ειλικρινείς, είχε να διαχειριστεί ένα πολύ προβληματικό ρόστερ που αποδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο τον Ιανουάριο, με την πώληση των δύο καλύτερων παικτών της ομάδας.
Ψέμματα δεν θα πω, μπορεί στα παιχνίδια κυριαρχίας το ποδόσφαιρο που έπαιζε ο Ολυμπιακός επί Μπέντο να θύμιζε ομάδα 5χ5 που μαζεύτηκε 2 λεπτά πριν το ματς, όμως προσωπικά εκτίμησα το θάρρος του Πορτογάλου
Δεν κώλωσε να δώσει ευκαιρίες στους πιτσιρικάδες, άφησε στον πάγκο όσους δεν του έκαναν αδιαφορώντας για το όνομα στο πίσω μέρος της φανέλας και το γκελ που είχαν στον κόσμο και είπε και μερικές άβολες αλήθειες.
Σε κάθε περίπτωση, το θέμα μου δεν είναι ούτε ο Μπέντο, ούτε ο Σίλβα, ούτε ο Βούζας. Το πρόβλημά μου είναι πως η πιο δυνατή, από όλες τις απόψεις, ομάδα της χώρας, με την καλύτερη οικονομική κατάσταση, το δικό της γήπεδο και προπονητικό κέντρο και την ψυχολογία νικητή και πρωταθλητή, αντί να κάνει βήματα προς τα μπροστά, αντί να κοιτάει την υπέρβαση, κάνει διαρκώς βήματα προς τα πίσω.
Απλά είναι τα πράγματα στο ποδόσφαιρο. Δίνεις τα κλειδιά της ομάδας στον προπονητή, τον αφήνεις να έχει τον απόλυτο έλεγχο, του αγοράζεις τους ποδοσφαιριστές που σου ζητάει, πάντα στα πλαίσια του μπάτζετ που έχει οριστεί και τον αφήνεις να δουλέψει με άνεση χρόνου κι έναν -όσο γίνεται- σταθερό κορμό, με σχέδιο, συγκεκριμένο πλάνο και εμπιστοσύνη.
Αληθινή εμπιστοσύνη, όχι εμπιστοσύνη που διαρκεί μέχρι να κάνει δηλώσεις που δεν μας αρέσουν. Η σημερινή εικόνα του Ολυμπιακού με ενοχλεί. Δυο μέρες πριν από τον αγώνα της χρονιάς, συζητάμε για το ποστ του Τσόρι στο Facebook και τον μάνατζερ του Μπέντο. Και το χειρότερο είναι πως αρκετός κόσμος τάσσεται στο πλευρό του Τσόρι, με παροτρύνσεις τύπου “πες τα επιτέλους αρχηγέ”. Λες και οι αρχηγοί φαίνονται από χτυπήματα πίσω απ’ την πλάτη στο Facebook εκ του ασφαλούς.
Τσόρι είσαι τεράστιος παίκτης και συμπαθέστατος, αλλά στο συγκεκριμένο ζήτημα παίρνεις κίτρινη κάρτα
Από τη φετινή χρονιά πλέον, περιμένω μόνο διαχείριση της κρίσης, γνωρίζοντας ότι ακόμη ένα πρωτάθλημα δεν ισοδυναμεί με πρόοδο, αλλά εντάξει μην τρελαθούμε κιόλας, δεν είναι και βήμα προς τα πίσω. Και ελπίζω ότι το καλοκαίρι, θα χαραχτεί ένα συγκεκριμένο πλάνο, το οποίο θα τηρηθεί.
Ας είναι και πλάνο με Έλληνα προπονητή και επένδυση στους πιτσιρικάδες, δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Αυτό που ενοχλεί είναι η απουσία οποιασδήποτε σταθερότητας και συνέχειας κι η λογική “βλέποντας και κάνοντας”, με την οποία δεν θα πάμε ποτέ μπροστά.
Την ομάδα που κέρδιζε, την αλλάξαμε, την στείλαμε δανεική, την μοσχοπουλήσαμε. Ας φτιάξουμε τουλάχιστον μια νέα, πάνω σε ό,τι καλό έχει απομείνει, κι ας την αφήσουμε να δουλέψει, χωρίς γκρίνιες και παραλογισμούς.
Εκτός κι αν θέλουμε να ρίξουμε όλα τα στραβά στον Μπέντο και τώρα που έφυγε νομίζουμε ότι τα πράγματα με έναν μαγικό τρόπο θα φτιάξουν. Τότε σας περιμένω σε ένα χρόνο από τώρα να συζητήσουμε ξανά τι πήγε λάθος.
Είναι κρίμα ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός αυτής της περιόδου, να μείνει στην ιστορία ως η ομάδα που σάρωσε τους τίτλους στην Ελλάδα παίζοντας σπάνια όμορφο ποδόσφαιρο και κυρίως, χωρίς να ανέβει επιτέλους με συνέπεια επίπεδο στην Ευρώπη.
