Κωνσταντίνου και Ελένης, μέχρι πότε;

Το Κωνσταντίνου και Ελένης είναι μια σειρά που δεν μου άρεσε ποτέ. Αμφιβάλλω αν έχω γελάσει σε περισσότερα από τρία επεισόδια, παγώνω και μόνο που βλέπω αυτό το άδειο σκηνικό και την παλ εικόνα του ΑΝΤ1 πίσω από τους πρωταγωνιστές και αναπολώ άλλες, παλιότερες στιγμές του Χάρη Ρώμα και της Ελένης Ράντου. Ξέρω ότι είμαι η μειοψηφία και προσπαθώ να ζήσω με αυτό.

Η σειρά που είδαμε φρέσκια τη διετία 1998-2000 και από τότε έχει χαρακτηρίσει τα μεσημέρια μας περισσότερο κι από τα λαδερά ή το παστίτσιο της μαμάς συνεχίζει να κάνει αστρονομικά νούμερα, με δεδομένο ότι οι φανατικοί της έχουν μάθει απέξω ατόφια επεισόδια πολλά χρόνια τώρα. Το κοινό της σειράς που αποτελείται από δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες, που με χαρά θα με έλιωναν σα μυρμηγκάκι τώρα δα, πριν προλάβω να τελειώσω αυτό το άρθρο, προκύπτει πιο ορκισμένο κι από το κοινό πραγματικά ιστορικών ελληνικών σειρών όπως οι κλασικοί Απαράδεκτοι ή άλλες παραδοσιακές δυνάμεις.

Νομίζω ότι η εκτίμηση για τους φανατικούς της σειράς “που θα πιάσω στο στόμα μου” θα επαληθευτεί στα σχόλια.

Η σειρά του Μάνθου Φουστάνου

Αναμφίβολα, η σειρά έχει προσφέρει βασικά πράγματα σε επίπεδο χτισίματος χαρακτήρων. Το πιο σημαντικό από αυτά είναι ο χαρακτήρας του Μάνθου Φουστάνου, ενός ήρωα που σε μια πιο δίκαιη και οργανωμένη τηλεόραση θα είχε το spin-off που του αξίζει. Ο Ρώμας και η Χατζησοφιά έφτιαξαν μια σειρά με διακριτούς ήρωες, στους οποίους κότσαραν ένα θεμελιώδες γνώρισμα και ύστερα έβαλαν το αμάξι στο αυτόματο.

Ο Κωνσταντίνος Κατακουζηνός συνδέθηκε άρρηκτα με το μπεταντίν και την γκρίνια, η από σπόντα συγκάτοικός του, Ελένη Βλαχάκη, συμβόλισε τους λίγο μποέμ, τους αρκετά άφραγκους και τους πολύ τεμπέληδες, η Πέγκυ Καρρά τα ‘ψώνια’, ο Μάνθος Φουστάνος τα φιλελεύθερα καμάκια, ο Νικόλας Βαρθακούλιας τους ημικάγκουρες μπάρμεν και η Ματίνα Μανταρινάκη τις άβγαλτες με μηδενική αυτοπεποίθηση.

Οι ήρωες ήταν διακριτοί από την αρχή -αυτό είναι προφανώς επιτυχία- αλλά τουλάχιστον στα μάτια μου, αυτή η σειρά δεν πήγαινε πουθενά. Κυριολεκτικά. Μηδενικά εξωτερικά γυρίσματα, μηδενική φρεσκάδα, ολημερίς κι ολονυχτίς κλεισμένοι σε ένα σπίτι και δώσ’ του διαλόγους και πλοκές που απλά στηρίζουν την καρικατουροποίηση των χαρακτήρων.

Ομολογουμένως, την ασφυξία από τα ίδια και τα ίδια διέκοπτε η λαμπρή λίστα των guest της σειράς όπως ο φοβερός Γιάννης Μποσταντζόγλου ως Νίνο Πούτσο ή ο Άρτο Απαρτιάν ως ο Αυστραλός pen friend της Ελένης, Νάσος Κούρκουλος-Ζέπελιν. Συγγνώμη, ο ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ Άρτο Απαρτιάν ως ο Αυστραλός pen friend της Ελένης, Νάσος Κούρκουλος-Ζέπελιν.

Πιο ΑΝΤ1 δεν γίνεται

Μιας και η κουβέντα έφερε τους guests του Κωνσταντίνου και Ελένης, επαναλαμβάνω ακόμη κι εγώ ο μη φαν ότι η σειρά είχε τις καλές στιγμές της και ότι το πρόβλημα-έμπνευση για αυτό που διαβάζεις είναι οι αέναες επαναλήψεις της. Μπορεί να φταίει το φαινόμενο. Κάποτε παρακαλούσα για την επιστροφή της επανάληψης του Ρετιρέ, τελικά συνέβη και κάθε φορά που το πετυχαίνω πια, νιώθω ότι το ‘χω ξεπεράσει (πόσα χρόνια να κρατήσει ένας έρωτας άλλωστε;). Αλλά μιλάμε για το Ρετιρέ των πρώτων 90s που στο κάτω-κάτω δημιούργησε ένα καλτ. Όχι για το χλιαρό Κωνσταντίνου και Ελένης.

Μπορεί το πρόβλημά μου να μην είναι η σειρά καθεαυτή. Άστο μπορεί. Το πρόβλημά μου δεν είναι η σειρά. Είναι τα χρώματα του ΑΝΤ1 στη σειρά και γενικότερα σε δεκάδες άλλες παραγωγές του καναλιού. Αυτοί οι αφηρημένοι καναπέδες, αυτά τα generic χρώματα, αυτή η παγωμάρα. Αυτή η άτεγκτη εικόνα.

Μια στο τόσο θα τύχει να είμαι σπίτι το μεσημέρι και μάλιστα να κάνω ζάπινγκ και η εναλλαγή εικόνων και χρονολογιών πάει κάπως έτσι: ‘2015, 2015, 2010, 2008, 2015, 2015, 1987, 2015’. Το 1987 είναι το Κωνσταντίνου και Ελένης κι ας το είδαμε έντεκα χρόνια μετά.

Μανταρινάκη κανείς;

Το γεγονός ότι οι επαναλήψεις της σειράς σημειώνουν ακόμα διψήφια νούμερα τηλεθέασης μπορεί να μεταφραστεί με δύο τρόπους. Ο ένας με ‘συμφέρει’ πολύ, ο άλλος καθόλου. Αυτός που με συμφέρει είναι ότι την ώρα που προβάλλονται άλλοι δυο τόνοι ‘μωρηκατακουζήνας’, το κοινό δεν έχει και πολλές επιλογές, άρα μοιραία αφήνει το τηλεκοντρόλ στην άκρη με το που βλέπει Ελένη Ράντου στην οθόνη. Αυτός που δε με συμφέρει είναι ότι η σειρά έχει δημιουργήσει μια ανέλπιστα μεγάλη βάση φανατικών απειλώντας να εκθρονίσει από τις συνειδήσεις μας άλλες, σπουδαιότερες, πιο ουσιαστικές και στο κάτω-κάτω πιο αστείες σειρές από αυτήν.

Στο τέλος της ημέρας, ο ΑΝΤ1 και ο κάθε ΑΝΤ1 θα άλλαζαν αυτή τη σειρά μόνο με κάποια άλλη που θα τους εξασφάλιζε ένα 10-12% τηλεθέασης από το πουθενά. Θα έβαζες το χέρι σου στη φωτιά για οποιαδήποτε άλλη. Ναι, κι εγώ της Ελλάδος τα Παιδιά σκέφτομαι, αλλά για να τα λέμε και όλα, το Κωνσταντίνου και Ελένης είναι η κατεξοχήν σειρά που απευθύνεται σε όλα μα όλα τα κοινά. Σε παιδάκια, σε γονείς, σε γιαγιάδες, σε οποιονδήποτε. Της Ελλάδος τα Παιδιά αμφιβάλλω αν θα συγκινούσαν κι άλλους εκτός από τους ημι-γραφικούς τριαντάρηδες που μεγάλωσαν με πολλή τηλεόραση όπως εγώ.

Από την άλλη, μπορώ να σκεφτώ χωρίς ανάσα τουλάχιστον πέντε κωμικές σειρές του ΑΝΤ1 που θα προτιμούσα να βλέπω στις 2 το μεσημέρι και τουλάχιστον δέκα αντίστοιχες του MEGA.

Αυτό που θα της χρωστάμε για πάντα είναι το ότι μας σύστησε τη Μαρία Λεκάκη και ότι σύστησε έναν βαθιά γκοθ χαρακτήρα, την αξεπέραστη Ματίνα Μανταρινάκη. Για τα υπόλοιπα, κάνεις δυο πλύσεις τη μέρα με μπεταντίν και τα βλέπεις να υποχωρούν μπροστά στα μάτια σου.

H σειρά Κωνσταντίνου και Ελένης προβάλλεται καθημερινά στις 14.10 από τον ΑΝΤ1.