H εξομολόγηση του Liam Neeson ήταν ό,τι πιο καμμένο έχει συμβεί τελευταία

Έχει μπει περίεργα το 2019, ας το παραδεχτούμε. Η Brie Larson νομίζει πως το να πληρώνεσαι εκατομμύρια για να παίζεις brands της Disney είναι ακτιβισμός, μια φυλλάδα πήγε να εκβιάσει τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο, και ο Bradley Cooper με κάποιο απίθανο τρόπο δεν θα κερδίσει το Όσκαρ Α’ Αντρικού Ρόλου. Τι γίνεται!

Αλλά τίποτα δεν αγγίζει τον αγνά wtf παράγοντα της δήλωσης-εξομολόγησης-αφήγησης του Liam Neeson πριν λίγες μέρες σε αγγλικό έντυπο. Προωθώντας την ταινία “Cold Pursuit” (που είναι μια χαρά, και κυκλοφορεί στις αίθουσες, ας το πούμε κι αυτό) έδωσε κάποιες συνεντεύξεις, από αυτές τις στάνταρ που δίνουν όλοι οι ηθοποιοί και σκηνοθέτες πριν κάθε πρεμιέρα, σε δυο ντουζίνες μέσα από όλη την Ευρώπη.

Έχω βρεθεί πολλές φορές σε τέτοιες συνεντεύξεις και πρέπει να περιγράψω το κλίμα για να δοθεί το αληθινό μέγεθος της αμηχανίας που πρέπει να προκάλεσε αυτή η εξομολόγηση. Αλλά πρώτα ας πούμε για τι ακριβώς μιλάμε:

Σε μια συνέντευξη με τον Independent, ο ηθοποιός αποκάλυψε πως κάποτε, πριν χρόνια, είχε βιώσει τη δική του εκδικητική φαντασίωση, προφανώς θέλοντας να συνδέσει αυτό που στο μυαλό του εκείνη την ώρα ήταν ένα προσωπικό ανέκδοτο, με τις θεματικές της νέας του ταινίες, και θέλοντας να καταλήξει στο συμπέρασμα πως η εκδίκηση δεν βοηθά κανέναν. Σύμφωνα με τον Νίσον, κάποια κοντινή του γυναίκα βιάστηκε κι εκείνος ρώτησε πρώτα αν ήξερε ποιος ήταν ο βιαστής κι έπειτα, δεύτερη ερώτηση, τι χρώμα ήταν. Εκείνη του είπε πως ήταν μαύρος, κι ο Neeson τότε -σύμφωνα με τα δικά του λόγια- “πήγαινα κι ερχόμουν στις γύρω περιοχές με ένα όπλο ελπίζοντας πως θα με πλήσιάσει κάποιος -και ντρέπομαι που το λέω αυτό- και το έκανα για περίπου μια βδομάδα, ελπίζοντας πως κάποιος “μαύρος μπάσταρδος” [σσ. δικά του τα εισαγωγικά στον αέρα] θα έβγαινε από καμιά παμπ και θα μου την έπεφτε για κάτι, ξέρεις; Ώστε να τον σκοτώσω.”

Σύμφωνα με την υπόλοιπη διήγηση, ο Neeson έλεγε ψέμματα για μέρες σε αυτό το άτομο, κάθε βράδυ, ώστε να βγαίνει στο δρόμο με το ρόπαλο και να ψάχνει κάποιον τυχαίο μαύρο άντρα για να τον σκοτώσει. Εν τέλει αυτό όλο επιστρέφει πίσω στην εκδίκηση και στο πόσο δεν προσφέρει τίποτα. “Είναι άθλιο”, παραδέχεται. “Αλλά έμαθα ένα μάθημα από αυτό όταν τελικά σκέφτηκα “τι σκατά κάνεις;”, ξέρεις.” Θα ευχόταν κανείς να είχε μάθει πως πέρα από το πόσο λάθος είναι ο δρόμος της εκδίκησης, να είχε μάθει και πως το να κυνηγάς τυχαίος μαύρους ανθρώπους για κάτι που έκανε ένας είναι εξίσου αν όχι ακόμα πιο άθλιο, αλλά αυτά έχουν αναλυθεί.

Δεν είναι μόνο η ιστορία αυτή καθεαυτή που δημιουργεί μια άμεσα “τι. Είναι. Αυτό. Που. Διάβασα. Τώρα.” αντίδραση, αλλά και όλο το πλαίσιο στο οποίο την είπε ο Neeson. Αυτό είναι που δε μπορώ να ξεπεράσω με τίποτα και όποτε το σκέφτομαι θέλω απλά να γουρλώσω περισσότερο τα μάτια.

Καταρχάς υπάρχει αυτό το καταπληκτικό διαμάντι κάποια στιγμή στην ροή του κειμένου.

«Επίτηδες δεν παραθέτει λεπτομέρειες για να προστατεύσει την ταυτότητα του θύματος. “Ήταν φρικτό, φρικτό, όταν σκέφτομαι ξανά, πως το έκανα αυτό,” λέει. “Και δεν έχω παραδεχτεί ποτέ ότι το έκανα, και το λέω τώρα σε μια δημοσιογράφο. Θεέ μου.”

“Holy shit”, λέει ο Tom Bateman, ο συμπρωταγωνιστής του, που κάθεται δίπλα του.»

Δεν ξέρω αν αυτή η παράγραφος έχει γραφτεί επίτηδες σαν gag από το “Arrested Development”, αλλά είναι ακριβώς σαν ένα τέτοιο. Η κάμερα είναι πάνω στον Neeson ενώ μιλάει, και την κατάλληλη στιγμή το πλάνο ανοίγει και αποκαλύπτεται ο κακομοίρης ο συμπρωταγωνιστής που ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ να τον κοιτάζει αποσβολωμένος. Μου θυμίζει μια σκηνή από το “Arrested Development” που μιλάνε οι Bluths για τον Buster και η κάμερα τραβάει προς τα έξω και βλέπουμε πως ο Buster ήταν εκεί όλη την ώρα και απλά δε νιώθει τίποτα. Είναι τέλειο.

Ας ανοίξουμε λίγο περισσότερο την κάμερα γιατί γίνεται τελειότερο. Ο Νίσον δεν πέταξε αυτή τη χειροβομβίδα μόνο δίπλα στον απροετοίμαστο συμπρωταγωνιστή του, αλλά και σε ένα δωμάτιο γενικά γεμάτο παρατρεχάμενους. Η δημοσιογράφος λέει πως η συνέντευξη έγινε στο πλαίσιο ενός τζάνκετ προώθησης της ταινίας, κι αυτό σημαίνει πως πιθανότατα ήταν μία από τις άπειρες συνεντεύξεις -σε μεγάλο βαθμό πανομοιότυπες- που έδωσε ο Νίσον εκείνο το πρωί. (Κι ο Tom Bateman!) Το σκηνικό σε αυτές τις συγκεντρώσεις είναι χαοτικό, οι σταρς κάθονται σε έναν καναπέ και δημοσιογράφοι μπαινοβγαίνουν με ρυθμό speed dating. Υπάρχουν οι συνεντεύξεις που κάθεσαι 35 λεπτά σε ένα τραπέζι απέναντι από τη Lynne Ramsay και μιλάτε μόνο οι δυο σας για τα πάντα, υπάρχουν οι συνεντεύξεις που μιλάς χωρίς περιορισμό στο τηλέφωνο για 40’ με τον Steven Soderbergh και υπάρχουν κι οι συνεντεύξεις που κάθεσαι σε μια καρέκλα για 5 λεπτά και έχεις απέναντί σου 2 ή 3 κουρασμένους ηθοποιούς που είσαι πιθανότατα ο 14ος δημοσιογράφος που βλέπουν εκείνο το τρίωρο. Όλα έχουν το ενδιαφέρον τους φυσικά, και όλα μπορούν να έχουν την πλάκα τους! Aλλά είναι τόσο διαφορετικά τα περιβάλλοντα που αυτόματα η εξομολόγηση αυτή γίνεται ακόμα πιο απίθανη.

Στα οργανωμένα αυτά τζάνκετ υπάρχει μια ολόκληρη στρατιά ανθρώπων που κάνουν πράγματα από το να φέρνουν νερό στους ηθοποιούς ανάμεσα στις συνεντεύξεις, μέχρι να κρατάνε το χρόνο και να σου κάνουν νόημα πόσες ερωτήσεις έχεις ακόμα, μέχρι να σημειώνουν σε ένα ντοσιέ τι λέγεται. Το να πει κάποιος σταρ σαν τον Neeson μια τέτοια εξομολόγηση σε μια συνέντευξη ένας με έναν, σε ένα πιο προσωπικό περιβάλλον, χωρίς περιορισμούς, θα ήταν ένα πράγματα. Θα ήταν άλλο το πλαίσιο, άλλες οι επόμενες ερωτήσεις. (Από όσο μπορώ να καταλάβω από το κείμενο, η δημοσιογράφος μετά πρέπει να επέστρεψε στα της ταινίας και, ειλικρινά, το καταλαβαίνω απολύτως.) Σε αυτό το σκηνικό, μια συνέντευξη ούτε καν σόλο, αλλά με δύο ηθοποιούς μαζί, δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πώς θα ήταν αυτό το δωμάτιο. Ο Neeson να ρίχνει τη βόμβα του και, ξαφνικά, ένα δωμάτιο ανθρώπων να παγώνει. Λογικά σε κάποιον θα του έπεσε από τα χέρια και μια κούπα καφέ!

Όπως γράφτηκε και κάπου στο Twitter, θα ήταν εξίσου πιθανό ο Neeson να έχει πει αυτή την ιστορία σε κάποιο πρωινό μαγκαζίνο, καθιστός άνετα στην πολυθρόνα του, να λέει αυτή τη φρικτή ιστορία ενώ από πάνω παίζουν, σιωπηλά, μονταρισμένα κλιπάκια από την ταινία που προμοτάρει. Είναι αστείο, φρικτό, και παράλογο την ίδια στιγμή. Είναι απλά τόσο πολύ ράντομ. Έχοντας μιλήσει ξανά και ξανά όλα αυτά τα χρόνια, κατ’επανάληψη για τη βία στην οθόνη και τη σχέση της με την πραγματικότητα, μέσα από οπωσδήποτε χιλιάδες συνεντεύξεις (μια εκ των οποίων σε αυτό το σάιτ!) για τις τόσες και τόσες περιπέτειες εκδίκησης που γυρνάει ασταμάτητα, είναι λες κι απλά του έστριψε κάποια βαλβίδα, απασφάλισε, μούδιασε ο εγκέφαλός του, και θέλησε να ρίξει αυτό το στο τραπέζι, έτσι για αλλαγή. Πιθανότατα θα το είπε απαντώντας σε κάποια ερώτηση που έχει ήδη απαντήσει, περίπου 278 φορές την τελευταία δεκαετία! (Έχω ακούσει μέχρι κι από ανθρώπους του χώρου που πιστεύουν ακόμα και πως δεν είναι καν αληθινό το περιστατικό, απλά το είπε εκείνη την ώρα για να πετύχει ένα πόιντ, χωρίς να έχει συναίσθηση του πώς θα ακουστεί).

Την επόμενη μέρα πάντως βγήκε σε ένα τέτοιο πρωινό μαγκαζίνο σαν αυτό που λέγαμε υποθετικά πιο πριν, το Good Morning America, και επιχείρησε να δώσει κάποιες παραπάνω εξηγήσεις. Είπε πως πράγματι, απαντούσε σε μια απολύτως τζενέρικ ερώτηση δεδομένου του θέματος του φιλμ. “Η δημοσιογράφος με ρώτησε, πώς εμβαθύνεις σε ένα τέτοιο θέμα;” Είναι καλή ερώτηση. Ξέρετε πόσες φορές πρέπει να έχει απαντήσει την ίδια ερώτηση ο Liam Neesonν την τελευταία 20ετία; Θυμάστε πόσες φορές έχετε αγοράσει γάλα από το σούπερ μάρκετ; Γνωρίζετε πόσες φορές έχει βάλει ο Βασίλης Τσιάρτας ένα ποτήρι νερό;

Είναι πολύ πιθανό ο άνθρωπος απλά να βαρέθηκε. Πολλοί ηθοποιοί βαριούνται στα τζάνκετ! Πόσες φορές πια να απαντήσεις πώς προετοιμάστηκες για το ρόλο; Άλλοι όταν βαριούνται κοιτάνε το πάτωμα όταν μιλάνε. Άλλοι αντιδρούν και ζητούν με τον τρόπο τους να πεις κάτι διαφορετικό. Όταν είναι σε ζευγάρια και βαριούνται μπορεί να βγει κάτι φαν γιατί αρχίζουν και μιλάνε μεταξύ τους για παντελώς άσχετα θέματα. Συμβαίνει! Ο Liam Neeson όταν βαρέθηκε απλά πέταξε μια ιστορία-χειροβομβίδα που θα αποτελεί για πάντα κομμάτι του;; Είναι ο ορισμός του καμμένου.

Διότι, ως κατακλείδα, δεν είναι απαραιτήτως λάθος που ειπώθηκε αυτή η ιστορία. Όχι επειδή “όλοι τα έχουν σκεφτεί αυτά”, μια απλούστευση μάλλον προσβλητική και επικίνδυνη. Αλλά επειδή, οπωσδήποτε, υπάρχει θέση στο δημόσιο διάλογο για ανθρώπους που έρχονται αντιμέτωποι με τα βάρη τους, από μια θέση κατάλληλη να επανεξετάσουν τον εαυτό τους και την κοινωνία που τους έπλασε. Ο Liam Neeson όμως δε φάνηκε να λαμβάνει υπόψη του τίποτα από αυτά, και σίγουρα όχι το βάρος αυτού που έλεγε. Η δημοσιογράφος περιγράφει κάποιες παύσεις στο λόγο του, που στα μάτια μου διαβάζονται ως μια σταδιακή διαπίστωση του πόσο στριμώχνει τον εαυτό του σε γωνία, αλλά ενώ είναι αργά για να κάνει αναστροφή. Έριξε μια ιστορία χωρίς κόντεξτ, σε ένα δημοσιογραφικό πλαίσιο με ακόμα λιγότερο κόντεξτ- όχι σε μια εκ βαθέων συνέντευξη ένας-με-έναν, όχι σαν ένα οπίνιον, αλλά σαν τσιτάτο σε ένα τζάνκετ! Είναι τόσο απίστευτα ακατανόητο.

“Holy shit”, όπως είπε κι ο συμπρωταγωνιστής του, ο Tom. ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΩΡΑ.

Υποσημείωση – Πέντε λεπτά αφού έφτασα στο Φεστιβάλ Βερολίνου, τι να δω: