Μα γιατί το τραγούδι να ‘ναι λυπητερό;

Η πραγματικά ευτυχής συγκυρία του να είσαι φίλος με αναγνώστες στο Facebook δεν είναι τα ‘ωραίος ρε, καλά τα γράφεις’ και τα likes σε ό,τι βλακεία ή μη βλακεία ποστάρεις, αλλά η αρωγή με ιδέες για θέματα που δεν είχες σκεφτεί.

Κάπως έτσι, ο φίλος Τεό πρότεινε να γράψουμε για τη μαζοχιστική τάση των περισσοτέρων να ακούμε τραγούδια που μας στέλνουν σε νέο ιστορικό low την ώρα που είμαστε τόσο χάλια και λέμε ότι δεν γίνεται να έχει και πιο κάτω.

Μετά βάζεις πχ. το ‘Alaskan Pipeline’ των James και καταλαβαίνεις ότι έχει και πιο κάτω.

Τεό ευχαριστούμε, αυτό είναι για σένα.

Κατ’ αρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε για ερωτικής προέλευσης πόνο και όχι πόνο γιατί κόπηκες στο τελευταίο μάθημα για το πτυχίο ή γιατί δεν πήρε η Αργεντινή το Μουντιάλ.

Με μια πρώτη ματιά, η τάση να ‘μαστε χάλια και να ακούμε μουσική που θα μας κάνει ακόμα πιο χάλια, είναι μαζοχισμός. “Δεν μπορεί να ‘ναι κάτι άλλο”, λες. Έχεις εύκαιρα όλα τα λάθη που οδήγησαν στη ματαίωση και όλες τις κατ’ εσέ ευθύνες της και σαν να μην φτάνει το γοερό εσωτερικό κλάμα, ψάχνεσαι να δώσεις χώρο και για το φυσικό.

Ποιες είναι οι πρώτες σου επιλογές; Πού θα ψάξεις για λίγο έξτρα πόνο; Στα τραγούδια που έχεις συνδυάσει με εκείνη. Κι επειδή ανάμεσά τους μπορεί να βρεις και κάνα χαρωπό που θα ‘κλωτσάει’, θα εστιάσεις στα τραγούδια που έχει συνδυάσει με εκείνη και με τα οποία θες να πάρεις φόρα και να γκρεμίσεις τον τοίχο με το κεφάλι σου. Ωραία.

Με θάρρος και κότσια, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο πόνος που πολλαπλασιάζεται στον κύβο όταν ακούμε το Στενάχωρο Τραγούδι έχει μια λύτρωση, σπάνια κι αθόρυβη ή τέλος πάντων ακριβώς τη λύτρωση που χρειάζεσαι εκείνη τη στιγμή. Κι ας σφαδάζεις.

Να τον κλάψεις τον μακαρίτη, να στερέψει το δάκρυ, αλλά στο τέλος η ζωή συνεχίζεται.

Θα ανοίξεις και πάλι το ψυγείο, θα γελάσεις με τα αστεία του Louis C.K., θα γελάσεις με τις προσπάθειες των φίλων σου να σε κάνουν να γελάσεις (καλά εκεί ίσως κλάψεις και λίγο από συγκίνηση) και γενικά ‘θα τα θυμάστε όλα αυτά μετά από χρόνια και θα γελάτε’.

Πένθος, αλλά με μέτρο

Ο μαζοχισμός λοιπόν που εντοπίζεται πίσω απ’ τη συνήθεια που αναλύουμε εδώ είναι γλυκός. Πιο γλυκός από άλλους μαζοχισμούς.

Υπάρχουν ένα σωρό τύποι εκεί έξω -καθόλου ζεν ή φακίρηδες ή κάτι τέτοιο- που θα παρακαλούσαν να βιώσουν μια ερωτική απογοήτευση για τη ‘χαρά του συναισθήματος’ και γιατί η φλατ βαρεμάρα είναι πιο ανυπόφορη κι απ’ την πιο οδυνηρή απόρριψη.

Να τους ακούς αυτούς τους τύπους, ξέρουν.

(να, αυτός ο κύριος δίπλα στον Louis C.K. ΞΕΡΕΙ, ευχαριστώ Θοδωρή για τη συμβολή)

Το ότι έχεις λοιπόν όρεξη να ακούσεις μουσική είναι ένα αόρατο αυτο-‘πατ-πατ’ στην ύπαρξή σου. Είναι ένας ίχνος ζωής στον πλανήτη Απογοήτευση. Δεν ξέρω κανέναν που να έβαλε μουσική για καιρό μετά από μια πραγματική, μη ερωτική απώλεια. Ούτε ευχάριστη ούτε λυπητερή.

“Τώρα που γρήγορα νυχτώνει

σαν παραμύθι θα στο πω

ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει

κι εγώ ακόμα σ’ αγαπώ”

(Η πρώτη στροφή του ‘Ακόμα Σ’ Αγαπώ’ του Μίλτου Πασχαλίδη, γιατί καλά τα ξένα, αλλά αν δεν θρηνήσεις στη γλώσσα σου, κάτι κάνεις μισό)

Ενδεχομένως, τα λυπητερά τραγούδια να είναι ο καλύτερος τρόπος να διοχετεύσουμε τη συσσωρευμένη πίκρα από μια αποτυχημένη σχέση. Δεν θα σηκωθούμε να χειροκροτήσουμε, αλλά εκεί μες στο πνιχτό κλάμα, μπορεί να φύγει και κάνα χαμόγελο. Ποιος σου είπε ότι ο έρωτας είναι μόνο χαρές;

Το τραγούδι θα μπορούσε να ‘ναι μόνο λυπητερό  

Εκτός από τις τάσεις αντικοινωνικότητας που με διακρίνουν, διακρίνομαι και στο πόσο σιχαίνομαι τις έντονες κόντρα αντιδράσεις. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να βρίσκω πιο ψεύτικα απ’ το ‘είμαι χάλια, πάμε έξω να κάνουμε χαμό’ ή ‘θα φασωθώ με τον πρώτο τυχόντα για να το ρίξω έξω’.

Αυτό το ‘και καλά’ με σκοτώνει.

Ομοίως, το ‘είμαι χάλια, κάτσε να βάλω λίγο Master Tempo να ξεσκάσω’ μου κάνει πιο ψεύτικο κι απ’ τους τύπους που ζητιανεύουν με Lacoste παπούτσι στα βαγόνια του μετρό.

Ποιον πας να κοροϊδέψεις δηλαδή; Τα συναισθήματα είναι εκεί για να τα ζούμε, όχι για να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Δεν είμαστε πιο δυνατοί από αυτά. Είμαστε αυτά.

Αν το τραγούδι που μας σκίζει στα δύο, βοηθάει τον πόνο να λυθεί και να ρεύσει, ας βάλουμε 700 φορές το ‘Please Please Please Let Me Get What I Want’. Καλό θα μας κάνει.

Ο τίτλος του άρθρου δεν θα μπορούσε να ‘ναι παρμένος από αλλού.