Μακάρι να γινόμασταν Αργεντινή

‘Έχουμε τον καινούργιο Πάπα, τον καλύτερο παλιό και νέο ποδοσφαιριστή του κόσμου, εκπληκτικές γυναίκες και το καλύτερο κρέας στον πλανήτη. Και μάλιστα όχι αλογίσιο. Άρα δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένετε να λέτε ότι δεν θέλετε να μας μοιάσετε’. Αυτή η παρέμβαση Αργεντινού που ζει στην Ελλάδα σε ραδιοφωνική εκπομπή με έκανε να σκεφτώ. Μπας και το παλικάρι έχει δίκαιο;

Παρότι έχω υπάρξει, χρόνια πριν, μαθητής του Στουρνάρα στο Οικονομικό της Νομικής, ποτέ μου δεν κατάφερα να πάρω το πτυχίο. Οπότε, αυτό που ακολουθεί, δεν είναι σε καμία περίπτωση μια οικονομική ανάλυση. Ή, τουλάχιστον, δεν αποτελεί οικονομική ανάλυση της προκοπής.

Αυτό όμως που φαίνεται με το γυμνό μάτι είναι ότι ο καλός θεούλης έχει μάλλον αρχίσει να χαϊδεύει και πάλι στοργικά τα κατάξανθα μαλλιά του αγαπημένου του παιδιού στην Νότια Αμερική. Έντεκα ολόκληρα χρόνια από τότε που το έθνος του tango χρεοκόπησε και άφησε τον μάταιο τούτο (καπιταλιστικό) κόσμο στον οποίο –σχεδόν όλοι- ζούμε.

Γιατί μπορεί ο πληθωρισμός να τρέχει, αναγκάζοντας τους Αργεντινούς να αγοράζουν χρυσά δουβλόνια από τις τράπεζες (σ.σ. το οποίο, οφείλεις να παραδεχθείς, ότι ακούγεται κάπως κουλ). Αλλά επίσης ‘τρέχει’ προς τα πάνω και το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού που φέτος έφτασε τα 160 εκ. δολάρια.

Προφανώς δεν είναι ευχάριστο να βλέπεις την 60χρονη πρόεδρο Cristina Kirchner -σταθερά μέσα στην πρώτη πεντάδα των πιο σέξι πολιτικών παγκοσμίως- να αναγκάζεται να προσγειώσει το ιδιωτικό της τζετ στο Μαρόκο και από εκεί να πάρει αεροπλάνο της γραμμής με προορισμό την Ρώμη (γιατί αλλιώς θα της το έπαιρνε σηκωτό ένα hedge fund στο οποίο χρωστάει η χώρα ένα δις).

Αλλά είναι κουλ να την βλέπεις να σηκώνεται στην γενική συνέλευση του ΟΗΕ και να απαντάει στις απειλές του ΔΝΤ με ατάκες τύπου ‘Η χώρα μου δεν είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα, είναι ένα κυρίαρχο έθνος και δεν θα αφήσει να υποβληθεί σε καμία πίεση, και ακόμη περισσότερο σε καμία απειλή. Αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου, είναι η πιο σοβαρή οικονομική και πολιτική κρίση από τη δεκαετία του ’30”.

Ένας Πάπας θα φέρει την άνοιξη

Το πιο ευχάριστο νέο για την Αργεντινή δεν είναι άλλο από την εκλογή του συμπατριώτη τους ως Πάπα. Κάτι που –σύμφωνα με τους ειδικούς- μεταφράζεται σε ένα τεράστιο μπουμ στο θρησκευτικό τουρισμό με ένα γενναίο ποσοστό των 1,2 δις καθολικών αυτού του πλανήτη να ενδιαφέρονται για να επισκεφτούν από την πόλη Flores που γεννήθηκε και τις εκκλησίες στις οποίες λειτούργησε, μέχρι το γήπεδο της San Lorenzo της οποίας είναι φανατικός οπαδός. Όπως δηλαδή συνέβη και με την Πολωνία μετά την εκλογή του Πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ.

Ο Μέσι δεν έχει τον Θεό του

Εξίσου παγκοσμίου ενδιαφέροντος ‘αξιοθέατο’ αποτελούν και τα πόδια του Μέσι που επιμένει να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Επιβεβαιώνοντας όσους επιμένουν ότι μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η Αργεντινή διαθέτει τον καλύτερο ‘συνταξιούχο’ και τον καλύτερο εν δράση ποδοσφαιριστή του πλανήτη. Τους οποίους και βλέπετε μαζί αγκαλιά στην παρακάτω φωτό.

Τα άλογα είναι για καβάλημα, όχι για μασούλημα

Κρίση ξε-κρίση, δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσεις σε μια συνοικιακή parrilla (κάτι σαν αργεντινέζικο grill house) και να μην δοκιμάσεις το καλύτερο, πιο ζουμερό, πιο εξαίσιο κομμάτι μοσχαρίσιου κρέατος που έχεις αντικρίσει ποτέ στην ζωή σου. 

Πάντα με προέλευση τις απέραντες pampas στην μέση της χώρας. Εκεί που οι παραδοσιακοί –αλλά όχι γραφικοί- gauchos (βλέπε καουμπόηδες χωρίς εξάσφαιρα) καβαλάνε τα άλογα αντί να τα οδηγούν στον χασάπη.

Όλα αυτά συνοδεία εκλεκτών –και πάμφθηνων- κρασιών (που, τα τελευταία χρόνια, έχουν γίνει παγκόσμιο χιτ), φρούτων και λοιπών ζαρζαβατικών που την έχουν μετατρέψει σε φημισμένο εξαγωγέα αγροτικών προϊόντων. Και μάλιστα ήδη από τον 17ο αιώνα.

Ενώ εδώ θα βρείτε επίσης τα πιο γευστικά παγωτά (dulce de leche) εκτός Ιταλίας. Κάτι που δεν το λες και λίγο πράγμα.

Οι Βραζιλιάνες έχουν την φήμη, οι Αργεντινές την χάρη

Μπορεί η Αργεντινή να μην έχει παράγει ακόμη κάποιο supermodel επιπέδου Giselle (με την εξαίρεση της Yesica Toscanini, που έχει βαρεθεί να κάνει φωτογραφήσεις για το Sports Illustrated), ούτε καμία Χολιγουντιανή σταρ στην λογική της Salma Hayek, αλλά διαθέτει –κατά γενική ομολογία- εξαιρετικό έμψυχο δυναμικό.

Πάντα με πρώτη μεταξύ ίσων την θρυλική Pampita, 35 χρονών πλέον. Πρόκειται ίσως για την πιο εκθαμβωτική Αργεντινή των τελευταίων χρόνων που έχει ψηφιστεί νονά της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ του 2002, έχει κερδίσει τα Dancing with the stars σε Αργεντινή και Βενεζουάλα και θεωρείται μέσα στις top 3 παρουσιάστριες της ηπείρου.

Ακόμη και αν οι υπόλοιπες της συνομοταξίας την αποκαλούν mucamita ή muqui (χωριάτισσα παραδουλέυτρα) που δεν θα έπρεπε να περπατάει στις πασαρέλες.

Η τηλεόραση είναι ένα μεγάλο μπουρδέλο

Εκεί που οι μπουστάτες ηθοποιοί των telenovelas συναντούν τις ξώχαρες διαγωνιζόμενες του Dancing with the stars κατοικεί η δεύτερη –μετά την Ιταλία- πιο φορτωμένη με σάρκα τηλεοπτική οθόνη του πλανήτη. Γιατί, τελικά, η κρίση μόνο με μπριζόλα και θέαμα φαίνεται πως ξεπερνιέται.

Ευλογημένη από την φύση

Στο Μπουένος Άιρες, την πόλη που ξεκίνησε να φτιάχνει την περιουσία του ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο πολιτισμός, η ιστορία και τα δωρέαν μαθήματα tango σε περιμένουν σε κάθε γωνιά. Και θα πρέπει να είσαι τρελός για να μην θέλεις να ζήσεις εδώ. Υπό οποιαδήποτε συνθήκες.

Ενώ εξίσου σαγηνευτική (ίσως και περισσότερο) είναι και η Cordoba που ανακηρύχθηκε δικαίως πολιτιστική πρωτεύουσα της Νοτίου Αμερικής.

Επίσης καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι η Αργεντινή σου δίνει ταυτόχρονα την ευκαιρία να απολαύσεις την αγέρωχη μαγεία των Άνδεων (γκούκλαρε το Quebrada de Humahuaca), τους παγκοσμίου φήμης καταρράκτες του Iguazu, το πάρκο παγετώνων Parque Nacional Los Glaciares (με χάιλάιτ τον Perito Moreno), εξωτικές παραλίες με λευκή άμμο, το καταφύγιο άγριων ζώων στην Península Valdés (Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco) και φυσικά την Γη του Πυρός. Πόσες άλλες χώρες στον πλανήτη -εκτός από την Νέα Ζηλανδία- μπορούν να καυχηθούν ότι προσφέρουν τέτοια βιοποικιλότητα;

Φως στο τούνελ

Στο τέλος της ημέρας η Αργεντινή είναι –κατά γενική ομολογία- μια ευλογημένη από τον Θεό χώρα. Στην φυσική ομορφιά,  τον πολιτισμό και τα γονίδια των κατοίκων της. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι, στο θέμα της κρίσης, είναι έντεκα χρόνια μπροστά από εμάς. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας που δεν θα προτιμούσε  να είναι έντεκα βήματα πιο κοντά από την έξοδο από το τούνελ.