Ματατζήδες στις ταράτσες μας

Κυρίως όμως, να ξεσπάσουν.

Αν συνέβαινε το πρώτο, τώρα θα είχαμε σοβαρές επιτυχίες και την κοινωνία στο πλευρό τους. Θα πάλευαν να αποδείξουν ότι ο προηγούμενος “αφοπλισμός τους”(;) -όπως αφήνουν να διαρρέει με κάθε ευκαιρία- έβλαψε εν τέλει το δημόσιο συμφέρον. Ποιος δεν θα χειροκροτούσε συλλήψεις εμπόρων ναρκωτικών στα Εξάρχεια; Απλό παράδειγμα, ακόμα πιο απλό να το κάνουν.

Αλλά δεν το κάνουν.

Συμβαίνει όμως το δεύτερο και κάθε πρωί -σχεδόν- μας βρίσκει να ξυπνάμε παρέα με μία ακόμη καταγγελία για χρήση αστυνομικής βίας.

Καταγγελίες για ξυλοδαρμούς ανθρώπων που έτυχε να βρίσκονται στον λάθος δρόμο τη λάθος στιγμή (αν υπάρχει “λάθος δρόμος” σε μια ελεύθερη χώρα), για προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας, για βασανιστήρια.

Σήμερα το πρωί, οι πολιτικοί προϊστάμενοι της αστυνομίας περίμεναν ότι θα χαϊδέψουν τα αυτιά των φοβισμένων τηλεθεατών με μία ακόμη επικοινωνιακή φωτοβολίδα αποκατάστασης του νόμου και της τάξης, που προσφέρουν οι πάνοπλες έφοδοι σε καταλήψεις.

Το πράγμα όμως πήγε πολύ στραβά και θα συνεχίσει να πηγαίνει στραβά, όσο οι αστυνομικοί θα θυμίζουν ανεξέλεγκτους κυνηγούς επικυρηγμένων. Η καταγγελία μίας γυναίκας, με την οποία -δυστυχώς για την αστυνομία- μπορεί να ταυτιστεί ο συντηρητικός τηλεθεατής και αγαπημένος τους δέκτης, σοκάρει. Είναι σύζυγος, μητέρα, απέχει από το προφίλ αυτών που μας πείθουν ότι κυνηγούν στις πορείες και ο λόγος της πέρασε αφιλτράριστος μέσα από ένα κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας.

Τα λόγια της και το ξεγύμνωμα ήταν πρωτοφανή.

“Ήρθαν τα ΜΑΤ, του είπαν (σ.σ. του άντρα της) να περάσουν μέσα απ’ το σπίτι για να μπουν στο διπλανό, τους είπε ‘έχετε χαρτί του εισαγγελέα;’, του είπαν ‘όχι, δεν έχουμε’, τους είπε ‘εντάξει, να φέρετε χαρτί του εισαγγελέα να σας αφήσω να περάσετε’ (…) και κάποια στιγμή ακούσαμε βήματα στην ταράτσα και ανέβηκαν τα παιδιά μου και ο άντρας μου να δούνε τι γίνεται. Στη δική μας ταράτσα (…) Τους πλακώσανε κάτω, τους βάλανε κάτω και τους τρεις, τους δέσανε τα χέρια και τους πλακώσανε στο ξύλο. Εγώ ανέβηκα να δω τι γίνεται και με απείλησαν, μου είπαν ‘κλείσου μέσα γιατί θα σε πετάξουμε απ’ τη σκάλα’. (…) Είδα άνθρωπο των ΜΑΤ να έχει πατήσει το κεφάλι του γιου μου με το γόνατο στο πάτωμα”.

Η ζωντανή τηλεφωνική σύνδεση πήγε στραβά, αλλά ακόμη αναρωτιέμαι αν έχουν να φοβηθούν κάτι. Μήπως φοβήθηκαν τις ΕΔΕ; Μήπως φοβήθηκαν τα βίντεο που κυκλοφορούν;

Ξεπερνιέται η φωτογραφία ενός ανθρώπου δεμένου πισθάγκωνα με μαύρη κουκούλα στο κεφάλι του; Η ιστορία έχει αποδείξει πώς “ναι”. Και με το παραπάνω.

Και πάνω που πηγαίνουμε να συνηθίσουμε αυτή τη νέα ‘κανονικότητα’, οι αστυνομικοί τραβούν όλο και περισσότερο τα όρια και μας ξεκουνούν. Σήμερα υπήρξε αντίδραση για αυτό το περιστατικό, αν όμως έρθει στη δημοσιότητα άλλες δυο τρεις φορές κάτι παρόμοιο, μπορεί να μην αφιερώσουμε ούτε 30 δευτερόλεπτα για να διαβάσουμε τι συνέβη. “Ναι, μπήκαν σε ένα σπίτι χωρίς ένταλμα, και τι έγινε;”.

Όπως κάνουμε με τα ανοιγμένα κεφάλια των διαδηλωτών.

Στο ‘Αναμνήσεις απ’ το σπίτι των πεθαμένων’, ο Ντοστογιέφσκι μέσα από το στρατόπεδο στην εξορία που βρίσκεται, λέει ότι “και ο πιο πλούσιος άνθρωπος, όταν βρεθεί μπροστά στην κρεμάλα, θα έδινε όλη την περιουσία του για να του επιτραπεί να πάρει μόνο μία ακόμη ανάσα”.

“Πόση αξία έχουν τα λεφτά μπροστά στη ζωή;”, αυτό ήταν το ερώτημα που κυριαρχούσε τον 19ο αιώνα. Σήμερα το ερώτημα έχει αλλάξει, έχει εξελιχθεί σε “τι αξία έχει η ζωή μπροστά στην αξιοπρέπεια του ατόμου;”.

Ποιο απ’ τα δύο έχει μεγαλύτερη βαρύτητα; Μη βιαστείς να απαντήσεις.

Αυτή η αξιοπρέπεια ως έννομο αγαθό πλέον, αυτός ο εξευτελισμός της ανθρώπινης προσωπικότητας, έχει μπει εδώ και καιρό στο μάτι της αστυνομίας και των προϊσταμένων της. Εύκολος στόχος. Η βαρβαρότητα απέναντί της αποδεικνύεται δυσκολότερα, τα σημάδια που αφήνει δεν είναι μελανιές, κακώσεις και αιματώματα. Και όπως όλα δείχνουν, είμαστε ακόμα στην αρχή.