Μετά το γάμο η έξοδος με τους κολλητούς απαγορεύεται

‘Κάτσε να καταλαγιάσει η γκρίνια και το κανονίζουμε μίνιμουμ σε ένα δίμηνο από τώρα’. Αυτό είναι το μήνυμα που μου έστειλε κρυφά (για να μην το πάρει χαμπάρι η κλειδοκράτορας γυναίκα του) ένας από τους 4 κολλητούς μου, με τους οποίους είμαστε μαζί από το δημοτικό, όταν επεχείρησα να μετατρέψω την πρόσφατη επιτυχημένη Παρασκευάτικη έξοδο μας σε κάτι πιο μόνιμο.

Την πρώτη, επισημαίνω, που επιχειρήσαμε σόλο, χωρίς δηλαδή γυναίκες και παιδιά, εδώ και επτά ολόκληρα χρόνια.

Συγκεκριμένα από τότε που είχαμε βγει ως τα ξημερώματα, το βράδυ πριν γεννήσει η γυναίκα του πρώτου από εμάς που έκανε παιδί (στην συνέχεια τον ακολουθήσαμε όλοι οι υπόλοιποι).

Τον καταλαβαίνω. Ναι, περάσαμε τρομερά, χωρίς να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο (πήγαμε -κατευθείαν μετά από τη δουλειά- διαδοχικά σε escape room στη Δάφνη, για ινδικό στο Μοναστηράκι και μετά για ποτό στη Γλυφάδα).

Επίσης χωρίς να κάνουμε οτιδήποτε επιλήψιμο όσον αφορά το αντίθετο φύλο, πέρα από ένα ψιλο-φλερτ με την κοπέλα που έπαιζε το φάντασμα στο escape room. Ούτε δηλαδή strip shows, ούτε μπουζούκια, ούτε τίποτα πέρα από αγνό ανόθευτο bonding (όπως έλεγαν και στο χωριό μου).

Και ναι, οι 3 από τους 4 δεν είχαμε -φαινομενικά- ιδιαίτερα προβλήματα στο να πάρουμε την άδεια από το σπίτι μας (ο 4ος υπέστη κάτι ψυχολογικά βασανιστήρια. Πρώτα από τη γυναίκα του και μετά από εμάς που τον κράξαμε ανελέητα για το πόσο πειθήνιος σκλάβος έχει γίνει.

Εμένα, ας πούμε, με πήρε -και καλά για πλάκα- η κόρη μου για να μου υπενθυμίσει ότι είναι σπίτι και με περιμένει. Από τον άλλο του ζητήθηκε να μην ξοδέψει σε βλακείες χρήματα που θα μπορούσαν να πάνε σε κάτι πιο χρήσιμο, όπως το δώρο που περιμένει ο γιος του από τον Αη Βασίλη. Και ο τρίτος την έβγαλε καθαρή με μια μόνη επίπληξη να μην του γίνει συνήθεια.

Αλλά, τι να το κάνεις, μας έφαγαν έτσι και αλλιώς, οι τύψεις. Βλέπεις, μετά το γάμο και την πατρότητα, ο ελεύθερος χρόνος σου παύει να σου ανήκει.

Εδώ έχεις ήδη φουλ ενοχές που βλέπεις -λόγω δουλειάς- το παιδί ελάχιστες ώρες την εβδομάδα, πως να σου πάει καρδιά να κανονίσεις οτιδήποτε που δεν το συμπεριλαμβάνει; Ειδικά από τη στιγμή που και οι φίλοι σου έχουν παιδιά, οπότε μπορείς να το συνδυάσεις όλο αυτό. Όπως δηλαδή κάνεις όλο αυτό το διάστημα.

Και, σας παρακαλώ, να μην το κάνουμε λύσσα στα comments με ‘ψυχοθεραπευτικές’ γραφικότητες/ σοφιστείες για το πόσο χρειάζεται κάθε άνθρωπος το προσωπικό του χώρο και χρόνο. Ναι, προφανώς. Αλλά αυτοί που τα λένε αυτά είναι είτε ελεύθεροι, είτε χωρισμένοι, είτε ένα βήμα πριν τον χωρισμό.

Γιατί, κακά τα ψέματα, καμία γυναίκα/μάνα δεν θέλει στην πραγματικότητα ένας πατέρας να έχει χόμπι (γιατί αυτό, τελικά, είναι η έξοδος με τους κολλητούς μετά το γάμο) που δεν τους συμπεριλαμβάνει.

Καμία δεν γουστάρει να σε βλέπει να φεύγεις από το σπίτι και να την αφήνεις μόνη με το παιδί για οτιδήποτε δεν έχει σχέση με δουλειά (στην τελική, άμα θέλεις χόμπι, δες τηλεόραση ή παίξε Pro αφού κοιμηθούν  όλοι, όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι).

Ακόμη και όταν μιλάμε για μια ώρα και μέρα που το πιο πιθανόν είναι να κοιμούνται και που, αν δεν το ήξεραν, δεν θα το έπαιρναν χαμπάρι.

Ακόμη και αν είσαι είσαι εξίσου γενναιόδωρος και της λες αντίστοιχα να βγει όποτε θέλει με τις δικές της φιλενάδες της.

Ακόμη και αν δεν έχεις κανένα κουράγιο ή σκοπό να επιχειρήσεις την κερατώσεις.

Το πρόβλημα, όπως το έχω αμπελο-φιλοσοφήσει, είναι ότι η έξοδος με τους κολλητούς, με τους ανθρώπους που σε ξέρουν πριν γίνεις σύζυγος και μπαμπάς, σου θυμίζει πως ήταν να είσαι ελεύθερος. Χωρίς υποχρεώσεις σε κανέναν εκτός από τον εαυτό σου. Και, φίλε, μην κρυβόμαστε, είναι ωραίο συναίσθημα. Εθιστικό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αγαπάς την οικογένειά σου, ότι δεν θυσιάζεις ή δεν θα θυσίαζες τα πάντα προκειμένου να είναι καλά.

Είμαι σίγουρος, από ένα μικρό γκάλοπ που έχω κάνει σε 30άρηδες εκεί έξω, πως αυτό που σας περιγράφω είναι η νόρμα και όχι η εξαίρεση.

Ναι, και εγώ έχω ένα ‘θαρραλέο’ γείτονα που τρέχει κάθε βράδυ στο γυμναστήριο επειδή έχει ανάγκη να κάνει κάτι για τον εαυτό του. Αψηφώντας γκρίνιες και ενστάσεις. Επίσης κάποιον -άλλον- που είναι ταυτόχρονα πάτερ φαμίλιας και πάτερ γκομένιος. Αλλά είναι μετρημένοι στα δάχτυλα.

Γιατί ο πατέρας ο σωστός βάζει το παιδί και το στεφάνι του πάνω από όλα. Είπαμε, happy wife/family ίσον happy life. Στην τελική, όσον αφορά τη δική μου περίπτωση, ένα δίμηνο είναι, θα περάσει. Και μετά έσω έτοιμοι, ως άλλοι ελεύθεροι πολιορκημένοι, για την επόμενη μεγάλη έξοδο. Απλώς αυτή τη φορά θα το κάνουμε στα μουλωχτά.

Για αυτό τσιμουδιά και σας θερμοπαρακαλώ, αν έχετε Θεό, ΜΗΝ κάνετε το συγκεκριμένο άρθρο share.