Μήπως η κοινωνία πετάει τα μωρά από το μπαλκόνι;

Πόσες φορές –διάολε- θα πέσει ακόμα από τα σύννεφα η ελληνική κοινωνία; Πόσες φορές δεν έχει εκπλαγεί τα τελευταία διακόσια χρόνια; Πόσες φορές δεν έμεινε με το στόμα ανοιχτό; Πόσες φορές δεν βίωσε ιστορίες σαν αυτές στο Κωσταλέξι, στα Δουνεϊκα και σε δεκάδες μέρη, με γεγονότα που συντάραξαν τον κόσμο; Κι επιπλέον: πόσα βρέφη πέθαναν εξαιτίας αυτής της ασύλληπτης αντίληψης “τι θα πει ο κόσμος;“, καρκίνωμα βέβαια της ίδιας της κοινωνίας;

Ας ξεκινήσουμε με τα αυτονόητα στην υπόθεση με την κοπέλα που πέταξε το νεογέννητο βρέφος της από το μπαλκόνι στη Νέα Σμύρνη. Όλοι θα έλεγαν το ίδιο, αλίμονο: “Γιατί ρε κορίτσι μου δεν τον άφηνες σε μια πόρτα; Κάποιος θα το έβρισκε, θα ζούσε. Γιατί να το σκοτώσεις;“

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Πάμε στα επόμενα λοιπόν, εκεί που -κατά τα ειωθότα- η ελληνική κοινωνία παίζει μπουνιές. Για το ποιος φταίει πιο πολύ, πιο λίγο, για το αν υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί, για το αν πρέπει να τσακίσουν τη φρικτή μάνα στο δικαστήριο, για το αν πρέπει να πληρώσει και ο νεαρός που την κατέστησε έγκυο εκεί στην Καλαμάτα. Δεν μύρισε τον κρίνο το κορίτσι.

Γυρίζω πίσω τριάντα πέντε χρόνια, νεαρός, τότε που η εγκυμοσύνη εκτός γάμου θεωρείτο -ακόμα- έγκλημα καθοσίωσης, κάτι σαν κατηγορία εσχάτης προδοσίας απέναντι στον αυτοκράτορα. Στη Ρώμη και στο Βυζάντιο επιβάλλονταν αυστηρές ποινές, όπως η τύφλωση.Τότε λοιπόν μια συμφοιτήτριά μου έμεινε έγκυος, γιατί από τότε τα κορίτσια δεν μύριζαν τον κρίνο. Η μητέρα της την εξευτέλισε και την είπε (απλώς!) ξεδιάντροπη, ο πατέρας της όχι μόνο την αποκάλεσε ”πουτάνα”, ”βρώμα” και δεκάδες άλλα, αλλά την έκανε μαύρη στο ξύλο και τελικά την έδιωξε από το σπίτι.

Δεν γίνονται αυτά; Χα. Παραγίνονται. Γίνονταν, εξακολουθούν να γίνονται, φοβάμαι ότι θα συνεχίσουν γιατί “τι θα πει ο κόσμος;“. Ο κόσμος… Παρεμπιπτόντως, για να κλείσει η παρένθεση: η κοπέλα παράτησε τη Νομική για να μπορέσει να δουλέψει, ταλαιπωρήθηκε πολύ, γέννησε, έπαθε αμέτρητους νευρικούς κλονισμούς, υπέφερε αφάνταστα, ‘έφυγε’ στα πενήντα της. Ήδη από τα σαράντα της ήταν ημιθανής.

Για όσους αμφιβάλουν αν συμβαίνουν ακόμα αυτά εν έτει 2018, πάμε να δούμε την κατάθεση της κοπέλας: “Όταν έλειπε η μητέρα μου από το σπίτι, με έπιασαν οι πόνοι. Πήγα στην μπανιέρα και γέννησα. Μόνη μου με ένα ψαλίδι έκοψα τον ομφάλιο λώρο. Φοβόμουν τι θα έλεγε η μητέρα μου και τι θα έλεγε ο κόσμος. Ήξερα ότι η μητέρα μου θα επιστρέψει. Δεν ήθελα να με δει με το μωρό. Δεν ήξερα τι να κάνω. Το τύλιξα με ένα σεντόνι και το έβαλα σε μία νάιλον σακούλα. Το πέταξα από την μπαλκονόπορτα. Αμέσως μετά καθάρισα όσο καλύτερα μπορούσα το μπάνιο και πέταξα τον πλακούντα“

Κρατάμε δύο πράγματα: “τι θα έλεγε η μητέρα μου“, “τι θα έλεγε ο κόσμος“. Ο κόσμος.. Που πάντα βλέπει τις πομπές των άλλων και όχι της δικές του. Τι θα έλεγε ο κόσμος; Ότι μια κοπέλα 22 ετών (ή οποιαδήποτε άλλη ηλικία) έκανε σεξ και έμεινε έγκυος; Ε και; Τόση υποκρισία πια; Το θέμα δεν είναι τι διαλέγουμε, έκτρωση ή εγκατάλειψη του βρέφους σε κάποιο σημείο. Ήδη πολλά μαιευτήρια είναι γεμάτα από εγκαταλελειμμένα βρέφη. Μιλάμε για δεκάδες έτσι; Το θέμα είναι τι κάνουμε ως κοινωνία για να αποτρέψουμε τέτοιες καταστάσεις, ή, εν πάση περιπτώσει, να τις μειώσουμε.

Εξευτελίζουμε τα παιδιά μας, τα δέρνουμε, τα διώχνουμε από το σπίτι; Γιατί -το ξαναλέω- αυτό γίνεται ΑΚΟΜΑ σε πολλά γεωγραφικά διαμερίσματα της χώρας. Όταν λοιπόν οι γονείς δεν ασχολούνται με τα παιδιά τους (για δεκάδες λόγους) αυτά είναι τα αποτελέσματα. Αποτρόπαια και τραγικά.

Και το Κράτος; Αυτή η απρόσωπη, αόριστη, θολή έννοια; Θα περίμενα από έναν πρωθυπουργό να επιβάλλει από την πρώτη γυμνασίου κιόλας υποχρεωτικό μάθημα ‘κοινωνικής αγωγής’ ή όπως αλλιώς το βαφτίσουν. Ας το πούνε και ‘Εισαγωγή στο Προφιτερόλ’. Κι εκεί, από τα 13 τους χρόνια, τα παιδιά να μαθαίνουν για την αντισύλληψη, την εγκυμοσύνη, τις συνέπειες του τσιγάρου, του ποτού, των ναρκωτικών, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα απολύτως χρήσιμα.

Και ναι, ας το κάνει το σχολείο, αφού φαίνεται ότι σε πολλές περιπτώσεις η οικογένεια έχει χάσει το ρόλο της. Τότε, τα κορίτσια που θα πετάνε τα μωρά τους από τα μπαλκόνια, θα τα αφήνουν σε κάδους σκουπιδιών ή θα τα πνίγουν με τα ίδια τους τα χέρια, θα λιγοστέψουν πολύ. Πρώτον γιατί θα ξέρουν, θα έχουν μάθει, δεύτερον γιατί θα έχει αφαιρεθεί αυτό το καρκίνωμα με τη βαρύγδουπη, βαριά κι ασήκωτη ταμπέλα ‘τι θα πει ο κόσμος’.

Α, τι θα πει κι η μάνα, που σε κάποιες περιπτώσεις (προφανώς δεν ισχύει για όλες) γίνεται ‘πληγή’. Ποιος ξεχνάει ότι λίγες εβδομάδες πριν μια νεαρή επιστήμονας (!) κατήγγειλε δήθεν βιασμό της για να αποφύγει τον γάμο, για τον οποίο τόσο την πίεζε η μητέρα της;

Πάμε ξανά στο θέμα μας. Το σχολείο λοιπόν που λέγαμε -λόγω των εκάστοτε ηγητόρων που δεν θέλουν να μπλέκουν και γι’ αυτό ακολουθούν την πεπατημένη- προτιμά να δίνει άχρηστες γνώσεις που δεν προσφέρουν το παραμικρό! Υποχρεώνει τα παιδιά να γίνονται παπαγαλάκια, να μαθαίνουν απ’ έξω ‘σεντόνια’ κειμένων για να μπουν στα πανεπιστήμια. Μιλάμε σοβαρά; Ίδιο σύστημα δεκάδες χρόνια για να παράγουμε τι; Άβουλους ανθρώπους χωρίς κρίση; Αυτό το μάθημα λοιπόν θα τα ‘έσπαγε’, που λέει κι η νεολαία.

Δοσμένο όμως με σοβαρό τρόπο, από κατάλληλους ανθρώπους κι όχι από τη ‘γαλλικού’ που περισσεύει στο πρόγραμμα. Κι αν όλα αυτά που συζητάμε γίνονταν πριν από πενήντα χρόνια και συνεχίζουν να γίνονται, ε, φαίνεται ότι δεν θα σταματήσουν αν δεν ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα. Γιατί χορτάσαμε από αερολογία κι αόριστες υποσχέσεις.

Και, στο μεταξύ -γιατί στην Ελλάδα των θαυμάτων η εφαρμογή οποιουδήποτε μέτρου μπορεί να πάρει χρόοοοοοοονια- ας κοιτάμε τα παιδιά μας στα μάτια. Ίσως τότε φρενάρουμε κάπως την -κάθε λίγο και λιγάκι- πτώση μας από τα σύννεφα. Όσο για το επίμαχο θέμα; Κάτι δεν πάει καλά με το κορίτσι, αφού, όπως αποκαλύφθηκε από τα μηνύματα που έστελνε στη φίλη της, ίσως και να έχανε λάδια.

“Κοίτα θα το πάρεις ήρεμα όμως. Δεν πήγα σχολή γιατί πόναγα. Πήγα στον γιατρό και ήμουν έγκυος τελικά. Κι επειδή ανησύχησα με κράτησε και γέννησα. Της είπα να το δώσουν γιατί δεν θα μπορούσα να το μεγαλώσω. Η μάνα μου δεν ήξερε τίποτα. Πόσα εγκεφαλικά έπαθες; Μόνο εγώ τα κάνω αυτά μέσα σε μία μέρα. Είσαι η μόνη που το ξέρει. Ζεις; Έχω ακόμα λίγη αιμορραγία για αυτό δεν μπορώ να βγω σήμερα. Να βγούμε αύριο. Ξεφούσκωσα δεν μπορείς να πεις“, έγραψε.

Η (αδηφάγα) κοινωνία θα καταραστεί, η δικαιοσύνη θα κάνει τη δουλειά της, μένει να δούμε (;) σοβαρές κινήσεις από το κράτος, που, ας κάνει κάποτε κινήσεις πριν φτάσουμε στα λαϊκά δικαστήρια για τους εκάστοτε θύτες. Αυτούς που φουσκώνουν κι αυτούς που ξεφουσκώνουν.

Φωτογραφίες: Eurokinissi