Μηχανάκια, η μεγαλύτερη μάστιγα των ελληνικών δρόμων

Κάθε φορά που κάποιος μου αποκαλύπτει τη φοβία του για τα αεροπλάνα, του κάνω σχεδόν μηχανικά την ίδια ερώτηση: “δηλαδή στους ελληνικούς δρόμους δεν φοβάσαι να κυκλοφορείς;”.

Ναι, το ξέρω, αρκετά γραφική απάντηση, το μόνο που λείπει από το σκηνικό είναι μόλις ολοκληρώνω τη φράση να ρουφάω μια γουλιά φραπέ και να παίζω με το κομπολόι μου. Ψέμματα δεν είναι όμως, δυστυχώς. Κανονικά, πριν βγούμε να κυκλοφορήσουμε έξω, θα έπρεπε να κάνουμε τον σταυρό μας και να φιλάμε τους συγγενείς και τους φίλους μας.

Φταίνε πολλά γι΄αυτό. Φταίει η κατάσταση των ελληνικών δρόμων και ο τρόπος που αυτοί έχουν σχεδιαστεί, φταίει ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας, φταίει η νοοτροπία και η έλλειψη παιδείας -ενίοτε και μυαλού- των οδηγών, αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, φταίνε πάρα πολύ και τα μηχανάκια, αυτή η σύγχρονη πληγή των ελληνικών δρόμων.

Κι όταν λέω ότι φταίνε τα μηχανάκια, δεν εννοώ φυσικά τα ίδια τα δίκυκλα, δεν μου έχουν κάνει κάτι οι ρόδες και οι λαμαρίνες τους. Μιλάω για τους αναβάτες τους, οι οποίοι ανεβαίνοντας πάνω στο μηχανάκι, αισθάνονται ότι υπάγονται σε έναν ξεχωριστό κώδικα οδικής κυκλοφορίας, πολύ πιο ανεκτικό και χαλαρό από αυτόν που ισχύει για τους υπόλοιπους.

Έναν κώδικα που τους επιτρέπει να οδηγούν κάνοντας συνεχώς σλάλομ, περνώντας ξυστά από τα αυτοκίνητα, καβαλώντας νησίδες και πεζοδρόμια και πηγαίνοντας ανάποδα σε μονόδρομους επειδή εντάξει μωρέ, δεν έχουν και το μέγεθος αυτοκινήτου, θα χωράει να περάσει κι ο άλλος. Κι όλα αυτά, αρκετές φορές χωρίς να φοράνε καν κράνος, ή με το κράνος περασμένο στον αγκώνα. Αλλά πες αυτό το τελευταίο, είναι δικό τους πρόβλημα. Όλα τα παραπάνω όμως, επηρεάζουν και τους υπόλοιπους.

Eurokinissi

Για να μιλήσω από τη δική μου εμπειρία, σχεδόν κάθε ημέρα αγχώνομαι ότι θα χτυπήσω ένα μηχανάκι και τσεκάρω συνεχώς καθώς αλλάζω λωρίδα, μήπως και πεταχτεί κάποιο την τελευταία στιγμή. Στον -μονόδρομο- που μένω, πετυχαίνω σχεδόν καθημερινά μηχανάκια να κατεβαίνουν ανάποδα, ενώ συχνά-πυκνά θα βρεθεί κάποιο παρκαρισμένο κολλητά στο αμάξι μου, μετατρέποντας την αποστολή του ξεπαρκαρίσματος δίχως να το ακουμπήσω σχεδόν σε άθλο. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, πριν από μερικές εβδομάδες, ένα μηχανάκι που βαρέθηκε να είναι κολλημένο στην κίνηση και άρχισε τις -οριακές- σφήνες, μου έφαγε τον καθρέφτη, με τον οδηγό να μην κάνει καν τον κόπο να σταματήσει.

Τέτοιες ιστορίες έχουμε όλοι μας. Με μηχανάκια που έσκασαν ή παραλίγο να σκάσουν πάνω μας, που παραλίγο να τα πατήσουμε, που τα είδαμε τελευταία στιγμή. Με οδηγούς χωρίς κράνος, χωρίς ασφάλεια, με οδηγούς που κουβαλάνε πάνω στο μηχανάκι τους τσάντες και κουτιά που κρέμονται και μπορούν ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσουν ατύχημα. Με οδηγούς που παρατάνε τα μηχανάκια τους όπου να ‘ναι, λες και όλη η πόλη είναι ένα απέραντο πάρκινγκ.

Δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, προφανώς δεν είναι όλοι όσοι οδηγούν μηχανάκι ίδιοι, ενώ για το χάος στους ελληνικούς δρόμους δεν ευθύνονται μόνο εκείνοι. Ίσα-ίσα, αρκετοί οδηγοί μηχανών έχουν πληρώσει τις απερισκεψίες και την τραγική νοοτροπία οδηγών αυτοκινήτων, αφού ακόμα και μια σύγκρουση με λίγα χιλιόμετρα, για ένα μηχανάκι μπορεί να αποβεί μοιραία.

Όμως, μια απλή βόλτα σε έναν ελληνικό δρόμο είναι συνήθως αρκετή για να δεις με τα μάτια σου την φιλοσοφία και τη λογική των περισσότερων εκ των αναβατών σε ένα μηχανάκι. Προσπεράσεις από δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, εντός εκτός και επί τα αυτά, παντελής έλλειψη σεβασμού στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας και στους άλλους οδηγούς και η αίσθηση πως όλοι οι υπόλοιποι, θα πρέπει διαρκώς να έχουν το νου τους και να είναι προετοιμασμένοι για οποιαδήποτε έμπνευση μπορεί να καρφωθεί στο μυαλό του αναβάτη.

Σίγουρα, όποιος διαθέτει μηχανάκι θέλει να το εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματα που αυτό του προσφέρει, κόβοντας δρόμο, γλιτώνοντας το μποτιλιάρισμα και παρκάροντας πιο εύκολα, όμως είμαι βέβαιος ότι μπορεί να το κάνει και χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του ίδιου, των άλλων οδηγών και όσων τυχαίνει να περνάνε από το διάβα τους εκείνη την ώρα.

Ίσως αν είχαμε αυτό ως προτεραιότητα στο μυαλό μας όλοι όσοι πιάναμε τιμόνι, η κατάσταση στους ελληνικούς δρόμους να μην ήταν τόσο απάλευτη.