Μια γελαστή μέρα

To δυνάμωσε, αγαπημένο τραγούδι από πάντα. “Αφου δεν είχε νέα ευχάριστα να πει – καλύτερα να μη μας πει κανένα”. Διαφωνούσε από μικρός με αυτόν τον στίχο. Η αλήθεια σώζει, έλεγε. Δεν σκοτώνουμε τους αγγελιαφόρους των κακών μαντάτων και δεν ζητάμε να ακούμε μόνο τα ωραία.

Ήταν η ηλικία τού “θέλω το ένα, θέλω τ΄άλλο”. Δεν ξέρεις από ποιον τα ζητάς. Όλα φαίνονται λάθος. Είσαι πολύ μικρός ακόμη για να αποδεχτείς ότι το “όλα λάθος” δεν μπορεί να έχει σχέση με την πραγματικότητα. Δηλαδή αν είναι όλα λάθος, απλά δεν θα ήμασταν εδώ.

Τώρα το ακούει διαφορετικά. Κάτι σωστό έχει γίνει για να είμαι στο αυτοκίνητο και να ακούω τραγούδια, σκέφτεται.

Είχε αρχίσει να πηγαίνει στο άλλο άκρο. Πίστευε πως περισσότερο κι από τα ωραία πράγματα έχουμε ανάγκη εκείνους που πιστεύουν σε αυτά και μιλάνε με μια σιγουριά, σαν να καίγονται.

Την σιχαινόταν κάποτε αυτήν την εμφιαλωμένη, την ανέξοδη αισιοδοξία του “όλα θα πάνε καλά, τα καλύτερα έρχονται”. Tώρα όχι.

Έστριψε και μπήκε στην Κηφισίας. Σε κάνα τεταρτάκι έφτανε. Άρχισε να τραγουδάει δυνατά, σκέπαζε τον Σαββόπουλο, ήταν ένας άνθρωπος σχεδόν ευτυχισμένος μέσα σε ένα αυτοκίνητο.

Αλεξάνδρας, τελική ευθεία. Πήγε στην καβάντζα που είχε ανακαλύψει για πάρκινγκ. Περπάτησε λίγο, ανάλαφρος, έφτασε στην πύλη, έριξε πάλι μια ματιά στην πινακίδα, για κάποιον λόγο τού είχε γεννηθεί η απορία γιατί το έγραφαν με πράσινα γράμματα: ‘Ο Άγιος Σάββας’.

Μάλλον τελευταία φορά που θα τον έβλεπε, η επιστήμη τους συνιστούσε να συντομεύουν με τις εκκρεμότητές τους.

Συνήθως πήγαιναν δυο δυο ή τρεις τρεις από την παρέα, σήμερα αποφάσισε να πάει μόνος του, δεν τηλεφώνησε σε κανέναν.

Είχε τον πιο ζεστό ήλιο του φετινού χειμώνα, είπε να να είναι αυτή η βόλτα του. “Μα πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά- κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα”.

Μπήκε χαρούμενος και τραγουδώντας τον βιότοπο της απώλειας, σαν καλό νέο που δεν μπορούσε κανένας να συμμεριστεί.

Σταμάτησε στο προαύλιο να κάνει ένα τσιγάρο. Δύο νοσοκόμες έπιναν καφέ και γελούσαν. Η μία ήταν τόσο όμορφη που σκάλωσε και την κοιτούσε. Τον κατάλαβε, του χαμογέλασε, δεν θα την ξαναδεί ποτέ.

Στο παγκάκι, ένα ζευγάρι αμίλητο και σκοτεινιασμένο, μαζί τους ένα αγοράκι γύρω στα πέντε, ζωηρό και αναμμένο που δεν ήξερε τι να πρωτοδιαλέξει από την ζωή που είχε μπροστά του.

“Τα καλύτερα έρχονται”, μονολόγησε και ανέβηκε στο δωμάτιο.

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.