Μια ωδή στους τελευταίους ρομαντικούς

7 το απόγευμα και εσύ είσαι κολλημένος στη Κηφισίας. Έκανες υπερωρίες που ξέρεις πως δεν θα πληρωθείς. Έφαγες κάτι στα γρήγορα για να τελειώσεις τη παρουσίασή σου και τώρα έχεις κολλήσει στη κίνηση εδώ και μισή ώρα, με τη φωνή του Πασχαλίδη που βγαίνει από το ραδιόφωνο να συμπληρώνει άψογα το ήδη καταθλιπτικό απόγευμα. Καναπές, delivery και Netflix φαντάζουν η ιδανική επιλογή. Θα αράξεις μέχρι τις 10 και μετά ίσως βγεις για μια μπύρα στα γρήγορα. Μη ξεχνάμε ότι ακολουθεί replay τις σημερινής μέρας.

Αντ΄ αυτού, ανεβαίνεις τρέχοντας τις σκάλες του σπιτιού σου, αφήνεις το laptop, αρπάζεις σάκο και παπούτσια και ξαναφεύγεις βιαστικά. Έχεις προπόνηση σε 10 λεπτά και δε θες να αργήσεις.

Πάντα θαύμαζα αυτούς που άγγιξαν κορυφές. Αθλητές, ηθοποιοί, τραγουδιστές. Έφτασαν εκεί που έφτασαν γιατί είχαν κάτι που κανείς άλλος δεν είχε: τη ψυχική δύναμη να θυσιάσουν τόσα πράγματα όταν κανένας ακόμα δεν ήξερε το όνομα τους, με την ελπίδα να γίνουν οι καλύτεροι. Και τα κατάφεραν. Χρόνο με την οικογένεια τους, πάρτυ, μια απλή βόλτα ή έστω να φάνε ένα μπέργκερ χωρίς τύψεις. Κι αν στα μάτια του μέσου ανθρώπου όλα αυτά φαντάζουν λιγοστά για αντάλλαγμα στιγμές δόξας και συμβόλαια εκατομμυρίων, είμαι σίγουρος πως δεν ήταν το ίδιο εύκολο στη πράξη. Η αλήθεια είναι, παρ’ όλ’ αυτά, ότι το συνήθισαν, έγινε η καθημερινότητα τους και το αντάλλαγμα άξιζε. Και πάνω σε αυτό το αντάλλαγμα στηρίζονται και συνεχίζουν τη προσπάθεια μέρα με τη μέρα. Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που δεν περίμεναν ποτέ μια επιβράβευση.

Ζούμε σε μια εποχή που κάθε επιλογή σου οφείλει να σου προσφέρει κάτι. Μάθε αγγλικά γιατί είναι χρήσιμα στην αγορά εργασίας, ξεκίνα trx γιατί πλησιάζει το καλοκαίρι, γράψου σε μια εθελοντική ομάδα για να κάνεις καλή εντύπωση στον εργοδότη. Και κάπου μέσα σε αυτοί τη κοινωνία βρίσκονται ακόμα αυτοί που «χάνουν» το χρόνο τους σε κάτι που τους γεμίζει. Μια ταμίας που μετά από τη βάρδια της θα πάει σε πρόβα ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας, ένας καθηγητής που τα απογεύματα του προπονεί δωρεάν παιδιά στα ανοιχτά της γειτονιάς, μια παρέα 60άρηδων που μαζεύονται κάθε Πέμπτη στο ίδιο 5χ5.

Δεν τους υποσχέθηκε ποτέ κάποιος αντάλλαγμα. Επέλεξαν να θυσιάσουν ώρες ξεκούρασης για κάτι που δε θα τους επιφέρει χρήματα, φήμη ή οτιδήποτε άλλο. Ο λόγος κάθε προσπάθειας τους είναι ένας : η ευχαρίστηση. Κι εκεί ακριβώς ανακαλύπτεις το μεγαλείου του ερασιτέχνη, μια λέξη τόσο παρεξηγημένη όσο καμία άλλη. Ο ερασιτέχνης είναι αυτός που αγαπά τη τέχνη του, ένα δείγμα ανιδιοτέλειας σπάνιο στις μέρες μας. Ατέλειωτες ώρες πρόβας ή προπόνησης για μία και μόνο παράσταση, για έναν αγώνα στη τελευταία ερασιτεχνική κατηγορία, για ένα τραγούδι που βγήκε για πρώτη φορά ολόσωστο στη κιθάρα.

Οι θυσίες τους σίγουρα χαμηλότερες σε σχέση με αυτές των κορυφαίων. Η έλλειψη ανταλλάγματος, όμως, τις κάνει εξίσου σημαντικές. Στη καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου, η δικαιολογία της κούρασης είναι αρκετά πιο βολική από την υπερπροσπάθεια

Και δεν αδικώ αυτούς που επιλέγουν το πρώτο. Είναι απολύτως λογικό σε μία ζωή γεμάτη υποχρεώσεις να αναζητάς στιγμές που ξεφεύγεις. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που οι δεύτεροι θα ξεχωρίζουν, έστω και ως αφελείς. Μπορείς να με μεταπείσεις για πολλά πράγματα, δύσκολα όμως θα απαρνηθώ το μεγαλείο που κρύβεται μέσα σε ένα 35χρονο οικογενειάρχη που σε κάθε προπόνηση του μεταμορφώνεται σε έναν 17χρονο. Κι ας μην έπαιξε ποτέ επαγγελματικά. Κι ας μην σκόραρε ποτέ σε ευρωπαϊκό αγώνα. Γιατί αυτός ο άνθρωπος επέλεξε κάθε μέρα τα τελευταία 20 χρόνια να μη βγει μέχρι αργά, να στερηθεί ώρες με τα παιδιά του, να φύγει νωρίτερα από τη δουλειά του τις μέρες που είχε αγώνα. Και είναι ο ίδιος άνθρωπος που θα έχανε τον ύπνο του για κάποια κακή εμφάνιση σε έναν αγώνα άνευ σημασίας και αντί να τα παρατήσει θα επέστρεφε με πολύ μεγαλύτερο πείσμα σε κάθε προπόνηση.

Ας μη κοροϊδευόμαστε. Ο Τζόρνταν θα μείνει στην ιστορία. Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις θα ξυπνάει κάθε πρωί κοιτάζοντας τα όσκαρ του. Ο Μικ Τζάγκερ σε κάθε του εμφάνιση θα κάνει sold out. Κανένας δε θα γράψει άρθρο για έναν απλήρωτο προπονητή παιδικής ομάδας. Κανένας δε θα βραβεύσει τη 40χρονη μάνα που θα υποδυθεί με όλο της το είναι τη Μαντάμ Μποβαρύ και σίγουρα κανένας δε στηθεί σε ουρά να ακούσει έναν φοιτητή να τραγουδάει Kurt Cobain στο μπαράκι της γειτονιάς του. Κι αν οι πρώτοι αξίζουν κάθε εκδήλωση θαυμασμού, μαντέψτε ποιοι αξίζουν το σεβασμό μας.