Μου έκαναν πλύση εγκεφάλου με σουτιέν

Η φτώχεια, ως γνωστόν, φέρνει γκρίνια. Επίσης μιζέρια, εξαθλίωση και νέο κύμα μετανάστευσης. Αλλά όλα αυτά τα περίμενα. Και για αυτό με τρομάζουν, αλλά δεν με εκπλήσσουν. Ποτέ όμως δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό που θα με έφερνε στα όρια νευρικού κλονισμού είναι τα δεκάλεπτα infomercials για σουτιέν που προβάλλονται όλη μέρα από τα κανάλια.

Ποτέ πριν δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσα πολλά πράγματα μπορείς να πεις για ένα σουτιέν. Πόσο ενοχλητικό και ταυτόχρονα αμήχανο είναι να σου είναι ξεχειλωμένες οι τιράντες, να είναι σφιχτό το κούμπωμα πίσω ή να ξεχειλίζουν τα παχάκια γύρω από το σουτιέν. Αλλά πλέον ξέρω. Και, ότι και αν κάνω, δεν μπορώ να ξεχάσω ότι έμαθα.

Βλέπεις μπορεί εδώ και χρόνια να μην βλέπω συνειδητά ελληνική τηλεόραση, αλλά εκεί που δουλεύω τα πρωινά η τηλεόραση είναι αναγκαστικά συντονισμένη στις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές.

Εκεί που ανάμεσα στις ριπές Καλάσνικοφ, τα openings νέων υποκαστημάτων της Χρυσής Αυγής και τα περί της λίστας Λαγκάρντ, ξεπετιέται σε τακτά χρονικά διαστήματα η γνωστή διαφήμιση της εταιρίας εσωρούχων από την Θεσσαλονίκη.

Από την μια χαίρομαι που μια ελληνική εταιρία βρίσκει την ευκαιρία να ‘διαλαλήσει’ το εμπόρευμά της. Ακόμη και εις βάρος των εύρυθμης λειτουργίας του εγκεφάλου μου.

Από την άλλη τα μάτια μου αντιδρούν ενστικτωδώς στο ‘αποτρόπαιο’ θέαμα του μπλε electric φόντου με την βινιετούλα Σούπερ Υπερπροσφορά στο πάνω δεξί μέρος, τον λάγνο εκφωνητή, την chill out μουσική και τις διάσπαρτες pop up μαρτυρίες των ‘σωσμένων’ γυναικών.

Ίσως γιατί είναι εδώ και χρόνια καλομαθημένα στο να βλέπουν το φόρεμα της Charlize Theron να ξεχειλώνεται πόντο πόντο, τον Johnny να περπατάει, τον George Clooney να ψωνίζει κάψουλες ή τον Put the Kot Down να κάνει παρέα με τις μπάρες του Κίτσου.

2024, Jordan Strauss/Invision/AP

Για να μην μιλήσω για το ‘κακό προηγούμενο’ των αντίστοιχων διαφημίσεων της Sklenarikova και της Wonderbra που με έκαναν να εξισώνω κάθε διαφήμιση για σουτιέν με ευκαιρία να δω κάτι ή πολύ σέξι ή πολύ έξυπνο (και σέξι ταυτόχρονα).

Έτσι για να ξενοιάσω για πάντα. Για να κάνει το στήθος μου να φαίνεται μεγαλύτερο, να πλένεται εύκολα στο πλυντήριο, να εφαρμόζει πάντα τέλεια, να μου επιτρέψει να πω όχι στις μεταλλικές μπανέλες! Και να μπορώ, άμα λάχει, να το φοράω και σαν τοπ χωρίς να κινδυνεύω να ξεφτιλιστώ στην παρέα μου.

Αυτό που ουσιαστικά είναι το πρόβλημα δεν είναι το infomercial καθαυτό, αλλά το γεγονός ότι η κρίση -με την συνεπακόλουθη πτώση των διαφημιστικών εσόδων- του επέτρεψε να βγει από το μεταμεσονύκτιο ‘κλουβί’ του και να μου χτυπάει την πόρτα πρωί πρωί, ντάλα μεσημέρι, μέχρι και το βαρύ απόγευμα.

Και μάλιστα τρεις φορές, όπως ο Σέλντον στο The Big Bang Theory.

Ότι το γεγονός ότι το βλέπω (όταν είμαι εντελώς ξύπνιος και σε μεγάλα κανάλια) αποτελεί μια ένδειξη -σαφή, επίμονη και καθημερινή- ότι ο κόσμος έχει έρθει πάνω κάτω.

Κάπως σαν να βλέπεις τον Γιώργο Αυτιά να κάνει Πρωτοχρονιάτικο show από το δημαρχείο της Σύρου, την Ελένη Μενεγάκη να πιάνει παράθυρο δίπλα στον Γιάννη Πρετεντέρη στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega ή την Βίκυ Φλέσσα να γίνεται χορεύτρια στο ΟΛΑ.

Στο όλο εφέ προσθέτει πόντους και η συχνότητα με την οποία παίζει. Δηλαδή κάθε μισάωρο. Και αν αυτό δεν λέγεται πλύση εγκεφάλου (και μάλιστα στο χέρι), τότε δεν ξέρω και εγώ πως να το αποκαλέσω.

Το μόνο στο οποίο είμαι σε απόλυτη συμφωνία με αυτούς που έφτιαξαν τα συγκεκριμένα διαφημιστικά είναι η πιεστική ανάγκη που νοιώθουμε και οι δυο να δώσουμε ένα τέλος στην ταλαιπωρία.

Εκείνοι στις γυναίκες που ταλαιπωρούνται από τα σουτιέν τους.

Εγώ στην αισθητική ανεπάρκεια του τρόπου που μου παρουσιάζουν το προϊόν τους.

Πάντως, μπανέλα, δεν ξαναφόρεσα. Έτσι για να λέμε του στραβού το δίκαιο.