Να μετρηθούμε: Πόσα παιδιά, πόσοι θάνατοι;

Τον είχε πάντα αυτόν τον κυνισμό, γεννήθηκαν μαζί. Του άρεσε πολύ όταν του το έλεγαν. Φρόντιζε πάντα όμως να κάνει την απαραίτητη διάκριση, “Κυνικός είμαι, όχι σαρκαστικός. O σαρκασμός είναι το χιούμορ των ηλιθίων, είπε κάποιος”.

Δεν είχε λείψει από κανένα reunion του Λυκείου. Ήταν εκεί και στα πέντε που είχαν προηγηθεί, πήγε και στο έκτο. Έβγαζε μπλοκάκι και έκανε πως κρατάει σημειώσεις.

“Ελάτε μάγκες να μετρηθούμε πάλι, ακούω, πόσα παιδιά, πόσοι θάνατοι;”.

Ήταν όλοι ακόμη στην ηλικία που τα καινούργια παιδιά ήταν μέσα στις πιθανότητες – τα κορίτσια είχαν πια τελειώσει μ’ αυτά – και όλο και κάποιος είχε να αναγγείλει κάτι ευχάριστο.

Στο άλλο σκέλος του ισολογισμού η παρέα είχε επίσης να επιδείξει αρκετή κίνηση. Είχαν φύγει ήδη πέντε, οι περισσότεροι με τόσο τρελούς τρόπους που ήταν σαν να έπαιζαν στο “Βλέπω τον θάνατό σου”.

Πρώτος ο Αλέξανδρος πριν μερικά χρόνια, έπεσε από το μπαλκόνι του πέμπτου, κάνοντας πλάκα, και τελευταίος ο Νικήτας, το καλοκαίρι, κάνοντας τζετ σκι – έπεσε πάνω του ένα μεθυσμένο δεκαοχτάχρονο με ταχύπλοο.

“Μαλάκες, τουλάχιστον δεν αρρωσταίνουμε!” ήταν το σχόλιό του.

“Έλα μωρέ, δεν θα το κόψεις ποτέ αυτό; Δεν είναι αστείο πια” του είπαν σχεδόν όλοι.

“Ούτε και τόσο σοβαρό”, απάντησε. “Οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, όλες οι άλλες διακρίσεις είναι δευτερεύουσες: σε εκείνους που είναι πάνω από την γη και σε εκείνους που είναι από κάτω. Οι από πάνω ζούμε με αναστολή και το πένθος είναι μια μασκαρεμένη χαρά που είμαστε ακόμη εδώ”.

Ο Ηλίας, που πάντα τον κόντραρε, γύρισε απότομα προς το μέρος του : “Και να φανταστείς ότι στο σχολείο δεν διάβαζες καθόλου. Άλλά έτσι είναι, ό,τι το κάνεις πρώτη φορά μεγάλος είναι κωμωδία, σαν να παίρνεις δίπλωμα αυτοκινήτου στα πενήντα. Έχεις έναν γεροντοέρωτα με την φιλοσοφία. Έχεις κουμπώσει στραβά το πρώτο κουμπί και τώρα θα τα κουμπώσεις όλα στραβά”.

“Το πρόβλημά σου είναι πως θεωρείς πρόβλημα να βγεις μια μέρα έξω στραβοκουμπωμένος”, του απάντησε.

Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, ήταν η ώρα τού ‘όλα καλά’.

Σε κάθε παρέα, πάντα υπάρχει ο ‘όλα καλά’, ο τύπος δηλαδή που όταν αρχίζει να ξεφεύγει η κατάσταση πετάει την πιο ανούσια φράση που συναρμολογήθηκε ποτέ σε όλες τις γλώσσες και νομίζει πώς επιτελεί και έργο.

(Απορίας άξιο πώς μία φράση σαν αυτή έχει πάντα το αντίθετο αποτέλεσμα. Την ακούς και αισθάνεσαι πως γκρεμίζεται το σύμπαν, πως είσαι το πιο μικρό κομμάτι μιας αταξίας που δεν θα ισιώσει στον αιώνα τον άπαντα!).

Ήταν η σειρά της Έλενας να την πει. Σπάνια μιλούσε και ακόμη πιο σπάνια έπαιρνε θέση στους τσακωμούς.

Κι όμως εκείνο το βράδυ αποφάσισε να παίξει τον ρόλο τού ‘όλα καλά’.

Σταμάτησαν όλοι. Εκείνος την πλησίασε, κάθισε δίπλα της, την κοίταξε τρυφερά και την ρώτησε ακόμη τρυφερότερα: “Όλα καλά, Έλενα;”.

“Ναι μωρέ. Είμαστε ακόμα από πάνω”. Και στην τελευταία λέξη έκλαψε.

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.