Να πεθάνουν οι δίαιτες, να πεθάνουνε

Το καλοκαίρι για τους περισσότερους είναι η ωραιότερη εποχή του χρόνου. Για τον άντρα σημαίνει,  μαυρισμένο δέρμα στα κορίτσια, κοντά σορτσάκια, ο αγέρας σηκώνει τα φορεματάκια, μικροσκοπικά μαγιό στην παραλία, παγωμένη φραπεδιά στο μπαλκόνι μετά από μαραθώνιο μεσημεριανό ύπνο μέχρι τις 6 το απόγευμα, παγωμένη μπύρα, καρπούζι μέχρι να σε πιάσει στομαχόπονος, κεράσια μέχρι να φύγεις τρέχοντας στην τουαλέτα και πολλά άλλα. Γενικά το καλοκαίρι έχει πολλές χαρές, αλλά υπάρχει κάτι που τα χαλάει όλα. Η ιδέα και μόνο της δίαιτας πριν τις καλοκαιρινές διακοπές.

Η δίαιτα και η γυμναστική είναι δύο δεινά που μας έστειλε ο Θεός.

Η δίαιτα και η γυμναστική είναι δύο δεινά που μας έστειλε ο Θεός για να μας τιμωρήσει που ανακαλύψαμε τα τρανς λιπαρά, τα μπέργκερ, τις πατάτες τηγανιτές, τα τυριά, τα παγωτά και τα σουφλέ σοκολάτας και κυρίως, που τολμήσαμε και ανακαλύψαμε το θεϊκό πράγμα που λέγεται Merenda. Τις προάλλες κοιτούσα τις θερμίδες της Merenda και ανακάλυψα ότι μια κουταλιά Merenda έχει 108 θερμίδες. Και αν σκεφτείς ότι σε μια τρελή λιγούρα που αρπάζουμε κουτάλι και βαζάκι, κανείς δεν τρώει μόνο μια κουταλιά, μιλάμε για άπειρες θερμίδες, ενώ όλο το βαζάκι έχει κοντά στις 1500. Είναι τόσο άδικο, κάτι τόσο τέλειο να έχει τόσες πολλές θερμίδες. Άδικο πολύ.

Η δίαιτα είναι ένα ξενέρωτο πράγμα που σε κάνει δυστυχισμένο άνθρωπο. Είσαι δυστυχισμένος όσο την κάνεις, γιατί γύρω σου όλοι τρώνε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι ό,τι σαβούρα επιθυμήσει ο εγκέφαλός τους, ενώ εσύ ζεις στην μιζέρια του ασπραδιού, του κοτόπουλου και της σαλάτας με ελάχιστο λάδι. Δεν υπάρχει στη δίαιτα ούτε ένα ωραίο πράγμα να φας, κάτι που να πεις τουλάχιστον τρώω αυτό το νόστιμο πράγμα που μου αρέσει. Ακόμα και το κρέας που συνίσταται στις περισσότερες δίαιτες δεν μπορείς να το συνοδεύσεις με κάποια σως, με λίγο μαγιονέζα βρε αδερφέ για να γλιστρήσει και να κατέβει, παρά μόνο με σαλάτα και  ρύζι. Κότα ρύζι τη μια μέρα, κότα ρύζι την επόμενη μέρα, και μετά από δέκα μέρες αρχίζεις και αισθάνεσαι σαν μεταλλαγμένο κινέζικο υβρίδιο πουλερικού.

Τουλάχιστον όσο κάνεις τη δίαιτα έχεις ένα κίνητρο, το να χάσεις κιλά, τη μπάκα ας πούμε. Ειδικά αν αρχίσεις να βλέπεις αποτελέσματα, το κίνητρο σου μεγαλώνει και η μιζέρια της δίαιτας μετριάζεται καθώς βλέπεις τον σκοπό να επιτυγχάνεται και το σώμα σου να αλλάζει επιτέλους. Προσωρινά όμως, γιατί πολύ σύντομα συναντάς αυτό που λέμε «πλατό», ο οργανισμός «κολλάει» γιατί αντιλαμβάνεται τη δίαιτα ως απειλή, νιώθει ότι είσαι κάτι σαν πρόσφυγας πολέμου ξαφνικά, ενώ πριν μερικές εβδομάδες έτρωγες πιτόγυρα  τέσσερις φορές την εβδομάδα, και δεν χάνεις άλλα κιλά, μέχρι να ξεπεράσει το σοκ ο οργανισμός. Εκεί τα παίρνεις στο κρανίο γιατί βλέπεις ότι οι κόποι σου πάνε στράφι και τα νεύρα σου γίνονται κρόσσια. Η φάση αυτή περνάει κάποια στιγμή, ειδικά αν κάνεις ένα υπερθερμιδικό γεύμα για να ξεγελάσεις και πάλι τον οργανισμό, η ευτυχία μπαίνει για λίγο πάλι στη ζωή σου και το βασανιστήριο της δίαιτας ξεκινά ξανά.

Αυτό είναι μια πικρή αλήθεια. Ακόμα κι αν καταφέρεις να χάσεις τα κιλά που ήθελες και να γίνεις υπερτούμπανο και μπράβο σου, ο Γολγοθάς σου δεν έλαβε τέλος. Εκεί που νόμιζες ότι τερμάτισες τη διαδρομή συνειδητοποιείς ότι έχεις κι άλλο δρόμο μπροστά σου. Νομίζεις ότι τα κιλά θα παραμείνουν χαμένα αν επιστρέψεις στις παλιές καλές διατροφικές συνήθειες σου που περιλαμβάνουν πατατάκια, σοκολάτα και ένα σακουλάκι haribo όσο βλέπεις το νέο κύκλο του True Detective;

Φυσικά και όχι. Οπότε, μετά τη δίαιτα ξεκινά ένα άλλο μαρτύριο, όχι τόσο επώδυνο όσο αυτό της δίαιτας, αυτό του το «να, μωρέ προσέχω». Το οποίο μπορεί να μοιάζει λυτρωτικό, αλλά είναι εξίσου τραγικό. Ναι, τελείωσε η δίαιτα, αλλά δεν μπορείς να φας ένα τεράστιο μπωλ κεράσια γιατί έχουν πολλή ζάχαρη. Δεν μπορείς να φας τέσσερα παγωτίνια που έχουν στήσει αντίσκηνο μες την κατάψυξη και σε περιμένουν, δεν μπορείς να φας μία βάφλα με στρώση πραλίνας και παγωτό παρφέ, ενώ από πάνω στάζει το γλυκό βύσσινο, δεν μπορείς να φας τηγανιτά κεφτεδάκια με πατάτες επίσης τηγανιτές και μια χωριάτικη βουτηγμένη στο λάδι και εσύ από πάνω με το φρέσκο ψωμάκι να βουτάς και να ξανά βουτάς τη μπουκίτσα σου, μέχρι να μην μείνει στάλα λαδάκι στο πιάτο.

Θα αναρωτηθούν αρκετοί, μα καλά, πρέπει να φας τέσσερα παγωτίνια, δεν σου αρκεί το ένα; Και θα απαντήσω επιχειρηματολογώντας, πως όχι, δεν μου αρκεί το ένα. Ακόμα κι εγώ που ζυγίζω 50 κιλά αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να φάω ένα παγωτίνι μόνο. Μα τι ψυχή έχει ένα παγωτίνι, είναι σαν να μην έφαγες καθόλου. Μόλις που πρόλαβες να προετοιμάσεις τον ουρανίσκο για την γευστική απόλαυση, το παγωτίνι έχει τελειώσει και πρέπει να φας δεύτερο γιατί νιώθεις το κενό της μικρής ποσότητας έντονο. Μετά, βλέπεις και άλλες γεύσεις μες το κουτί, το παγωτίνι πύραυλος, το παγωτίνι σαντουιτσάκι, το παγωτίνι με λευκή σοκολάτα, και έτσι, τα τέσσερα παγωτίνια είναι το ελάχιστο για να αισθανθείς ότι γευστικά έχεις ικανοποιηθεί.

Δεύτερη αλήθεια. Η δίαιτα έχει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που ακολουθείς κατά γράμμα. Η συντήρηση σε αφήνει περισσότερο ελεύθερο στο να ορίσεις τα γεύματά σου, αλλά εκεί είναι που αν χάσεις λίγο την μπάλα με την δικαιολογία, « τα έχασα μωρέ, δεν έχω ανάγκη», μπορεί σύντομα να βρεθείς με περισσότερα κιλά, από ότι ξεκίνησες.

Γενικά η δίαιτα είναι « μη σου τύχει». Αν είσαι ευλογημένος από τη φύση με έναν μεταβολισμό που καίει τα πάντα στο πέρασμά του, είσαι ένας τυχερός άνθρωπος. Αν γεννήθηκες κοινός θνητός, έχεις τις εξής επιλογές μπροστά σου. Ή θα τρως τον χειμώνα και θα κάνεις δίαιτα το καλοκαίρι, ή θα προσέχεις μια ζωή για να αποφύγεις τις δίαιτες, ή θα πλακώνεσαι στη γυμναστική όλο το χρόνο για να τρως ό,τι θες. Υπάρχει βέβαια και η επιλογή,  «τρώω ό,τι θέλω, δεν με νοιάζει για τα κιλά μου, μια ζωή την έχουμε» και εσάς τους τελευταίους σας αγαπώ λίγο πιο πολύ.