Ναι, να αλλάξεις κανάλι αν δεν θέλεις να δεις Σεφερλή, αλλά τι να βάλεις;
Άλλο ένα επεισόδιο με τον Μάρκο Σεφερλή ή τον Γιώργο Λιανό να μεταδίδει αγώνες σε ένα έρημο νησί, ουρλιάζοντας; Παίκτες που γίνονται ρεζίλι on air για λίγα λεφτά ή σίριαλ με βεντέτες; Μετά το ζάπινγκ, θυμάσαι ξανά γιατί δεν άνοιγες τόσο καιρό την τηλεόραση.
- 11 ΑΠΡ 2022
Η απολογία, εντός και εκτός εισαγωγικών, του Μάρκου Σεφερλή για τη βροντερή έκρηξη αντιδράσεων που προκλήθηκε με αφορμή την πρεμιέρα της καινούργιας τηλεοπτικής σειράς όπου πρωταγωνιστεί, το Super Mammy –ένα κωμικό προϊόν τύπου sitcom, που κυνηγάει το γέλιο με gags και αστεία από τα 90s για γυναίκες που ψάχνουν πλούσιους να «βολευτούν» και κατεβάζουν εύκολα το βρακί τους με λίγη βότκα [sic]–, ήρθε το Σάββατο με ένα βίντεο, το οποίο ανέβασε ο κωμικός ηθοποιός στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επικαλούμενος μεταξύ άλλων την ακράδαντη λαοφιλία του.
«Είμαι ίσως ο μοναδικός κωμικός που έχω από κοντά τα μικρά παιδιά», ανέφερε καθαρά και ξάστερα, «και τα μικρά παιδιά δεν τα ξεγελάς: έχουν ένστικτο, βλέπουν επειδή περνούν καλά, όχι επειδή κάποιος τους το επιβάλει». Κανένας, βέβαια, δεν αμφισβήτησε τη λαοφιλία του Σεφερλή, το επί σειράς ετών γεμάτο Δελφινάριο και το φαινόμενο ενός κωμικού που επιβιώνει παντός καιρού, αλλά δύο τινά υπάρχουν ως εξήγηση σε αυτό και κανένα από τα δύο δεν σχετίζεται με την ποιότητα.
Το ένα ενδεχόμενο είναι το γνωστό ρητό ότι «έχουμε αυτό που μας αξίζει» –ο Σεφερλής και το χιούμορ του ως καθρέφτης της κοινωνίας– και το δεύτερο είναι ότι ο Σεφερλής κυριαρχεί στα νούμερα επειδή είναι μοναδικός στο είδος του, είτε αυτό λέγεται επιθεώρηση, είτε ελαφρο-κωμική σειρά το βράδυ της Κυριακής. Ο αέρας του νικητή φάνηκε όταν στο ίδιο βίντεο πρότεινε στους τηλεθεατές να επιλέξουν ελεύθερα όποιο πρόγραμμα επιθυμούν, μιας και υπάρχουν «ένα σωρό πράγματα».
Υπάρχουν όμως; Κατά την prime time ζώνη της Κυριακής, το τελευταίο δηλαδή βράδυ πριν ξεκινήσει ακόμη μία εβδομάδα, εάν φανταστούμε έναν τυχαίο τηλεθεατή που θα είχε εισακούσει με καλοκάγαθη πρόθεση τα λεγόμενα του Σεφερλή, θα βρισκόταν με το τηλεκοντρόλ στο χέρι εμπρός στα εξής διλήμματα: να δω ένα σίριαλ με σενάριο το οποίο πατάει πάνω στο coolness της βεντέτας (;) κι οι άνθρωποι σκοτώνονται για τα χωράφια ή Ρουκ Ζουκ; Να βάλω μουσικό ριάλιτι ή μήπως τον Γιώργο Λιανό να μεταδίδει αγώνες σε ένα έρημο νησί, που για κάποιο λόγο όλοι ουρλιάζουν;
Να βάλω να δω φάρσες με ενδοεπικοινωνία και Τσαλίκη, λες και είναι 2011 με Πούμπουρα και Βλάχο που χτυπιόντουσαν στα καμαρίνια από τα γέλια, όταν οι παίκτες γίνονται on air ρεζίλι για λίγα χρήματα; Ούτε καν επίπεδο Μπονάτσου ή Φερεντίνου δεν επεδίωξε αυτό το come back.
Σε αυτό το τοπίο, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κοιτάει προς τα πίσω, το προϊόν του Σεφερλή συγκέντρωσε 14% τηλεθέαση και αυτό μάλλον επειδή έχει μια ειλικρίνεια. Δεν κάνει τον κόπο να ρίξει έναν μανδύα επάνω του: φωνάζει πως είναι το απόλυτο trash, αλλά αυτό δεν θέλετε;
Αυτό δεν ήθελε πάντα ο μέσος τηλεθεατής; Μια δόση από ίντριγκα, φόνους ή έστω δράμα και, φυσικά, φτηνό χιούμορ που καταναλώνεται εύκολα, λίγο πριν τον ύπνο. Για το πρώτο έχει τα ριάλιτι, για το δεύτερο τις ειδήσεις και για το τρίτο τον Σεφερλή. Σε κάθε άλλη περίπτωση, κλείνει απλά την TV. Και εάν είναι κάτω των τριάντα, ελάχιστες ήταν οι πιθανότητες να την είχε ανοίξει εξ αρχής, για να είμαστε ειλικρινείς.
Μήπως αυτή η ηλικιακή ομάδα είναι ξεκάθαρα πιο ενδεικτική για το μέλλον της τηλεόρασης και του χιούμορ, κύριε Μάρκο;
