Ναι, να μην παραγγείλουμε αλλά αρκεί αυτό;

Οι συνθήκες εργασίας των ταχυμεταφορέων είναι ένα ζήτημα που μας έχει απασχολήσει πολλές φορές και για πολλούς λόγους. Νέοι άνθρωποι βγάζουν την κακοπληρωμένη καθημερινότητά τους μέσα στην απόλυτη πίεση να μεταφέρουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα μία παραγγελία. Μπαίνουν ανάποδα στους δρόμους, στρίβουν χωρίς να ελέγξουν, τρέχουν. Το να σταματήσουν στο πορτοκαλί είναι ένα προνόμιο που δε δικαιούνται. Όλα αυτά γιατί πίσω στο μαγαζί μπορεί να υπάρχει πιθανόν ένας εργοδότης που τους αποζητάει ή μπροστά ένας πελάτης που δεν ανέχεται παγωμένο τον καφέ που πλήρωσε με τα 1,50 ευρώ του. Αν υπό κανονικές συνθήκες η ζωή ενός ντελιβερά είναι γεμάτη κινδύνους, στο μέσο της κακοκαιρίας η κατάσταση ξεφεύγει.

Τα αντεπιχειρήματα είναι γνωστά. Από το «αυτή είναι η δουλειά τους» στο «αν δεν υπάρχουν παραγγελίες, χάνουν tips και μεροκάματα». Πολλές φορές και εσείς θα έχετε βρεθεί σε ένα δίλημμα για το ποιο το σωστότερο για τους ίδιους τους εργαζόμενους, το οποίο μεταξύ μας μοιάζει περισσότερο τρόπος καταπολέμησης των ενοχών και πολύ λιγότερο φροντίδα για το καλό τους. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις τα πράγματα είναι πολύ απλά και δε χρειάζεται να κάνουμε προβολές ή επιχειρηματολογία με το μυαλό μας. Αρκεί να ακούσουμε ή να διαβάσουμε τι έχουν να πουν οι ίδιες οι βάσεις των σωματείων τους.

Πριν λίγες μέρες, για παράδειγμα, η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου καλούσε τους συναδέλφους της να προσέξουν και να αποφύγουν την οδήγηση σε ακραίες καιρικές συνθήκες θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους. Μάλιστα τους συμβούλευε το εξής: «να εξηγήσουμε στον εργοδότη ή τον προϊστάμενο τον λόγο που δεν μπορούμε να εκτελέσουμε την εργασία μας (χιονόπτωση, ολισθηρότητα οδοστρώματος, παγετός κλπ)». Την ίδια στιγμή, μεταξύ πολλών άλλων απαγορεύσεων που ούτως ή άλλως έχουμε υποστεί, ανακοινωνόταν και η 24ωρη απαγόρευση της κυκλοφορίας στην Αθηνών-Λαμίας. Ο ντελιβεράδες όμως ακόμα και σήμερα, σε πρωτόγνωρες για την Αττική συνθήκες επιτρέπεται να καβαλάνε δίκυκλα και να μεταφέρουν τυρόπιτες και καφέδες. Η σωματική τους ακεραιότητα επαφίεται στη δικαιοδοσία του εργοδότη τους και στην ανθρωπιά των πελατών τους που πεθύμησαν να φάνε ένα χάμπουργκερ γιατί στο σπίτι είχε μόνο φακές.

Υπάρχουν βέβαια και κάποιες εξαιρέσεις. Η καθημερινή πρακτική μας έχει πείσει ότι το ντελίβερι είναι μια υπόθεση κατά βάση προσιτής πολυτέλειας. Ισχύει αλλά δεν ισχύει σε απόλυτο βαθμό. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που πράγματι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς τη βοήθεια ενός ντελίβερι. Ναι, ξέρω, μπορεί να φαίνεται αστείο. Σκεφτείτε όμως έναν μοναχικό άνθρωπο με σπασμένο πόδι που δεν έχει τι να μαγειρέψει. Έναν υπερήλικο που του παραγγέλνουν έτσι φαγητό τα παιδιά του ή ακόμα και κάποιον που βρίσκεται σε καραντίνα λόγω του κορονοϊού και έχει ξεμείνει από τρόφιμα. Σίγουρα μπορείς να πάρεις να βράσεις ένα μακαρόνι ή να φτιάξεις έναν καφέ μόνος σου εφόσον είσαι υγιής. Σε περιπτώσεις όμως όπως η παραπάνω τι γίνεται;

Η καταφυγή στο θυμικό είναι πράγματι καλή και δείχνει την αλληλεγγύη προς τους σκληρά εργαζόμενους. Δεν έχω δε καμία αμφιβολία ότι η αλληλεγγύη πράγματι εκφράζεται και με λόγια και με ποστ στο Facebook. Είναι πολύ σημαντικότερο όμως αντί να στραφούμε για ακόμα μία φορά σε ζητήματα εργασιακής ηθικής στη μοίρα την κακή και την απανθρωπιά μας να απαιτήσουμε να εφαρμοστούν νόμοι για τις λίγες αυτές μέρες, ώστε να απαγορευτεί οποιαδήποτε μεταφορά με δίκυκλο σε συνθήκες σφοδρής χιονόπτωσης. Μιλάμε ούτως ή άλλως για ελάχιστες μέρες τον χρόνο.

Από εκεί και πέρα, θα μπορούσαν να θεσπιστούν τρόποι όπου οι απολύτως απαραίτητες διανομές γίνονται με επιπλέον χρέωση (;) και πολύ ασφαλέστερους τρόπους (για παράδειγμα με το αυτοκίνητο). Είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι από εμάς δε θα παραγγείλουν αυτές τις 2-3 μέρες. Είμαι επίσης βέβαιος ότι η οργή που κατέκλυσε χθες τα social media είναι τελείως ειλικρινής και τελικά στη βάση της αλληλεγγύης. Μήπως όμως να τη στρέψουμε εκεί που πρέπει;