Πρόστιμο 300 ευρώ και μερικά πλευρά μελανιασμένα

Για όποιον δεν το κατάλαβε, το φεστιβάλ βίας και καταστολής έκαψε τον καρνάβαλό του λίγο νωρίτερα φέτος. Η ενημέρωση που βρήκαμε τις πρώτες απογευματινές ώρες της Κυριακής, βασισμένη σε διαρροές της Ελληνικής Αστυνομίας, πήρε τη σκυτάλη δημιουργώντας φαντασιώσεις ενέδρας. Η αλήθεια ήταν τελείως διαφορετική και ευτυχώς ίχνη της βρέθηκαν στα βίντεο.

Εικόνες ενός ανθρώπου που δέρνεται αναίτια στο σώμα και στα πόδια με πτυσσόμενο γκλομπ ουρλιάζοντας ότι πονάει. Τραμπούκικο ύφος σε όσους πάνε γύρω να διαμαρτυρηθούν αλλά και σε όσους βιντεοσκοπούν. Μία γκλομπιά που φεύγει στον αέρα κατευθυνόμενη προς μία γυναίκα που βρισκόταν εκεί κοντά (πόσα συγκινητικά ποστ θα δούμε για τη βία κατά των γυναικών σήμερα). Μετά απόβαση με μηχανές. Νέοι τραμπουκισμοί. Καθίστε για ένα λεπτό και φανταστείτε ποια θα ήταν η αλήθεια σας, αν αυτά δεν είχαν κυκλοφορήσει από εξαγριωμένους πολίτες στα social media.

Είναι δυνατόν να το κάνουν στη μέση της πλατείας;

Τίποτα από όσα είδαμε στη Νέα Σμύρνη δεν ήταν πρωτοφανές. Δεν ήταν ηλίθιοι οι αστυνομικοί που πήραν τα γκλομπ και άρχισαν να ξυλοκοπούν μέρα μεσημέρι μέσα σε μία μεσοαστική περιοχή και ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους που κυκλοφορούσαν εκεί κοντά.

Θα ήταν αν τα έκαναν αυτά, αφού διάφοροι συνάδελφοί τους που είχαν προβεί σε ανάλογες πράξεις στο παρελθόν είχαν τιμωρηθεί. Θα ήταν επίσης πανηλίθιοι αν βρισκόμασταν σε μία συνθήκη που η αστυνομική αυθαιρεσία δεν απολάμβανε μία πρωτοφανή κάλυψη. Ακριβώς όμως επειδή αυτά δε συμβαίνουν, ο αστυνομικός-προστάτης μας είχε όλη την άνεση να δείρει, να συλλάβει και μετά να αραδιάσει και διάφορες κατηγορίες στο θύμα του.

Τον τελευταίο καιρό έχουν δει το φως της δημοσιότητας μερικά μόνο από τα αμέτρητα επεισόδια αστυνομικής καταστολής. Από τον Δημήτρη Ινδαρέ, στο ξυλοφόρτωμα φοιτητών στο ΑΠΘ, το μίσος προς τα λουλούδια στη μνήμη του Γρηγορόπουλου, το άρπαγμα από τον λαιμό ενός διαδηλωτή του ΠΑΜΕ, τα ελικόπτερα που κάθε τρεις και λίγο σηκώνονται πάνω από τα Εξάρχεια και δείχνουν με τους προβολείς τους τα μπαλκόνια των περιοίκων.

Η διαφορά είναι μία. Η καταστολή χτύπησε και την πόρτα της μεσαίας τάξης την ώρα που τα παιδιά της έπαιζαν με τα ποδήλατα στο πάρκο. Με το ίδιο πρόσωπο που είχε ούτως ή άλλως παρουσιάσει πολλές φορές. Δεν ξέφυγε από κανέναν. Απλά ήταν η ώρα της να συμβεί με υγειονομικό κάλυμμα.

Δέρνοντας μία κουρασμένη κοινωνία στη Νέα Σμύρνη

Όλο το προηγούμενο διάστημα ζήσαμε ένα μπαράζ εναλλαγής διαφόρων μορφών lockdown. Τα μαγαζιά ανοιγοκλείνουν. Άνθρωποι έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους. Άλλοι έχουν χάσει τη δουλειά τους. Όλοι φοβούνται αλλά μαζί και πνίγονται. Κοινωνία έτοιμη να ουρλιάξει ανά πάσα στιγμή. Η μετακίνηση 6 λειτουργούσε κάπως σαν να ήταν ο προαυλισμός των φυλακισμένων αστών της πόλης. Η κορύφωση μιας μέρας που δεν έχει να προσφέρει και πολλές χαρές. Η μόνη εκ των 6 επιτρεπόμενων μετακινήσεων που έχει να κάνει με ζωή και όχι με επιβίωση.

Τα πράγματα για ακόμα μία φορά σε αυτό το εξουθενωτικό πεντάμηνο lockdown δεν πήγαν καλά. Το μόνο που έμενε να θυσιαστεί σε αυτά τα μέτρα αστυνομοκρατίας ήταν αυτός ο προαυλισμός. Ακτίνα 2 χιλιομέτρων επιτρεπόμενης βόλτας γύρω από την οικία. Ακόμα πιο εντατικοί έλεγχοι. Το τελευταίο περιθώριο που είχε δοθεί για την ψυχική μας υγεία θα έμπαινε σε διαπραγμάτευση με τις αστυνομικές αρχές. Όσο λιγότερο νόημα έχουν τα μέτρα, τόσο αυξάνεται η εξουσία αυτού που τα επιβλέπει.

Ποιος θυμάται τον κορονοϊό;

Η εμμονική επιβολή των αυστηρών μέτρων και η πολύ συχνή εργαλειοποίησή τούς έχει δώσει μία νέα αυτονομία. Οι περισσότεροι από όσους τα υφιστάμεθα, σπάνια θυμόμαστε τον λόγο. Τα μέτρα είναι σαν να λειτουργούν ως αυτοσκοπός. Καθημερινά στις 9 το βράδυ, οι τελευταίοι περαστικοί περπατάνε γρήγορα στους δρόμους, λίγο πριν η πόλη αφεθεί σε αστυνομικούς και ντελιβεράδες. Κανείς από τους βιαστικούς διαβάτες δε φοβάται εκείνη τη στιγμή, στους άδειους δρόμους, τον κορονοϊό. Αντιθέτως, φοβάται το καταστροφικό και τελείως άδικο 300άρι που θα του ερχόταν κατακέφαλα, επειδή τόλμησε να ξεχαστεί για 10 λεπτά.

Το λογικό επακόλουθο της αποτυχίας να προστατέψεις την κοινωνία είναι να τη βάλεις απέναντί σου. Οι 11 εκατομμύρια άνθρωποι που αγωνιούν καθημερινά για την υγεία και τη ζωή τους έγιναν 11 εκατομμύρια δυνάμει εγκληματίες. Κάθε γκλομπιά που έπεφτε στη Νέα Σμύρνη ήταν και σαν μία ομολογία αποτυχίας. Ένα γεμάτο μετρό, ένα σχολείο Ειδικής Αγωγής χωρίς εμβολιασμένους καθηγητές και μαθητές, μία ΜΕΘ που δεν άνοιξε, ένας εντατικολόγος που δεν προσελήφθη, μία παράκαμψη στην ουρά των εμβολιασμών, ένα τεστ σε χώρο εργασίας που δεν έγινε ποτέ.

Και μία κραυγή έξω από τη Νέα Σμύρνη

Χάρη σε όσους βιντεοσκόπησαν το συμβάν μάθαμε την αλήθεια. Δυστυχώς, για ακόμα μία φορά οι πολίτες έκαναν τη δουλειά του δημοσιογράφου καλύτερα από τους περισσότερους επαγγελματίες που αναπαρήγαγαν χωρίς διασταύρωση διαρροές. Καταλαβαίνετε όμως πόσο επικίνδυνο είναι αυτό το μονοπάτι. Μία κοινωνία που δεν εμπιστεύεται -πολλές φορές με το δίκιο της- τους δημοσιογράφους είναι μία κοινωνία έτοιμη να ακούσει οποιονδήποτε της λέει οτιδήποτε.