Next top στερεότυπο

Disclaimer: Θα μου πεις με τι ασχολείσαι τώρα, αλλά ό,τι και αν μου πεις εγώ θα ασχοληθώ.

Είδα την Δευτέρα το Next Top Model. Σε περίπτωση που δεν έχεις ιδέα σε τι αναφέρομαι να σου δώσω την περίληψη: περισσότερο ή λιγότερο όμορφες κοπέλες παρουσιάζονται με ρούχα και μετά με μαγιό σε μία κριτική επιτροπή που αποφασίζει αν μπορούν ή όχι να γίνουν μοντέλα.

Απαραίτητο στάδιο για την ανάδειξη της νικήτριας είναι η συγκατοίκηση των επικρατέστερων σε ένα σπίτι, όπου φυσικά και θα υπάρχουν κάμερες. Reality λοιπόν. Δεν θα γράψω αυτά που ίσως περιμένεις, ή ακόμα για αυτά που και εγώ η ίδια περίμενα να με εντυπωσιάσουν: το πόσα κορίτσια θεωρούν πως αρκεί η θέληση (ξεκάθαρα θύματα της θεωρίας του Κοέλιο, κρίμα που δεν γνωρίζουν εξίσου καλά και τη θεωρία του Μέρφι -αν κάτι μπορεί να πάει στραβά θα πάει-) ή το πώς επαγγελματίες του χώρου της μόδας υιοθετούν δασκαλίστικο ύφος και αναπαράγουν ηθικοπλαστικά κλισέ τύπου “φταίει το instagram που οι μισές διαγωνιζόμενες έχουν αχ-να-δεις-πώς-το-λένε, αχ ναι, υαλουρονικό στα χείλη τους”.

Εντυπωσιακά όλα αυτά, αλλά δεν θα με ωθούσαν να κάτσω στο πληκτρολόγιό μου. Το περιστατικό που με έκανε να ανακαθίσω στο καναπέ μου και στη συνέχεια να θελήσω να βάλω τις λέξεις μου σε μια σειρά ήταν νομίζω για τους περισσότερους ασήμαντο, καθημερινό, ανάξιο λόγου. Για μένα όχι. Που λες λοιπόν, μια διαγωνιζόμενη καθώς παρουσίαζε τον εαυτό της ανέφερε πως πριν λίγα χρόνια είχε ξεκινήσει μια συνεργασία με ένα πρακτορείο, αλλά πως σταμάτησε γιατί είχε ένα θέμα υγείας και χρειάστηκε να μείνει για 6 μήνες στο σπίτι της. Η κριτική επιτροπή με το γνωστό ύφος μια-παρέα-είμαστε την ρώτησε αμέσως τι αρρώστια/επέμβαση ήταν αυτή που την κράτησε εκτός για τόσο καιρό και εκεί μαθαίνουμε πως μάλλον ήταν κάτι ψυχολογικό -δεν διευκρινίστηκε ακριβώς.

“Οπότε νομίζεις πως μπαίνοντας σε ένα σπίτι με μεγάλο ανταγωνισμό η ψυχολογία σου θα σε βοηθήσει ή θα καταρρεύσεις;” έρχεται η απορία από την επιτροπή. Προσέξτε την διαφορά: αν η διαγωνιζόμενη είχε αναφέρει οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας, εκτός ψυχολογικών, κανείς δεν θα την ρωτούσε αν “θα καταρρεύσει”. Πιθανολογώ πως θα την ρωτούσαν αν τώρα είναι καλά, μην σου πω θα της έλεγαν και μπράβο. Τα ψυχολογικά όμως είναι αλλιώς, είναι διαφορετικά, είναι μυστήρια.

*βαθιά ανάσα*

Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα της απόφασης, δηλαδή το στάδιο του σε περνάμε ή σε κόβουμε, μία εκ των κριτών, η Ηλιάνα Παπαγεωργίου, εξέφρασε και πάλι τις αμφιβολίες της για την πρόκριση της διαγωνιζόμενης, καθώς όπως είπε (μεταξύ άλλων) “δεν βλέπω να έχεις την ψυχολογία, ήδη έχεις αγχωθεί, πέρασες και ένα άσχημο διάστημα γιατί είχες θέμα ψυχολογίας και αυτό με προβληματίζει πολύ -το να μπεις στο σπίτι και να ανταγωνιστείς με άλλα κορίτσια”. Και στη συνέχεια ψήφισε αρνητικά. Εεεεχμ, από πού να το πιάσω;

Από το μήνυμα πως όσοι έχουμε περάσει οποιαδήποτε διαταραχή που επηρέασε την ψυχολογία μας πρέπει να την κρατήσουμε αυστηρά για τον εαυτό μας και σε καμία περίπτωση να μην την γνωστοποιήσουμε, ειδικά στον χώρο εργασίας μας καθώς μπορεί να μας σταθεί εμπόδιο;  Από τον κεκαλυμμένο πατερναλισμό “θέλω να σε προφυλάξω επειδή θεωρώ πως δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις” ανεξάρτητα από το αν η ίδια η διαγωνιζόμενη ξεκαθάρισε εξ αρχής πως δεν έχει κανένα πρόβλημα με την πίεση και τον ανταγωνισμό; Από το ότι τα ‘ψυχολογικά’, γενικώς και αορίστως, παραμένουν ένα ομιχλώδες και απροσδιόριστο τοπίο, ολίγον τι τζιζ, με την ίδια όμως αντιμετώπιση; Έχεις περάσει μια άσχημη περίοδο, άρα σε κατηγοριοποιώ αυθαίρετα και βγάζω τα αντίστοιχα συμπεράσματα.

Θα μου πεις, είναι μια ατάκα σε ένα reality, τι περιμένεις. Πράγματι, νιώθω και εγώ η ίδια σχεδόν αστεία να γράφω για ουσιαστική απενοχοποίηση των ζητημάτων ψυχικής υγείας, ανεξάρτητα του αν είμαστε ή όχι στον αέρα, σε μία χώρα που παρακολούθησε πριν λίγες τα video με το λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου. Είναι σαν να μιλάμε για ζητήματα πολυτελείας. First World Problem θα έλεγε κάποιος στα social. Δεν μπορώ όμως να κάνω διαφορετικά, γιατί στο δικό μου μυαλό όλα αυτά είναι μια αλυσίδα, έστω και αν οι κρίκοι της είναι από διαφορετικό μέταλλο.

Ο συντηρητικός τρόπος σκέψης, τα στερεότυπα, τα ζητήματα για τα οποία έχουμε μάθει να μιλάμε χαμηλόφωνα, το μικρό μας κουκούλι ασφαλείας που μας κρατάει μακριά από ο,τιδήποτε ξένο και με ευκολία το κατηγοριοποιούμε προκειμένου να το κατανοήσουμε. Δεν είναι το πρόβλημά μου η ατάκα, το πρόβλημα μου είναι το σύμπαν που συμβολίζει. Ένα σύμπαν που συχνά-πυκνά νιώθουμε πως μετακινείται μπροστά για ελάχιστα χιλιοστά, για να κυλήσει μετά με τρομαχτική ευκολία ορισμένα μέτρα πίσω.  

Σε μία πιο προσωπική νότα, και επειδή η συγκεκριμένη κριτής έχει γίνει γνωστή στα social media λόγω της αυτοαναφορικότητας της, θα γίνω με τη σειρά μου και εγώ αυτοαναφορική. Πριν 10 χρόνια όχι μόνο παράτησα τη δουλειά μου για 6 μήνες, αλλά τη ζωή μου ολόκληρη, λόγω απανωτών κρίσεων πανικού. Δυστυχώς δεν βρέθηκε κάποιος/α εκείνη την περίοδο να με ενημερώσει για το τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω στο μέλλον και έχω ακόμα την ψευδαίσθηση πως, σε λογικά πλαίσια και χωρίς Κοέλιο-ακή διάθεση, μπορώ να κάνω τα πάντα. Ευτυχώς.

*Από τα πάντα εξαιρούνται φυσικά όλα όσα με είχαν ενημερώσει μικρότερη πως δεν μπορώ να κάνω επειδή είμαι γυναίκα, μην ξεχνιόμαστε, -αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία και ένα άλλο κείμενο.