Nησί με βλάστηση δεν είναι νησί

Η συγκεκριμένη ‘καλό νησί είναι το ξερό νησί’ είναι μια άποψη που υιοθετούμε οικογενειακώς (βλέπε εγώ, σύζυγος και κόρη). Ειδικά μετά το φετινό μίνι ‘τουρ’ μας σε Μήλο, Σαντορίνη και Αστυπάλαια. Ναι, το ξέρω ότι θα φάω αιώνιο (ή μήπως Ιόνιο;) ‘κράξιμο’. Αλλά καμία Κουκουναριά δεν μπορεί να μου αλλάξει γνώμη.

Τι είναι το πρώτο πράγμα που συνδέει κάποιος παραδοσιακά με το ελληνικό νησί; Το άσπρο-μπλε των σπιτιών. Το αμέσως επόμενο; Η παντελής απουσία δέντρων. Ναι, η συγκεκριμένη περιγραφή προφανώς και αφορά σχεδόν αποκλειστικά τις Κυκλάδες (συν την Αστυπάλαια, που μπορεί επίσημα να ανήκει στα Δωδεκάνησα, αλλά αισθητικά είναι πιο Κυκλάδες από τις Κυκλάδες). Αλλά αυτές δεν είναι, εδώ και δεκαετίες, η καρτ-ποσταλ του ελληνικού καλοκαιριού;

Τι να πω. Ίσως να φταίει κάποιο ξεχασμένο τραύμα στην παιδική μου ηλικία. Μάλλον θα πρέπει να ρωτήσω την μάνα μου, γιατί εγώ πραγματικά δεν θυμάμαι. Πάντως νοιώθω μέχρι και άβολα όταν βρίσκομαι σε μια από εκείνες τις παραλίες όπου τα πεύκα γλείφουν το κύμα.

Και εννοείται πως ποτέ δεν ταξιδεύω -για λόγους βλάστησης- σε νησιά που φημίζονται για τις κοιλάδες με τις πεταλούδες, τους καταρράκτες (άρα και την τριγύρω πρασινάδα) ή τα φοινικο-δάση τους.

Δεν λέω ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι ωραία, μοναδικά, ξεχωριστά. Εξαιρετικοί λόγοι ώστε να πάμε, ως χώρα, από τα 21 εκ. τουρίστες που είχαμε φέτος στα 50.

Ούτε ισχυρίζομαι ότι δεν είναι χρήσιμο να έχεις ένα δέντρο στην παραλία να σου προσφέρει σκιά (σαφώς πιο αποτελεσματική από την ομπρέλα). Απλώς, στο μυαλό μου, αυτά είναι πράγματα που μπορώ να βρω και αλλού. Όπως π.χ. στη Χαλκιδική που είναι φουλ στα πεύκα και τις ωραίες παραλίες. Ή στον ιταλικό Νότο.

Είναι σαφώς φουλ Μεσόγειος. Όχι όμως απαραίτητα trademark Ελλάδα.

Όπως και να έχει, όταν έχω επιλογή, θα προτιμήσω με τα μάτια κλειστά ένα νησί με 1-2 δέντρα highlander. Εκείνα που άντεξαν στους ανέμους. Εκείνα που έρχονται, με την παρουσία τους, να τονίσουν πόσο υπέροχα γυμνό και απέριττο είναι το υπόλοιπο τοπίο.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι τα Κυκλαδονήσια, στην πλειοψηφία τους, είναι τόσο όμορφα από μόνα τους που δεν χρειάζονται ‘πρασινάδες’ ως decoration.

Η γύμνια τους αναδεικνύει, αν θες, καλύτερα τις καμπύλες τους. Τους λόφους, τους γκρεμούς, την αγριάδα, την μοναδικότητά τους.

Φαντάσου π.χ. την Καλντέρα με δάσος μέχρι την άκρη του γκρεμού. Όχι ιδιαίτερα όμορφο θέαμα. Σωστά; Άσε που θα σου έκανε σμπαράλια και τη θέα για την οποία οι high end τουρίστες πληρώνουν αδιαμαρτύρητα ένα χιλιάρικο ευρώ τη βραδιά.

Ή την Χώρα της Αστυπάλαιας ή της Φολεγάνδρου να πλαισιώνεται από πεύκα; Παράξενο δεν σου κάνει;

Άσε που αυτή η γύμνια, αυτή η αγριάδα, το γεγονός ότι τίποτα ψηλό δεν φυτρώνει σε αυτά, είναι που κάνει και τα προϊόντα τους (μαζί φυσικά με την ιδιαίτερη σύνθεση του χώματος), όσα έχουν τα κότσια να φυτρώσουν εδώ, ΠΟΠ και απείρως πιο γευστικά.

Όπως η Σαντορινιά φάβα, το ωραιότερο πράγμα που έχω δοκιμάσει στη ζωή μου, το ντοματάκι, τα κρασιά και άλλα 150 πράγματα που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή.

Για να μην μιλήσω για το πόσο γευστικό είναι ένα κατσίκι που έχει μεγαλώσει τρώγοντας μόνο κάπαρη και πίνοντας θαλασσινό νερό. Εντελώς φεύγα γεύση.

Πραγματικά θεωρώ ότι, όσον αφορά τα ελληνικά νησιά, υπάρχουν μόνο δυο ειδών άνθρωποι. Εκείνα που τα θέλουν εντελώς καραφλά. Και εκείνοι που τα προτιμούν καλυμμένα φουλ με πράσιναδα.

Όποιος λέει ότι του αρέσουν όλα αδιακρίτως, απλώς δεν έχει εκτιμήσει πλήρως κανένα από τα δυο. Και όλα όσα αυτά έχουν να σου προσφέρουν.