No TV, No Crisis – Το μέσο είναι η κρίση

Η λίστα με “αυτά που δεν μπορείς χωρίς” για το σπίτι στο οποίο θα μετακομίζαμε από τα πατρικά μας με τον συγκάτοικό είχε τρία πράγματα. Έναν μεγάλο καναπέ, ένα φουρνάκι με μάτια και μια καλή τηλεόραση. 5 μήνες μετά την μετακόμιση, κοιταζόμαστε ακόμα καμιά φορά και αναρωτιόμαστε τι τη θέλαμε την LG με τα high definition και τα δεν συμμαζεύεται.

Θα είμαι δίκαιος. Η φανταστική μας τηλεόραση έχει υποδοχή για usb κι έτσι βλέπουμε το τρεμάμενο πιγούνι του εκνευρισμένου Coach Taylor στο FNL και 4-5 ταινίες την εβδομάδα σε υψηλή ανάλυση. Αυτό που δεν βλέπουμε είναι ελληνική τηλεόραση, όπως αυτή μεταφράζεται στα ατελείωτα τούρκικα, στις ανελέητες επαναλήψεις και κυρίως, ΚΥΡΙΩΣ, στα δελτία ειδήσεων.

Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ευτυχισμένοι άνθρωποι, γιατί δεν ξέρουμε πότε έρχεται η τρόικα, πότε φεύγει η τρόικα, πόσες χιλιάδες άρθρα του παγκόσμιου Τύπου έγραψαν την προηγούμενη ότι η Ελλάδα χρεοκοπεί σε μια βδομάδα, σε ένα μήνα, λίγο πριν λιώσουν οι πάγοι και ποια πολιτική υποστηρίζουν κάθε βράδυ οι τηλε-δικασταί των κεντρικών δελτίων των “μεγάλων” καναλιών.

Τη μεγάλη αυτή διαφορά στην ψυχολογία μου τη διαπιστώνω, ακριβώς γιατί μέχρι πριν 5 μήνες έλιωνα στην τηλεόραση. Πιο αναλυτικά, παρασυρόμουν στη δίνη της τηλεοπτικής ενημέρωσης και στα τρομοκρατικά σούπερ με τις λέξεις “Τελεσίγραφο”, “Αρνητικό Κλίμα”, “Σκληρά μέτρα”, “Κρίσιμες ώρες”. Ζώντας σε ένα σπίτι που η τηλεόραση απλά πιάνει χώρο, σε διαβεβαιώ πως καμία ώρα δεν είναι κρίσιμη.

Για να εξαλείψω τον κίνδυνο της ισοπέδωσης-παρεξήγησης, δεν εννοώ ούτε κατά διάνοια ότι ΔΕΝ ζούμε μια οικονομική κρίση που έχει τσακίσει εμάς, τους δίπλα, τους γνωστούς, τους φίλους, τους συγγενείς μας. Προσωπικά, σε ενημερώνω ότι πολύ νωρίς κάθε μήνα μετά από το “σπρώξιμο” σε νοίκια, λογαριασμούς, φαγητά (τα βασικά δηλαδή), ανοίγω το μπλοκάκι με τους επίδοξους δανειστές. Συνήθως δεν τους χρειάζομαι. Όχι πάντα όμως.

Μιλούσα πριν λίγες ώρες με έναν από τους πιο γνωστούς Έλληνες παρουσιαστές από καταβολής ιδιωτικής τηλεόρασης, ο οποίος συνεχίζει να βλέπει -ίσως πεισματικά, σίγουρα φανατικά- τηλεόραση. Μου είπε ότι μπορεί να περάσει ώρες βλέποντας έως και τελεμάρκετινγκ, αλλά ότι τον τελευταίο χρόνο δεν βλέπει καθόλου ειδήσεις (και προτιμά να διαβάζει εφημερίδες). “Μπορεί να βγω έξω και να τρακάρω σε ένα τέταρτο. Δεν μπορώ όμως άλλο να έχω κάποιον να μου λέει συνέχεια ότι θα βγω έξω και θα τρακάρω σε ένα τέταρτο”. ‘Nough said.

To θέμα φυσικά και είναι πολύ βαθύτερο από το αν ένας πρώην τηλεθεατής σαν εμένα σταμάτησε να βλέπει τηλεόραση και νιώθει λιγότερο στρεσαρισμένος. Το θέμα είναι τόσο βαθύ που βλέπεις τα αποτελέσματά του στην ουσία κάθε εκλογικής αναμέτρησης από τη μεταπολίτευση και μετά.

Όχι, δεν υπάρχουν πια τόσοι πολλοί φανατικοί του δικομματισμού. Όχι, οι βαμμένες οικογένειες δεν είναι τόσες πολλές. Κάτι μας ρίχνουν στο νερό. Ή μάλλον, κάτι μας ρίχνουν στην τηλεόραση.

Δεν ξέρω αν και ποια πολιτικά συμφέροντα εξυπηρετεί το κάθε κανάλι ξεχωριστά. Ας κάνω την ρομαντική υπόθεση ότι κοιτάνε απλά την πάρτη τους, τα charts με τα νούμερα τηλεθέασης και το πώς θα εξασφαλίσουν το ψωμί όσων δουλεύουν σε αυτά. Δίκαιο. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος τον οποίον μετέρχονται για να πετύχουν κάτι τέτοιο.

Δεν μπορείς αδερφέ, αρχισυντάκτη, εκεί που η μισή Ελλάδα έχει μια Κυριακή για να χαλαρώσει, να βάζεις σε ενημερωτική εκπομπή στην πρωινή ζώνη Σαββατοκύριακου σούπερ “Στα κόκκινα το θερμόμετρο της πολιτικής αντιπαράθεσης, κρίσιμες μέρες για τη χώρα”. Ποιον κοροϊδεύεις; (Δυστυχώς πολλούς). Ποια αντιπαράθεση είναι στο κόκκινο μια Κυριακή στις 9 το πρωί; Άντε, στην χειρότερη, η πολιτική ηγεσία να προβληματίζεται για το πού θα φάει το μεσημέρι ο πρωθυπουργός.

Η ουσία είναι πως αν την κλείσεις και βγεις στο μπαλκόνι σου για να ακούσεις πιο καθαρά τους αλαλαγμούς των Μυρίων που κατεβαίνουν από κάθε γωνιά της Ευρώπης για να αρπάξουν και το τελευταίο σου ευρώ, φοβάμαι πως δεν θα ακούσεις απολύτως τίποτα.

5 μήνες χωρίς δελτία ειδήσεων, το μάτι μου πέφτει μοιραία σε τηλεοπτική ενημέρωση τις ώρες που περνάω στο γραφείο. Εκεί έμαθα ότι η τρόικα δεν τα βρίσκει με τον Στουρνάρα, ότι έφυγε και ξανάρθε, ότι η εκταμίευση της επόμενης δόσης θα καθυστερήσει και τα λοιπά στη λογική της κλεψύδρας που αδειάζει κι ένα τεράστιο γιαταγάνι ταξιδεύει προς την Ελλάδα για να μας πάρει τα κεφάλια.

Όσο συμβαίνουν αυτά τα φοβερά στα δελτία ειδήσεων της χώρας, εγώ θα συνεχίσω να διαβάζω ίντερνετ, εφημερίδες, θα θυμάμαι να είμαι άνθρωπος κι όχι ένας ψυχολογικά εξουθενωμένος τυπάκος έτοιμος να πάρει μια μπαλαντέζα και το λάπτοπ του στη σπηλιά για να γλιτώσει.

Ναι, φυσικά και θα ζω την κρίση ανοίγοντας τον λογαριασμό της ΔΕΗ με το χαράτσι embedded, φυσικά και θα ξεμένω από λεφτά στα τέλη του μήνα, φυσικά και θα τρέμω την ώρα που σκίζω το φάκελο με το εκκαθαριστικό, φυσικά και θα στεναχωριέμαι για τους φίλους μου που σπούδαζαν 8 χρόνια και δεν μπορούν να βρουν δουλειά.

Αλλά αν η ύπαρξη της τηλεόρασης έχει μισή αποστολή, αυτή σίγουρα δεν είναι να “μαυρίζει” το μυαλό του ήδη μαυρισμένου τηλεθεατή (στην καλύτερη και πιο αθώα προσέγγιση) για να κάνει νούμερα.

Εδώ και 5 μήνες, δεν βλέπω τηλεόραση, αλλά μπορώ να κάνω με χαρά και 10 πράγματα για να ξεχάσω τις συνέπειες της πραγματικής κρίσης. Δεν ξέρω πόσα από αυτά θα έκανα αν το μάτι παρέμενε καρφωμένο στα δελτία των 20.30. Βασικά ξέρω.

Σχόλια κρίσης στο @illanastasiadis