Ο Ανδρέας Μικρούτσικος δεν θα κόψει ακόμα τα ‘νύχια’ του

Είναι κάπως creepy, το αντιλαμβάνομαι, αλλά μια από τις πρώτες αναμνήσεις μου από το σπίτι της γιαγιάς είναι ο Μικρούτσικος. Σε όλο του το μεγαλείο. Κάτι σαν απόλυτος άρχοντας της πρώτης ιδιωτικής τηλεόρασης. Αυτό δεν ήταν άλλωστε; Με τηλεπαιχνίδι, με πρωινό, με prime time, με τεράστια μεταγραφή από το Mega στον ΑΝΤ1, ο Ανδρέας Μικρούτσικος είναι μια ευχάριστη συνολικά ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια. Το σάλι της γιαγιάς μου, η σόμπα, τα σκυλιά μας, η μπασκέτα στην αυλή, ο Μέλβιν Τσίτουμ, η Κατερίνα Θάνου, αυτός.

Το πάντρεμα του με το πρώτο, το ορθόδοξο, κύμα reality στην ελληνική τηλεόραση ήταν σατανικό. Αν μου έλεγαν ότι στα γραφεία του ΑΝΤ1 είχαν εικονίτσες του ή ότι στη βασιλόπιτα είχε σταθερά το κομμάτι μετά τον Χριστό, θα το κατάπινα αμάσητο.

Ο μαθηματικός (με μεταπτυχιακό στην ενσυναίσθηση) Ανδρέας Μικρούτσικος είναι κατά τη γνώμη μου ο λόγος που το πρώτο Big Brother έκανε ολοκληρωτικές τηλεθεάσεις, που το πρώτο Fame Story ήταν πιο reality κι από το πρώτο Big Brother και ούτω καθεξής. Τα μεταμεσονύκτια ντου στα σπίτια των διαγωνιζόμενων με τα πέντε πακέτα τσιγάρα ανά χείρας και οι κουβέντες μέχρι το πρωί με κάθε Τσάκα και κάθε Άσπα Τσίνα ήταν η απόδειξη ότι το reality ήταν η ζωή του.

Ναι, αλλά η πραγματικότητα έχει αλλάξει δέκα φορές από τότε.

Ποιος θα ξετρυπώσει τον Ανδρέα;

Ο Ανδρέας Μικρούτσικος άφησε κενό με την ξαφνική του εξαφάνιση το 2009 (σ.σ. τελευταία δουλειά το ‘Θα Πεις κι Ένα Τραγούδι’ στον ALPHA). Εκείνη την εποχή, η ελληνική τηλεόραση περνούσε επίσημα από τη reality στην talent show εποχή της και η εξαφάνιση του Ανδρέα άρχισε να δημιουργεί έναν μύθο. Ακούστηκαν σενάρια για χρεοκοπία, σενάρια για προβλήματα υγείας, γενικώς ‘μαύρα’ σενάρια που κατάφερναν κυρίως δύο πράγματα. Ένα, να δυναμώσουν τον μύθο του Μικρούτσικου, που εκ των πραγμάτων έδειχνε ότι απέχει στα σοβαρά και όχι ως τρικ για να μεγεθύνει την περσόνα του. Δύο, διευθυντές και αρχισυντάκτες στην οριζόντια δομή των media θα πλήρωναν από την τσέπη τους για μια αποκλειστική του συνέντευξη στο μέσο τους.

Ταυτόχρονα, εγένετο Twitter και social media. Όσο ωρίμαζαν τα ‘10s, περνώντας μάλιστα από χρονιές χτυπημένης από την Κρίση τηλεόρασης αλλά και peaks με Survivor, Masterchef και GNTM, η ερώτηση άρχισε να αποκρυσταλλώνεται. Πώς θα ήταν ο κόσμος με Big Brother, Twitter και Ανδρέα Μικρούτσικο την ίδια στιγμή; Η ερώτηση απαντάται καθημερινά εδώ και λίγες εβδομάδες, με ξερόβηχα και ουκ ολίγα φάλτσα.

Ίδιος Ανδρέας, ίδιο Big Brother, άλλος κόσμος

Βλέπω μη απολογητικά πολλή τηλεόραση. Και να μην έβλεπα τόσο, σίγουρα θα έβλεπα το πείραμα Big Brother 2020, με τον Μικρούτσικο να επιστρέφει στο ρόλο του σοφού. Δυστυχώς, ο τρόπος που η παραγωγή του reality έστησε το ρόστερ το έκανε πράγματι να μοιάζει με ‘freak show’, όπως έγραψε ο Χρήστος Δεμέτης την επομένη της πρεμιέρας.

Δικαίως θα υπήρχαν αντιδράσεις αν δεν βλέπαμε ούτε έναν gay στο σπίτι. Αλλά ποιος στ’ αλήθεια θα γκρίνιαζε αν δεν βλέπαμε ούτε έναν που μισεί τη διαφορετικότητα – και μάλιστα το φωνάζει με καμάρι; Κανείς δεν ζήτησε από το Big Brother να είναι μικρογραφία της κοινωνίας. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσαν να βάλουν κι έναν δολοφόνο στο σπίτι. Ή έναν χρυσαυγίτη. (Ουπς, αυτό ίσως το έχουν κάνει). Σε επόμενο κείμενο, δεσμεύομαι να γράψω για το μεγάλο στοίχημα που ακόμα κι έτσι μπορεί να κερδίσει ο ΣΚΑΪ. Ακόμα κι έτσι, ακόμα και κατά λάθος. Στα του Ανδρέα όμως.

Στο πρώτο live του Big Brother, ο Μικρούτσικος ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Δεν ήταν ο Ανδρέας με τον οποίο μεγαλώσαμε στο γυαλί. Συζητήθηκε αρκετά ο τρόπος που (δεν) σχολίαζε τα πράγματα, ο ράθυμος ρυθμός, η εμφανώς κουρασμένη φιγούρα του. Στο πρώτο live ο ίδιος ήταν ένα μάλλον λυπηρό, παρά οτιδήποτε άλλο, θέαμα. Λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι μεσολάβησαν δύο και τρεις ζωές μέχρι να επιστρέψει.

Από το δεύτερο live και μετά, ο Ανδρέας έχει ζωντανέψει και μες στο ζωντάνεμα, κάνει φάουλ αριστερά και δεξιά. Μεταξύ άλλων, προσπάθησε να δικαιολογήσει τον παίκτη που έκανε αστειάκι για βιασμούς και αποβλήθηκε, ‘έκανε πλάκα’ με την ‘τρελή’ του σπιτιού, υπέπεσε σε body shaming, ενώ στο τελευταίο live (σ.σ. την Παρασκευή 2/10) αναρωτήθηκε αν το γεγονός ότι φοράει σορτσάκι στο σπίτι του δεν τον κάνει άντρα, αλλά gay.

Χάρης Βαρθακούρης, ο κορυφαίος αμυντικός της εβδομάδας, κάθε εβδομάδα

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, η σημειολογία έγραψε μια τελεία στην οθόνη μας και τη χώρισε σε δύο κόσμους: στον κόσμο του Ανδρέα Μικρούτσικου και στον κόσμο του Χάρη Βαρθακούρη. Αν το θέλετε και χρονολογικά, στον κόσμο του 2000 (και πίσω) και στον κόσμο του 2020. Τι συνέβη εκείνη την περίφημη στιγμή; Ο Χάρης Βαρθακούρης επέστρεψε on air στην ατάκα του Ανδρέα και του επισήμανε πως είναι τουλάχιστον παρεξηγήσιμη. Ο Χάρης έπαιξε άμυνα και τέρμα μαζί, απέκρουσε άλλο ένα φάλτσο του Ανδρέα και στον συνολικό του βαθμό ως πρώτη φορά παρουσιαστής, κάποιος πρέπει να του πιστώσει ότι προσπαθεί (και μάλιστα live, απροειδοποίητα) να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

(Σε υποστηρικτικό ρόλο και τα social media, που στην ερώτηση που τέθηκε νωρίτερα, δείχνουν ότι ένας κόσμος με Twitter και Big Brother ταυτόχρονα μπορεί να είναι σίγουρα πιο δίκαιος και δημοκρατικός. Αν δεν υπήρχαν τα social media, στο παιχνίδι πιθανότατα θα υπήρχε ακόμα ένας πολλά βαρύς Κρητικός που κάνει αστειάκια για βιασμό).

Το ότι είναι τουλάχιστον παρεξηγήσιμο το “δηλαδή είμαι gay εγώ που φοράω σορτσάκια;”, είναι κάτι που δεν θα πέρναγε από το μυαλό του Ανδρέα Μικρούτσικου. Ατάκες σαν κι αυτή οφείλουν να εκλείψουν από τον δημόσιο λόγο, για το καλό του ίδιου του δημόσιου λόγου αλλά και του ανθρώπου που τις λέει. Δυστυχώς, πρωτίστως για τον ίδιο, δεν δείχνει να του καίγεται καρφί. Ο Ανδρέας Μικρούτσικος, τελικά, πιάνεται αδιάβαστος στο μάθημα ‘2020’.

Τι θα γίνει λοιπόν με τα νύχια;

Προφανώς, τόσο ο τίτλος του άρθρου όσο και ο αμέσως παραπάνω μεσότιτλος έχουν μεταφορική σημασία. Παρότι έχουν σχολιαστεί τα νύχια του Ανδρέα Μικρούτσικου (μάλλον από πολλούς που ξεχνούν και την ιδιότητα ως -και- μουσικού), γράφοντας νύχια εδώ, εννοώ τα προσβλητικά, σεξιστικά ή ρατσιστικά σχόλια που στο μυαλό του ίσως μεταφράζονται ως ‘αιχμηρά ή αιρετικά ή απλά χιούμορ ή εγώ τις λατρεύω τις γυναίκες, τι είναι αυτά που μου τσαμπουνάτε;’.

Περισσότερο από οτιδήποτε, ο Ανδρέας Μικρούτσικος μοιάζει σαν να μην ήθελε να είναι εδώ, σε αυτή τη ‘γιορτούλα’ του καινούργιου Big Brother. Δεν έχει κέφι και είναι σχεδόν εξόφθαλμο ότι κάνει τη δουλειά γιατί πρέπει να κάνει τη δουλειά. Αυτή από μόνη της είναι μια αντι-δημιουργική συνθήκη, δύσκολα θα αποδώσει κάτι ιδιαίτερα καλό. (Στο τελευταίο live πάντως, ο Μικρούτσκος ζήτησε συγγνώμη στον αέρα από παίκτρια που νωρίτερα είχε αποκαλέσει τρελή).

Θα προτιμούσα χίλιες φορές να διυλίζει τον κώνωπα ενός ειδυλλίου στο σπίτι του Big Brother (είμαι παλιός φαν τέτοιων ‘μικρουτσικισμών’) παρά ωσεί παρόντα και προβληματισμένο, αλλά οφείλει από τη μεριά του να θυμηθεί σε ποια χρονιά είμαστε και να διαβάσει (ή τουλάχιστον να ζητήσει να μάθει) ότι η κοινωνία πασχίζει να πάει ένα βήμα μπροστά.

Το να τραβάει συνέχεια το χαρτί του ‘έξω από τα (καινούργια του) δόντια’ και του ‘δεν μπαίνω σε κανένα καλούπι’ δεν είναι δείγμα ευφυίας. Είναι δείγμα 2000 και πίσω. Δείγμα μιας άλλης εποχής και μιας άλλης τηλεόρασης. Τότε πέρναγε. Όπως πέρναγαν και οι βασικές πηγές αστείων του Σεφερλή, με τα οποία έχουμε γελάσει οι περισσότεροι. Τώρα όλα αυτά μοιάζουν προσβλητικά παλιά. Και ο Ανδρέας, το ξανάπα, δεν δείχνει να βιάζεται ή να θέλει να κόψει αυτά τα νύχια σύντομα.