Ο Ταραντίνο παίζει καλά (τα βινύλια του)

Ο Μορικόνε, η ποπ μουσική των 60s, τα blues και η funk είναι τα βασικά συστατικά στα soundtrack του Ταραντίνο. Τα οποία, κατά κοινή ομολογία, είναι τίποτα λιγότερο από γαμάτα. 

Πλην του τελευταίου, έχουν όλα τραγούδια διαλεγμένα ένα ένα από τον ίδιο τον Ταραντίνο, από την προσωπική του δισκοθήκη που φημολογείται ότι διαθέτει ξεχωριστό τομέα για τα spaghetti western, ξεχωριστό για τα blaxploitation και ξεχωριστό για τα καλτ kung-fu.

Το καλτ, δε, φαίνεται ότι είναι ο κοινός παρονομαστής των επιλογών του. Γιατί, κατά τα άλλα, οι αισθητικές που ακολουθούν τις επιλογές του μπαίνουν σε ένα μπλέντερ για να βγει το μοναδικό χαρμάνι που ντύνει κάθε ταινία.

Όπως, άλλωστε, συμβαίνει και στις ταινίες του.

Βέβαια, η έννοια του Ταραντίνο δεν είναι να ντυθεί η ταινία αλλά να ταιριάξει το τραγούδι με τη σκηνή. Να την αναδείξει. Και πολλές φορές το τραγούδι πέφτει θύμα της επιτυχίας της ταινίας. Γιατί αν το καλοσκεφτείς κάποια track έχουν περάσει στο συλλογικό ποπ υποσυνείδητο σαν το μουσικό χαλί της σκηνής.

Δηλαδή πόσοι θα σου απαντήσουν ότι το “You Never Can Tell” είναι απλώς μια παλιά επιτυχία του Chuck Berry αν τους ρωτήσεις.

Περισσότερο είναι το τραγούδι που χόρεψε ο Βίνσεντ Βέγκα με τη Μία Ουάλας στο Jack Rabbit Slim’s. (Από τι περίμενες να ξεκινήσω δηλαδή;)

Συν τοις άλλοις, το τραγούδι έχει συνδεθεί με το “Vivre Sa Vie” του Goddard (tribute μέσα από το καρεδάκι της Μία) και το “Saturday Night Fever” (tribute μέσα από τα moves του Τραβόλτα).

Ή πόσοι θυμούνται το συγκρότημα που τραγούδησε το “After Dark” σε εκείνο το ιστορικό στριπτιζ της Σάλμα Χάγιεκ στο “From Dusk Till Dawn”. Το τραγούδι έχει συνδεθεί για πάντα με το στριπτίζ της Χάγιεκ στη μεξικάνικη υπόγα που συχνάζει ο παιδεραστής και φονιάς Ρίτσι Γκέκο.

Και θα θυμάσαι για πάντα εκείνο το βρώμικο ριφάκι όταν η Χάγιεκ κάνει το  αλήστου μνήμης foot fetish κόλπο στον ίδιο τον Ταραντίνο. (Tito & Tarantula λέγονται πάντως.)

Είναι κάτι τέτοιες πετυχημένες κομπίνες που σε κάνουν να του συγχωρείς τα πάντα. Ειδικά εκείνες τις φορές που γυρνάει την αισθητική της μουσικής ανάποδα.

Θέλω να πω, μπορεί να είναι και ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που σκέφτηκε να συνδυάσει Μορικόνε και μια κλειστοφοβική λήψη με τη Μπλακ Μάμπα να δίνει μάχη να βγει από το φέρετρο που την έχουν θάψει ζωντανή. Αυτό έγινε στο Kill Bill Vol.2.

Σε όλες τις υπόλοιπες ταινίες του κόσμου Μορικόνε σημαίνει απεραντοσύνη, τοπία, διάστημα. Τώρα αν μετά θα έχει πιστολέρο της άγριας δύσης ή νίντζα … λεπτομέρειες.

Μιλώντας, βέβαια, για Kill Bill και περίεργους συνδυασμούς, ποιος μπορεί να ξεχάσει στο Vol.1 το εθιστικό μπάσο στη διασκευή του “Woo Hoo” των Τhe Rock-A-Teens. Το οποίο ακούγεται σε ένα γιαπωνέζικο πολυκατάστημα, κάτι μεταξύ παραδοσιακού εστιατορίου και blues bar.

Είναι, αλήθεια, δικαιολογία ότι οι 5678s είναι αληθινό συγκρότημα από τρεις γιαπωνέζες που ο Ταραντίνο είδε να παίζουν live σε ένα μαγαζί στο αεροδρόμιο του Tokyo;

Και βέβαια, μπορείς  να φανταστείς ιδανικότερο ξεκίνημα στο “Jackie Brown” από το σούπερφάνκι  ‘Across 110th Street’ του Bobby Womack; Ή από τη Misirlou” στο Pulp Fiction. Με το καλημέρα οριοθετούν την εποχή, δίνουν τον τόνο της ταινίας, σε βάζουν στο νόημα.

Που σου δείχνει ότι ο Ταραντίνο έχει κάνει μερικά ταχύρυθμα στο φιλαράκι του το Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ με τον οποίο έπαιξαν back to back στο Grindhouse. Μια σούπερ γκόμενα η Τσέρι Ντάρλινγκ (ιδανικά το ρόλο παίζει η Rose McGowan) χορεύει σε ένα στριπ μπαρ υπό τους ήχους μιας βρωμιάρικης γκαραζιάς στους τίτλους αρχής. #epic

Από εκεί και πέρα κάποια πράγματα πρέπει να παραμείνουν απλά. Στο Jackie Brown, έχεις μια κλασσική boy meets girl στιγμή σε ένα ντονατάδικο. Με έξτρα λαρτζ milkshake σε πλαστικό ποτήρι και ντόνατ. Από πίσω παίζει The Delfonics και ‘Didn’t I (Blow Your Mind This Time)?’

Η Μία και ο Βίνσεντ γυρνάνε σπίτι μετά το Jack Rabbit Slim’s και παίζει διασκευή των Urge Overkill σε ένα κλάσσικο του Neil Diamond το ‘Girl, You Be A Woman Soon’.

Ο κάγκουρας που υποδύεται ο Κερτ Ράσελ στο “Death Proof”, πατάει τέρμα το γκάζι, οι hot γκομενάρες βάζουν τέρμα το ‘Hold Tight’ των Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Titch και μετά έρχεται η σύγκρουση.

Κλασσικός Ταραντίνο δηλαδή που στις σκήνες με πολύ αίμα παίζει πάντα ένα ένα μεγάλο ποπ τραγούδι. Οπως το Nancy Sinatra, ‘Bang Bang (My Baby Shot Me Down)’ Kill Bill: Vol. 1 (2003).

Και μια σημείωση εδώ. Το soundtrack για το Django Unchained είναι το πρώτο με τραγούδια που γράφτηκαν ειδικά για την ταινία. Πέρα το από γεγονός ότι έχει λίγο περισσότερο RnB και Hip-Hop, ο Frank Ocean έγραψε αυτό το τραγούδι που τελικά δεν μπήκε. To τραγούδι και το στόρι εδώ.

Και για κλείσιμο σε στιλ Ταραντίνο, ένα γαμάτο βίντεο από το flix.gr .

Σχόλια, διαφωνίες, προτάσεις στο @artemoo ή από κάτω