O Emmanuel Macron κέρδισε τις εκλογές, η πραγματική νίκη όμως ανήκει στην Ακροδεξιά
Όταν η Marine Le Pen πιάνει 41% στον δεύτερο και ο Eric Zemmour 7% στον πρώτο γύρο, οι εύκολοι πανηγυρισμοί είναι κάτι περισσότερο από περιττοί· είναι επικίνδυνοι.
- 26 ΑΠΡ 2022
«Γνωρίζουμε ποιον δε θα ψηφίσουμε ποτέ. Δεν μπορούμε να δώσουμε ψήφο στην κυρία Le Pen» δήλωνε μετά το τέλος του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών ο υποψήφιος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, Jean-Luc Mélenchon. O ίδιος είδε τα ποσοστά του να αυξάνονται (κατά 3% και να φτάνουν στο 22%), ενώ μετά την άνετη επικράτηση του Emmanuel Macron στον Β’ γύρο, έδειχνε φανερά ικανοποιημένος αφού τον θεωρεί μία επιλογή καλύτερη για την ενότητα της Γαλλίας.
Μάλιστα, είχε επισημάνει στους δικούς του ψηφοφόρους τον κίνδυνο ο δίκαιος θυμός να τους οδηγήσει μέχρι τα σκαλιά της Ακροδεξιάς. Ευτυχώς, κατά πολύ μεγάλο ποσοστό τον άκουσαν.
Έτσι, η Ευρώπη κοιμάται λίγο πιο ήσυχη μετά την ήττα της Marine Le Pen – αυτό, βέβαια, ίσως να είναι και το πιο επικίνδυνο, αφού ακόμα και τώρα δείχνει πως δε βρίσκεται σε εγρήγορση.
Το καμπανάκι του κινδύνου έχει ηχήσει εδώ και αρκετά χρόνια, η ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή όμως -και κυρίως οι γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης- συνεχίζει να κινείται σε ρυθμούς τρυφηλότητας ακολουθώντας το μοτίβο «μπόρα είναι θα περάσει», όσο ο Viktor Orban γίνεται ο απόλυτος κυρίαρχος της Ουγγαρίας και πολλοί επίδοξοι μιμητές του εμφανίζονται σε κάθε γωνιά της Ευρώπης.
Μήπως, λοιπόν, δε θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε; Το γεγονός ότι η Γαλλία, μία χώρα με τεράστιο δημοκρατικό παρελθόν, βλέπει το 41% των πολιτών της να ρίχνουν -αντί για «μαύρο»- την ψήφο τους στην Ακροδεξιά είναι τουλάχιστον απογοητευτικό ενώ παράλληλα γεννά κρίσιμα ερωτήματα, τα οποία χρειάζονται άμεσες απαντήσεις.
Η υποψήφια της Εθνικής Συσπείρωσης, λοιπόν, δεν έχει κανένα λόγο να νιώθει ηττημένη, αφού πια έχει εδραιωθεί ως η δεύτερη πολιτική δύναμη στη Γαλλία σημειώνοντας άνοδο 8% από το 2017 μέχρι σήμερα. Μιλάμε, άλλωστε, για ένα κόμμα που πριν μερικά χρόνια αντιμετωπιζόταν ως ένα ατύχημα της πολιτικής ιστορίας, ένας υπερσυντηρητικό έκτρωμα που βγήκε από το χρονοντούλαπο με τους σκελετούς. Τώρα, όμως, αποτελεί νόρμα.
Η Marine Le Pen κάνει εδώ και πολλά χρόνια συνεπείς προσπάθειες να κρύψει κάτω από το χαλί την ακροδεξιά ατζέντα της ρίχνοντας το βάρος της σε περισσότερο καθημερινά ζητήματα, όπως για παράδειγμα το πόσο πονά η τσέπη του μέσου Γάλλου από την ακρίβεια. Την ίδια, βέβαια, στιγμή οι ακραίες θέσεις για το μεταναστευτικό, η άκρατη ισλαμοφοβία αλλά και το κλείσιμο του ματιού στον Vladimir Putin βρίσκονται εκεί που βρίσκονταν πάντοτε: στο κέντρο της πολιτικής της σκέψης.
Ναι, το πολιτικό ατύχημα αποφεύχθηκε για μία ακόμα φορά στη Γαλλία και σίγουρα η νίκη του Macron ήταν άνετη. Τι έχει όμως πετύχει στο ενδιάμεσο η Le Pen; Καταρχάς, έχει «καταπιεί» την παραδοσιακή γαλλική Δεξιά. Σε δεύτερο επίπεδο έχει αναγκάσει τον μεγάλο αντίπαλό της και Πρόεδρο της Γαλλίας να προσεταιριστεί πιο σκληρές θέσεις σε ζητήματα όπως το μεταναστευτικό ή γενικά η ασφάλεια (το περιβόητο νομοσχέδιο που απαγόρευε τη μετάδοση εικόνων της δράσης των αστυνομικών κατατέθηκε επί προεδρίας του).
Κάπως έτσι, έστρωσε το χαλί για ακόμα πιο ακροδεξιούς σχηματισμούς στη Γαλλία. Όταν η ίδια και οι θέσεις της θεωρούνται πια νόρμα γιατί να μη διεκδικήσει κομμάτι από την πίτα και ο Eric Zemmour, ένας πολιτικός καταδικασμένος για προβολή ρατσιστικών στερεοτύπων; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ιδέες του αγκαλιάστηκαν από το 7% του εκλογικού σώματος, φανερώνοντας πως στην Ευρώπη υπάρχει (δυστυχώς) περιθώριο για ακροδεξιούς πολιτικούς που φλερτάρουν ανοιχτά με τον φασισμό.
Όσο η Ακροδεξιά κερδίζει περισσότερο χώρο σε όλο και μεγαλύτερα λαϊκά στρώματα, όσο ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία ξεπροβάλλουν ως νέα κανονικότητα, όσο η απόχη φτάνει το 28%, η νίκη του Emmanuel Macron θα παραμένει στην καλύτερη περίπτωση μία πύρρεια νίκη.
Αντί λοιπόν για πανηγυρισμούς, καλό θα ήταν να αναζητήσουμε τις ευθύνες και τα αίτια που μας έφεραν μέχρι εδώ. Διότι στη μάχη ενάντια στο τέρας της Ακροδεξιάς η τρυφηλότητα και τα αργά ανακλαστικά γεννούν ακόμα μεγαλύτερα τέρατα. Εμείς εδώ στην Ελλάδα, το γνωρίζουμε καλύτερα από όλους: δεν πάει πολύς καιρός από τότε που η Χρυσή Αυγή έπιανε 10% στις εκλογές.
