Ο Γιάννης Λοβέρδος δεν βρίσκει απαραίτητα κακό γονιό έναν κακοποιητικό σύζυγο

Κακώς τα βάζω σε εισαγωγικά αλλά αυτή θα μπορούσε να είναι μία από τις πολλές έτοιμες διορθωτικές δηλώσεις που αναμένω εναγωνίως να τραβήξει από το συρτάρι κάτω από το γραφείο του ο Γιάννης Λοβέρδος προκειμένου να διαχειριστεί κάπως το πολιτικό κόστος. Δεν είναι και εύκολο βλέπεις να προσβάλλεις με τέτοιον τρόπο το μεγαλύτερο από 50% του εκλογικού σώματος. Ο λογαριασμός θα έρθει πολύ υψηλός και μάλλον πρέπει κάπως να τον διακανονίσεις.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, βέβαια, ο Γιάννης Λοβέρδος δεν έχει προχωρήσει ακόμα σε κάποια διορθωτική δήλωση ή συγγνώμη. Υπολογίζω ότι αυτό θα συμβεί λίγο αργότερα, όταν θα σιγουρευτεί ότι αυτό που είπε δεν καλύπτεται. Θα του φταίξουμε εμείς που δεν καταλάβαμε τι είπε, ίσως πετάξει και καμία συγγνώμη έτσι να υπάρχει.

«Χώρισα με τη γυναίκα μου και έχω πάθος εναντίον της. Αυτό δεν σημαίνει πώς είμαι κακός πατέρας. Όπως αντίστροφα, μία γυναίκα η οποία έπιασε τον άντρα της να την απατά, την έδερνε, την κακοποιούσε και έχει μίσος εναντίον του πρώην άντρα της όμως, παρόλα αυτά, έχει το παιδί το δικαίωμα να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς του».

Αυτή από την άλλη είναι μία τελείως πραγματική δήλωση που έγινε από το βήμα της Βουλής και αφορά το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια.  Δεν είναι βέβαια η μόνη χοντράδα που ακούστηκε αυτές τις μέρες. Είχε προηγηθεί η δήλωση του ίδιου του Υπουργού Δικαιοσύνης που μίλησε για εντάσεις προερχόμενες από «προσωπικά βιώματα» ρίχνοντας σπόντα στις δύο βουλεύτριες του κόμματος του που τάχθηκαν εναντίον του νομοσχεδίου. Οι άνδρες νομοθετούν για το καλό της πατρίδος. Οι γυναίκες κάνουν αυτά τα γυναικουλίστικα. Ας επιστρέψουμε όμως στο σημερινό.

Τι παραδοχή κρύβει η παραπάνω τοποθέτηση που εντός ολίγων ωρών θα πάρει την ταμπέλα της «άστοχης»; Πρώτον, στο υποτιθέμενο σενάριο που έστησε μαεστρικά ο Βουλευτής Λοβέρδος, ο άντρας μισεί τη γυναίκα του επειδή τον χώρισε. Από την άλλη, η γυναίκα μισεί τον δικό της πρώην άντρα επειδή την απάτησε, την έδερνε, την κακοποιούσε. Αυτή είναι η πρώτη κανονικοποίηση. Ο περίφημος ισαποστακισμός στην καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του.

Δεύτερον, πώς δένουν όμως και αυτά μεταξύ τους; Το «την απάτησε» με το «την έδειρε» και το «την κακοποιούσε». Ένα και το αυτό. Όλα είναι δείγματα κακής συμπεριφοράς που όμως, αλίμονο, δεν δημιουργούν ρωγμές στην εικόνα του πατέρα. Αυτός μπορεί να συνεχίζει να είναι καλός. Και η γυναίκα πρέπει να εγκλωβιστεί σε όλο αυτό στο όνομα κάποιου αφηρημένου δικαιώματος που έχει το παιδί της να βλέπει τον κακοποιητή πατέρα του. Είναι πιο εύκολο να το δεχτείς αυτό για κάποιον που απλώς απάτησε, οπότε ας πετάξουμε δίπλα και το ξύλο.

Τρίτον, ας το πάρουμε και λίγο πιο μακριά αυτό που εννοεί αυτή η μέλλουσα άστοχη δήλωση που έκανε ο Βουλευτής Λοβέρδος. Ρε παιδί μου, μπορεί ο συγκεκριμένος τύπος να έδερνε τη γυναίκα του αλλά αυτό δεν μπορεί να στιγματίζει διαρκώς τις υπόλοιπες ιδιότητές του. Εκεί, στο προσωπικό τους ζήτημα, δεν τα πήγε καλά αλλά δεν θα τον «ακυρώσουμε» κιόλας. Μπορεί ταυτόχρονα να είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος, καλός επαγγελματίας. Είναι τόσο προσωπικό μάλιστα το ζήτημα που τελικά δεν αφορά καν το παιδί που βρισκόταν στην ίδια στέγη. Άλλο αυτό.

Τέλος για να το πάμε και λίγο ακόμα πιο κάτω. Ο ρόλος της γυναίκας είναι σύμφυτος με εκείνον της μητέρας. Η γυναίκα που γίνεται μητέρα πρέπει τόσο να παραδοθεί σε αυτόν, ώστε να φτάσει να θυσιάζει ίσως και τη σωματική της ακεραιότητα για χάρη του παιδιού της. Αντιθέτως, ο άντρας κάθε φορά διαλέγει και το καπέλο που θα φορέσει. Έχει το προνόμιο να διαχωρίζει τις διάφορες ιδιότητες που του έδωσε η κοινωνία. Δέρνει ως κακός σύζυγος αλλά όχι ως κακός πατέρας. Να είμαστε σωστοί. Να μην τα μπλέκουμε.

Με τον τρόπο αυτό κορυφώθηκε η συζήτηση στη Βουλή που αφορά φαινομενικά τη συνεπιμέλεια (όρος θετικός και νομίζω αποδεκτός από όλες τις πλευρές) αλλά που τελικά ελάχιστα έχει να κάνει με αυτή. Ίσως μόνο κατ’όνομα και χωρίς ουσιαστικές βάσεις. Παραδόξως όμως με αυτή την άγαρμπη τοποθέτησή του από το βήμα της Βουλής, ο κ.Λοβέρδος έδωσε το ειλικρινές στίγμα όλης της συζήτησης. Για το δικαίωμα του παιδιού και ας πέφτει και καμιά ψιλή μία στις τόσες.