Ο Γιώργος Γεωργίου ήταν πια ένα κομμάτι της ποπ κουλτούρας
- 6 ΙΟΥΝ 2023
Κάθε φορά που κάποιο πρόσωπο -που για τον ένα ή τον άλλο λόγο βρίσκεται στη δημοσιότητα- φεύγει από τη ζωή, οι αντιδράσεις είναι λίγο πολύ οι αναμενόμενες. Θα υπάρξει κόσμος που θα συγκινηθεί και θα αποχαιρετήσει τον νεκρό στεναχωρημένος, θα έρθουν όμως και κάποιοι για να θυμηθούν όλα τα στραβά που έκανε όσο βρισκόταν εν ζωή ώστε να τον αποδομήσουν. Η κουβέντα θα ανάψει, θα γραφτούν υπερβολές και από τις δύο πλευρές, θα χυθεί λίγο μίσος και θα προχωρήσουν όλοι τη ζωή τους, μέχρι την επόμενη φορά.
Κάτι τέτοιο συνέβη και με την περίπτωση του Γιώργου Γεωργίου. Στα περισσότερα κατευόδια, τον ανέφεραν ως αθλητικογράφο, παρουσιαστή, ραδιοφωνικό παραγωγό. Στην πραγματικότητα, ο Γιώργος Γεωργίου δεν ήταν παρά μία περσόνα. Δεν είχε σημασία τόσο το τι έγραφε και τι έλεγε άλλωστε, όσο ο τρόπος που το έλεγε και αυτό το είχε καταλάβει και ο ίδιος, παίζοντας τέλεια τον ρόλο του λαϊκού τύπου που τα λέει έξω από τα δόντια, όπως είναι, χωρίς να μασήσει.
Δεν αμφισβητώ ότι ήταν πράγματι λαϊκός, ωστόσο βλέποντας ότι ο τρόπος που τα έγραφε στον Φίλαθλο και τα έλεγε στον Sprint FM και αργότερα στο Καφενείο των Φιλάθλων και τις άλλες του εκπομπές έκανε γκελ στο κοινό, αποφάσισε να χτίσει την περσόνα του γύρω από αυτό. Με τον καιρό, ο Γεωργίου έγινε περισσότερο ένα στοιχείο της ποπ κουλτούρας της χώρας, παρά ένας αναλυτής των αθλητικών της πεπραγμένων.
Οι ατάκες του μοιράζονταν από παρέα σε παρέα, ο Μητσικώστας δεν έχανε ευκαιρία να τον σατιρίσει και κανείς δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα αν ήξερε να σου αναλύσει την τακτική του Ολυμπιακού και τις αρετές του παιχνιδιού της ΑΕΚ. Τον Γεωργίου δεν τον έβλεπες γι’ αυτά, τον έβλεπες για να γελάσεις και να τα ακούσεις όπως θα στα έλεγε ο θείος σου σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι. Για την αγνή, ποδοσφαιρική, καφενειακή, αφιλτράριστη κουβέντα με τον κόσμο και το show που θα έδινε.
Διαβάζοντας από χθες τα κατευόδια για τον Γεωργίου, όλοι οι κοντά στα 40 παραδέχονται ότι γαλουχήθηκαν διαβάζοντας τη στήλη του στον Φίλαθλο και ακούγοντας τις εκπομπές του. Πολλά πιτσιρίκια μεγάλωσαν έχοντας τον Γεωργίου εικόνισμα, παράδειγμα, ήρωα ή απλά βραδινή παρέα γιατί ο τρόπος που μιλούσε και τα έλεγε τους εξέφραζε.
Μόνο που, όσο τα χρόνια περνούσαν, οι εποχές -ευτυχώς- άλλαζαν και ο ίδιος ο Γεωργίου όχι. Τα αφιλτράριστα και τοξικά σχόλια που εκτόξευε κυρίως εναντίον των ομοφυλόφιλων και η παντελής έλλειψη φίλτρου και ευαισθησίας σε όσα διακήρυσσε, σιγά-σιγά τον έκαναν από ήρωα και παράδειγμα, σε γραφικό και παράδειγμα προς αποφυγή. Ο Γεωργίου όμως ήταν πάντα ο Γεωργίου.
Η αλήθεια είναι ότι ο ίδιος υπήρξε τίμιος και αληθινός. Αυτός ήταν, ένας άνθρωπος που είχε μάθει να τα λέει όπως τα σκέφτεται, γιατί αυτό ήθελε το κοινό του. Ήταν ένας άνθρωπος όχι ιδιαίτερα μορφωμένος, όχι πολύ ανοιχτόμυαλος, ένας άνθρωπος άλλης εποχής που στη σημερινή, απλά δε θα έπρεπε να έχει δημόσιο βήμα. Κανείς δεν μπορεί να ακυρώσει το στίγμα που άφησε ο Γεωργίου στην αθλητική και την ποπ κουλτούρα, οι ατάκες του είναι βέβαιο ότι θα λέγονται μελλοντικά ακόμη και από ανθρώπους που δεν τον πρόλαβαν και το γεγονός ότι πολλές φορές ήταν προσβλητικός, ήταν ένα στοιχείο του χαρακτήρα του που δεν μπορεί να αγνοηθεί, ούτε πρέπει να τα επισκιάσει όλα.
Και σίγουρα, όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος και το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος να γράψει δημόσια είναι «ναι αλλά ήταν ομοφοβικός», το ζήτημα το έχει αυτός ο κάποιος που θέλει εκείνη τη στιγμή να νιώσει τόσο ξεχωριστός, να πάει κόντρα στο ρεύμα και να δείξει την ανωτερότητά του, ότι εκείνος είναι τέλειος και τώρα θα κρίνει τον άλλο που δεν ήταν, μόλις εκείνος έφυγε από τη ζωή. Κανείς δε θεωρεί τον Γεωργίου φάρο ηθικής και πρότυπο για τη νεολαία, η συνολική ακύρωση ενός ανθρώπου που κράτησε όμως σχεδόν 4 δεκαετίες και ο λιθοβολισμός του, μοιάζουν το λιγότερο άκαιρες.
Ο Γιώργος Γεωργίου ήταν και τα δύο. Και ξεχωριστός ως φιγούρα με τεράστια απήχηση και συχνά βαθιά προβληματικός σε όσα έλεγε. Και σίγουρα, ήταν ένας ταλαιπωρημένος και πολύ πονεμένος άνθρωπος, που πλέον θα ξεκουραστεί. Ας τον αφήσουμε.
