Ο Kanye West δεν είναι τρελός, είναι πλούσιος και ηλίθιος

Πόσο βολικό να λες τρελό τον Kanye West; Πόσο βολικό να παίρνεις από πάνω του όλη την ευθύνη για το γλείψιμο του στον Trump και να την αποδίδεις σε μία κατάσταση που δεν μπορείς να κατανοήσεις, που την ανάγεις σε σχεδόν μεταφυσική;

“Το ‘χει χάσει, ό, τι και να λέει πια, δεν έχει σημασία”.

Από πότε η κατάθλιψη μπορεί να σε κάνει ρατσιστή; Από πότε η αγχώδης διαταραχή μπορεί να σε κάνει άσχετο με τις διακρίσεις και τις καταπιέσεις που γνώρισαν οι άνθρωποί σου; Από πότε η διπολική διαταραχή σε κάνει να πιστεύεις ότι οι “American industry guys” θα ενδιαφερθούν για τον Αμερικανό άνεργο και όχι για το κέρδος τους; Θα σου πω από πότε. Από όταν έχεις αρχίσει να ανήκεις σε αυτούς. Και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να έχει κανείς αριστερή σκέψη για να το καταλάβει σ’ αυτό.

Δεν είναι οι ψυχικές ασθένειες που σε καταντούν τον κλόουν ενός ακροδεξιού Προέδρου. Είναι το γυάλινο κάστρο μέσα στο οποίο ζεις παρέα με τις Kardashians, είναι το χρήμα, είναι η μανία δύναμης και κυριαρχίας, είναι όλες αυτές οι ενδεικτικές συμπεριφορές-στοιχεία που απορρέουν απ’ το γεγονός ότι ανήκεις κι εσύ τώρα πια στην ‘ομάδα’ των ‘Αmerican industry guys” που λέγαμε προηγουμένως.

Ο Kanye West δεν είναι το στερεότυπο του rapper που έχουμε στο μυαλό μας. Μεγάλωσε σε ένα μεσοαστικό περιβάλλον και θυμίζει περισσότερο τον κλασικό γιο μιας τυπικής ελληνικής οικογένειας δημοσίων υπαλλήλων, παρά του brotha που μεγάλωσε στους δρόμους, κάνοντας βρόμικες δουλειές που αργότερα θα εξιδανίκευε με τους στίχους του. Στην περίπτωσή του, δεν μπορούμε να πούμε το βαρύγδουπο και ξεπερασμένο ότι “προδίδει την τάξη του”, αλλά το βαρύγδουπο και ξεπερασμένο ότι “προδίδει τη φυλή του”. Ωστόσο, πόσο ουτοπικό θα ήταν και να πιστεύουμε ότι τους ανθρώπους που τους ενώνει το χρώμα και οι εφιαλτικές συλλογικές μνήμες, δεν μπορεί να τους χωρίσει το χρήμα; Στις μέρες του Obama οι δολοφονίες μαύρων από αστυνομικούς έφτασαν σε πρωτόγνωρους αριθμούς, και η κριτική που του γινόταν ήταν ακριβώς η ίδια, ότι δεν νοιάζεται πια γι’ αυτούς, ότι δεν ανήκει πια σε αυτήν την κοινότητα. Ο Kanye West έχει δείξει εδώ και καιρό ότι είναι πλέον ένας ‘λευκός πλούσιος’, το έχει δείξει προτού ακόμα δηλώσει το αδιανόητο “η σκλαβιά των μαύρων ήταν επιλογή τους”.

Αλλοπρόσαλλος σίγουρα, άνθρωπος που έχει παραδεχτεί δημόσια -και μπράβο του- ότι έχει ψυχολογικά θέματα, αλλά πάνω από όλα ένας νεόπλουτος εγωπαθής αμόρφωτος που περήφανα δηλώνει ότι δεν διαβάζει ποτέ βιβλία.

Η συνάντησή του με τον Donald Trump, ήταν κάτι σαν trailer για κάποια ταινία που θα δούμε σε 30 χρόνια, αντίστοιχη με αυτή για την παρανοϊκή συνάντηση Nixon-Elvis. Ο Elvis, βέβαια, το μόνο κοινό που είχε με τον West ήταν η νέγρικη φωνή του και η σύγκριση αυτών των δύο είναι λίγο άδικη, αλλά αυτή είναι εντελώς προσωπική εντύπωση. Όταν είδα το βίντεο, αυτό θυμήθηκα, τον Elvis να παρακαλά τον Nixon να τον χρήσει πράκτορα της CIA. ‘Sad’ που λέει και ο Trump.

Οι σημερινοί ακροδεξιοί έχουν την τύχη οι δικοί τους χρήσιμοι ηλίθιοι να αυτοπροτείνονται για τη θέση. Όλοι όσοι έχουν περάσει από θέσεις εξουσίας ψάχνουν τους διάσημους που θα ωραιοποιήσουν την εικόνα τους, αλλά η περίπτωση του Kanye West είναι κάτι παραπάνω από ένα δώρο γι’ αυτόν.

“Εγώ ρατσιστής; Ορίστε αγκαλιάζομαι με έναν μαύρο.”

“Εγώ κατά των κοινωνικών δικαιωμάτων; Ορίστε συζητάω για το σωφρονιστικό σύστημα με έναν μαύρο”.

Πραγματικό λαχείο γι’ αυτόν ο Kanye West, όπως λαχείο είναι και για έναν άλλον ακροδεξιό -υποψήφιο Πρόεδρο ακόμα- τον Βραζιλιάνο Ζαΐρ Μπολσονάρο οι δηλώσεις στήριξης από πρώην φτωχούς νυν πάμπλουτους ποδοσφαιριστές. Ροναλντίνιο, Ζιοβάνι, Ριβάλντο, Καφού όλοι μίλησαν υπέρ του υποψήφιου που είχε δηλώσει για τη χούντα της χώρας του ότι το μόνο της λάθος ήταν ότι “έπρεπε να σκοτώσει περισσότερους και όχι απλά να τους βασανίσει”. Τους έβαλε ο Ζουνίνιο στη θέση τους βέβαια, να ‘ναι καλά, αλλά πλέον η διείσδυση της ακροδεξιάς στροφή στον δημόσιο λόγο, δεν φαίνεται να μπορεί να αναχαιτιστεί.

Ο Kanye West θεωρείται ιδιοφυΐα από όσους ασχολούνται με το hip hop. Όχι απλά καινοτόμος ή υπερβολικά επιδραστικός, αλλά ιδιοφυΐα επιπέδου Dylan για όσους ακούνε rock ή Steve Jobs για όσους έχουν ονειρώξεις με entrepreneurs. Ταυτόχρονα, έχει δικιά του διαφημιστική εταιρεία, δισκογραφική, βγάζει εκατομμύρια από σειρά ρούχων με το όνομά του. Ο Kanye West είναι ένας από τους μεγαλύτερους influencers αυτή τη στιγμή, είτε μιλάμε για πολιτική, είτε για μουσική, είτε για πατατάκια. Δημιουργείται βέβαια ένα ερώτημα για το αν θα συνεχίσει να παραμένει το ίδιο επιδραστικός με όλη αυτήν την κατηφόρα που έχει πάρει η δημόσια εικόνα του, αλλά εμείς πρέπει να προχωρήσουμε με ό,τι έχουμε μέχρι σήμερα στα χέρια μας. Και αυτό λέει ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους στον πλανήτη αυτή τη στιγμή. Και το στίγμα του ‘ψυχικά ασθενή’ είναι ήδη πολύ βαρύ για κάποιον, για να πρέπει να εμπλουτιστεί και με ό, τι κάνει ή λέει αυτός ο τύπος. Οι ψυχικά ασθενείς δεν είναι ματαιόδοξοι φαντασμένοι, έχουν ήδη αρκετά να αντιμετωπίσουν, ας τους αφήσουμε έξω από όλο αυτό.