Ο κορονοϊός στην Ελλάδα συνεχίζει να σκοτώνει αλλά για κάποιους θεωρείται παρελθόν

Η χθεσινή ανακοίνωση των 2383 κρουσμάτων, των 331 διασωληνωμένων και των 41 απωλειών χάθηκε ανάμεσα σε διάφορες ειδήσεις για εξεταστικές, tweets του ΑΠΕ-ΜΠΕ και GNTM. Η χώρα έχει γυρίσει σε μία κανονικότητα. Τουλάχιστον, έτσι νομίζει. Γιατί το να ονομάζουμε «κανονική» μία ημέρα που 41 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από έναν ιό είναι κάτι ανόθευτα τρομακτικό. Τα πράγματα δεν πηγαίνουν καθόλου καλά και ο κορονοϊός είναι αυτή τη στιγμή ο νικητής.

Η Ελλάδα, μία χώρα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, ήταν χθες 18η σε όλον τον πλανήτη (8η στην Ευρώπη) σε απόλυτο αριθμό νέων απωλειών λόγω κορονοϊού. Tα κρούσματα συνεχίζουν να είναι επίσης πάρα πολλά και δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να μας κάνει να αισιοδοξούμε ότι από εδώ και πέρα τα πράγματα θα πάνε λίγο καλύτερα.

Ο κορονοϊός και ο μεγάλος αριθμός ανεμβολιάστων

Προφανώς, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μας είναι οι εμβολιασμοί. Η χώρα μας, συγκριτικά με άλλες χώρες, τα πηγαίνει πολύ άσχημα. Είναι πολύ κάτω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς το ποσοστό των εμβολιασμένων. Οι λόγοι είναι πολλοί και σύνθετοι. Η παραδοσιακά κακή σχέση μεγάλου μέρους του πληθυσμού με την επιστήμη είναι σίγουρα ένας από αυτούς. Τη βλέπαμε όσον αφορά ζητήματα ιστορίας, γλωσσολογίας, αρχαιολογίας κτλ αλλά χωρίς ουσιαστικό άγχος. Στην ιατρική, ωστόσο, τα πράγματα χοντραίνουν.

Αυτή τη στιγμή υπάρχει μία μειοψηφική τάση αντιεμβολιαστών που όμως έχει μπετοναριστεί και πιστεύει τον οποιονδήποτε της πει οτιδήποτε εφόσον αυτό είναι εναντίον των εμβολίων. Το να μην κάνουν το εμβόλιο για τον κορονοϊό έχει γίνει για κάποιον λόγο συνυφασμένο με την πολιτική τους ύπαρξη. Ομολογουμένως ακόμα και το να επιχειρήσεις να ανοίξεις διαύλους επιχειρηματολογίας μαζί τους είναι κάτι το εξαντλητικό.

Δεν πρέπει όμως να μένουμε μόνο εκεί, όσο βολικό και να είναι. Είναι αδύνατον, για παράδειγμα, να ξεχνάμε και όσα επέτειναν τη συνολική κρίση εμπιστοσύνης στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα. Και είτε το θέλουμε είτε όχι, η κρίση αυτή γεννιέται (ή τουλάχιστον χειροτερεύει) μέσα στην οικονομική λεηλασία της προηγούμενης δεκαετίας. Επιστημονικοί λόγοι και ορολογίες (άλλων επιστημόνων) χρησιμοποιήθηκαν ξανά και ξανά και τελικά διαψεύστηκαν καθώς ο κορονοϊός συνέχιζε την πορεία του. Από την άλλη, η αξιοπιστία των media πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και μαντέψτε ποιος φταίει γι’αυτό.

Ένα πολύ σκληρό κοινωνικό συμβόλαιο

Την ώρα, λοιπόν, που η χώρα πασχίζει να φτάσει σε έναν αξιοπρεπές έστω ποσοστό εμβολιασμένων, συμπεριφέρεται σαν να έχει πιάσει την ανοσία. Σαν να ήταν η Πορτογαλία που βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε ένα εντυπωσιακό 86% εμβολιασμένων. Δεν είναι. Για την ακρίβεια είναι πολύ μακριά από το να γίνει. Τα αφηγήματα της αρχής της επιδημικής κρίσης του ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ και του Σωτήρη Τσιόρδα περί προάσπισης της ανθρώπινης ζωής καταρρέουν το ένα μετά το άλλο.

Τι συμβαίνει πρακτικά; Η επιλογή που μοιάζει να προκρίνεται αυτή τη στιγμή είναι να χτιστεί το περίφημο τείχος της ανοσίας ενάντια στον κορονοϊό με τρόπο φυσικό. Παραδόξως, έχει επιτευχθεί ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ εμβολιασμένων (που έχουν εξαντληθεί ψυχολογικά από τα lockdown), ανεμβολίαστων (που θα κάνουν και θα θυσιάσουν τα πάντα προκειμένου να μην εμβολιαστούν) και κυβέρνησης (που διατηρεί μία σχετική ηρεμία και συνοχή). Παρά τις διαφωνίες μας, όλοι μαζί παριστάνουμε ότι τα πράγματα είναι κανονικά ενώ ο κορονοϊός καλπάζει.

Το συμβόλαιο αυτό όμως έχει ένα κόστος. Νέα κρούσματα, νέους διασωλημένους και, δυστυχώς νέες απώλειες. Ομολογουμένως, πρόκειται για ένα πολύ σκληρό κοινωνικό συμβόλαιο. Βολικό μεν αλλά πραγματικά πολύ σκληρό.