Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ήταν πάνω από όλα ένας σπουδαίος αθόρυβος

Το Σαββατοκύριακο η αρχική μου σελίδα στο Facebook γέμισε με print screen από τα story ενός νεαρού καλλιτέχνη με δεκάδες εκατομμύρια views στο ελληνικό YouTube που έκαιγε χρήματα(!), αναφερόταν σε παγκόσμιες συνωμοσίες και κατηγορούσε τους πάντες και τα πάντα. Από τον Αντετοκούνμπο μέχρι τους… Illuminati! Ένας αδιανόητος καταιγισμός από σχόλια και κοινοποιήσεις και μία χρήσιμη υπενθύμιση της φασαρίας μέσα στην οποίο ζούμε.

Την ίδια στιγμή, όλα σχεδόν τα εγχώρια Media αναφέρονταν σε αυτά που είχε γράψει με υποτιμητικά σχόλια, αναλύσεις και δυσοίωνες προβλέψεις για το μουσικό του μέλλον. Τα ίδια Media που αποθέωναν τον ρυθμό πολλαπλασιασμού των views του, τον έχριζαν φαινόμενο και έκαναν τα πάντα για να τον φέρουν στο πλατό τους, ακόμα κι αν εμφανιζόταν με μάσκα(!) και τουπέ.

Δεν τους ένοιαζε. Η φασαρία φέρνει τηλεθέαση, προβολές, αναπαραγωγές και συζητήσεις επί συζητήσεων. Άσκοπες και επαναλαμβανόμενες στην πλειονότητά τους, αλλά συζητήσεις. Κι ό,τι συζητείται πουλάει. Νόμος. Της αγοράς.

Νωρίς το πρωί, σήμερα, άκουσα σε τρεις διαφορετικούς σταθμούς στη σειρά το ‘Ένας Τούρκος στο Παρίσι’. Η απορία μου για την εμμονή σε ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια διαλύθηκε από τα λόγια του τρίτου κατά σειρά ραδιοφωνικού παραγωγού. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε πεθάνει λίγο νωρίτερα. Αθόρυβα. Όπως και έζησε. Ακολούθησε μία αναφορά σε όλα όσα είχε πετύχει. Σπουδαίες συνεργασίες, κορυφαία τραγούδια, θρυλικές στιγμές των συναυλιών του. Η φωνή στο ραδιόφωνο ήταν συγκινημένη. Το καταλάβαινες στις παύσεις. Σταδιακά η αρχική μου άρχισε να γεμίζει με τερατάκια τσέπης, βαβυλώνες, διδυμότειχα και σουλτάνους. Άχρονες φιγούρες και τοποθεσίες που πλάστηκαν μέσα από τις νότες και τους στίχους ενός πολύ σημαντικού καλλιτέχνη.

Γιατί ο Μαχαιρίτσας ήταν ένας πολύ σημαντικός καλλιτέχνης για αυτόν τον τόπο (πόσο δύσκολο πράγμα να χρησιμοποιείς παρελθοντικούς χρόνους). Όχι μόνο επειδή τραγουδούσε, έγραφε, μοίραζε κομμάτια της ψυχής του και γέμιζε στάδια. Σημαντικότατα στο μουσικό στερέωμα και όχι αυτονόητα για όλους. Ο Μαχαιρίτσας ήταν πολύ σημαντικός καλλιτέχνης και για κάτι ακόμα. Άνηκε σε μία σχετικά περιορισμένη λίστα ανθρώπων. Τους σπουδαίους αθόρυβους. Όλους αυτούς που ‘φώναζαν’ και ‘φωνάζουν’ με ένα και μόνο πράγμα: το ταλέντο τους. Δεν μαθαίνεις ποτέ κάτι για αυτούς στην τηλεόραση, δεν θα δεις την προσωπική τους ζωή να θυσιάζεται σε εξώφυλλα και παράθυρα, δεν θα δεις το όνομά τους δίπλα σε ανοησίες και προκλήσεις στα social media. “Πόσο σπάνιο να μην γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τη ζωή ενός ανθρώπου που τον αγαπήσαμε τόσο και αγαπήσαμε ακόμα περισσότερο χάρη σε αυτόν”, μου έγραψε σήμερα η φίλη μου η Δήμητρα.

Και ασυνήθιστο θα πρόσθετα. Είναι η κρίσιμη στιγμή που αποφασίζει ένας καλλιτέχνης πόσο ανοιχτή θα αφήσει την πόρτα γνωρίζοντας πως ακόμα και μία χαραμάδα θα δώσει το δικαίωμα για είσοδο. Η πλειονότητα την αφήνει ανοιχτή, κάποιοι και ορθάνοιχτη, μοιράζοντας τα πάντα με το κοινό και κάνοντάς το κοινωνό σε κάθε προσωπική τους στιγμή. Εξώφυλλα, διαζύγια, παραβατικές συμπεριφορές και παπαράτσι. Επιλογές με βαβούρα, φασαρία και έκδηλη ψυχοπαθολογία που αντιλαμβάνεσαι σε κάθε post και story. Οι σπουδαίοι αθόρυβοι, από την άλλη, έκλεισαν την πόρτα από την αρχή. Με μία κίνηση. Ο ήχος δε που έκανε κλείνοντας παίζει να ήταν ό,τι πιο θορυβώδες έχουν κάνει στη ζωή τους. Δεν τους ένοιαξε στιγμή ούτε η φασαρία, ούτε η βαβούρα. Δεν την επέτρεψαν και το κυριότερο δεν την είχαν ανάγκη.

Σε ανθρώπους όπως ο Μαχαιρίτσας, ο Μητροπάνος, ο Μπουλάς όλα αυτά θα τους έφερναν αρχικά τρανταχτό γέλιο και έπειτα θα αντιδρούσαν αλλεργικά με την παιδεία, το μυαλό και το ταλέντο που κουβαλούσαν μέσα τους. Με αυτά τα τρία, άλλωστε, γεννιούνται και μοιράζονται τα τραγούδια, αυτά σε κάνουν σπουδαίο και αθόρυβο. Μα κυρίως αυτά υπενθυμίζουν σε όλους ότι η φασαρία είναι πάντα αναλογική του πόσο ‘χαλασμένο’ είναι κάτι. Νόμος. Της ζωής.