Ο μονός αριθμός

“Θα βγούμε ζευγάρια” λέει. Τουλάχιστον παλαιότερα το έλεγαν αλλιώς, κρυμμένα. “Έχουμε κανονίσει για το βράδυ αγάπη μου, να το δούμε για μια άλλη μέρα;”. Αλλά αυτό εννούσαν: “Θα βγούμε ζευγάρια”.

Να βγείτε. Ζευγάρια. Να πάτε στην κιβωτό του Νώε.

“Ξέρεις αγάπη μου, μας βολεύουν διακοπές με τη Στέλλα και τον Τάκη γιατί έχουν τα παιδιά και θα έχουν παρέα και τα δικά μας. Δεν βγαίνουν οι διακοπές χωρίς παρέα για τα παιδιά. Σε τρελαίνουν”.

Κομμένη από τα σπίτια σας, κομμένη από τις διακοπές σας…

Θα ζήσετε ζευγάρια. Ζευγάρια με παιδιά για να έχουν παρέα τα παιδιά. Και θα μιλάτε μόνο για τα παιδιά. Και για τα ζευγάρια. Για τα ζευγάρια που έχουν παιδιά. Μέχρι τα παιδιά να γίνουν ζευγάρια. Και να κάνουν παιδιά. Τότε θα μιλάτε για τα παιδιά που έγιναν ζευγάρια. Και για τα παιδιά των παιδιών που έγιναν ζευγάρια. Των δικών σας παιδιών. Εσάς. Που ζήσατε ζευγάρια. Και κάνατε παιδιά.

Πόσο τα αγαπάω τα παιδιά σας! Αυτό μόνο να ξέρατε.

Όχι περισσότερο από όσο εσείς, αλλά τα αγαπάω.

Τα αγαπάω ολόκληρη. Γιατί είμαι ολόκληρη, να ξέρετε.

Είμαι εγώ και είμαι ολόκληρη. Και μπορεί να είμαι ολόκληρη ακριβώς επειδή αγαπάω τα παιδιά σας. Δεν ξέρω.

Έχω αναπτύξει κι εκείνη την υπερηχητική ακοή και σας ακούω για πολύ ώρα από τη στιγμή που φεύγω.

“Κρίμα μωρέ να είναι μόνη της. Και χωρίς παιδιά. Δεν ήθελε άραγε ή δεν μπορούσε; Της κόστισε πολύ τότε με τον Παύλο και μάλλον δεν το ξεπέρασε. Έπρεπε να συνεχίσει την ζωή της. Κρίμα”.

Θέλω να γυρίσω πίσω και να σας πω πως ο Παύλος ήταν ένας μεγάλος μαλάκας, δεν έχω τίποτα να ξεπεράσω, ο Παύλος ξεπερνιέται πιο εύκολα και από φαγούρα και πως τρέμω στην σκέψη να είχα μείνει μαζί του, να είχαμε κάνει παιδιά, και τώρα να κάναμε παρέα, ζευγάρια, και με παιδιά, όπου τα δικά μου παιδιά θα τα είχα με τον Παύλο, έναν απίστευτο μαλάκα, τα οποία και βέβαια θα τα αγαπούσα αλλά θα τα είχα με τον Παύλο ρε πούστη μου!

Δεν ξέρω… ήθελα – δεν ήθελα – δεν έτυχε – δεν το έκανα να τύχει… δεν ξέρω. Ξέρω πως πρέπει να βρω μια απάντηση στην ερώτησή σας. Είτε μου την κάνετε είτε όχι. Υπάρχει. Είναι εκεί. Συνέχεια. Μια ερώτηση για την οποία πρέπει να βρω μια απάντηση. Να την λέω και να ξεμπερδεύουμε, να πηγαίνουμε παρακάτω.

Και στις γιορτές, είμαι ο μονός αριθμός. Ο περισσευούμενος, που χαλάω τις ομάδες. Στα παιχνίδια μία ομάδα θα έχει έναν παραπάνω. Και όχι πως σκοτώνεστε ποια ομάδα θα με πάρει.

Είμαι όμως το “μ΄αγαπά” στη μαργαρίτα. Πάντα το “μ΄αγαπά” είναι μονό, το “δεν μ’ αγαπά” είναι το ζυγό. Το νού σας!

Δεν σας κακιώνω. Δεν σας ζηλεύω. Σας αγαπάω. Και τα παιδιά σας. Αυτό! Τι άλλο χρειάζεται; Τι άλλο χρειάζεστε;

Εκρεμεί και η απάντηση. Οι περισσότερες λένε “Ε, δεν είμαστε όλοι για όλα. Δεν ήμουν για να γίνω μαμά. Δεν το είχα”. Εγώ το είχα. Εγώ ήμουνα. Αλλά δεν έκανα. Αυτό. Τι άλλο;

Δεν έκανα το σωστό, δεν έκανα το λάθος, έκανα ό,τι έκανα και θέλω να πίνουμε έναν γαμοκαφέ πού και πού χωρίς να το κάνουμε θέμα.

Και στην τελική, να σας πω και κάτι; Εντάξει κάνατε παιδιά! Μπράβο! Δεν σας χρωστάει και όλος ο κόσμος!

Έχασα τα πρώτα κλάμματα, αλλά θα έκανα τα πάντα για να σβήσω τα πιο μικρά δάκρυα. Δεν ζω γι΄αυτά αλλά θα έκανα τα πάντα. Μην με ντραπείτε όταν πρέπει κάποιος να πεθάνει για αυτά. Ξέρω, προηγείστε, αλλά είμαι εδώ. Για να πιούμε έναν καφέ… για να σκοτωθώ… για κάτι ξένο… καθόλου ξένο… κάτι δικό σας… δικό μου… όλων!

Α, ρε Παύλο, o Θεός μάς φύλαξε!

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.