Ο Μπουτάρης πέτυχε στο Champions League, αλλά τα βρήκε σκούρα στη Superleague

Ένας παράγοντας που μπορεί να επηρεάσει το πόσο ‘πετυχημένος’ και ‘καλός’ μπορεί να γίνει ένας δήμαρχος (και πολιτικός γενικότερα) είναι συνήθως το πόσο ‘χορτασμένος’ είναι προτού μπει στον στίβο της εκλογής. Και δεν εννοώ μόνο οικονομικά. Αλλά και από εικόνες, πάθη, εσωτερικές ‘κατακτήσεις’. Όταν ένα πρόσωπο είναι ‘χορτασμένο’ έχει όλες τις προοπτικές να κάνει καλό στον τόπο του.

Δεν θα προσπαθήσει (συνήθως) να βάλει χέρι στα λεφτά του Δήμου (πρακτική που -για να μην ξεχνιόμαστε- είχε οδηγήσει στα δικαστήρια και στη φυλακή τον πρώην Δήμαρχο της πόλης και μέρος της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής!), ενώ η ισορροπία που ακολουθεί το ‘χόρτασμα’ θα τον αποτρέψει από το να γίνει μία καλτ φιγούρα που θα περιφέρει την ύπαρξή της σε γραφικές καταστάσεις για να συντηρηθεί στο προσκήνιο (πρακτική που -για να μην ξεχνιόμαστε- συντρόφευε Νομάρχη – Περιφερειάρχη της πόλης πριν από κάποια χρόνια). Παράλληλα, όταν ο υποψήφιος Δήμαρχος είναι ‘χορτασμένος’ από εικόνες, ερεθίσματα και δουλειά έχει όλα τα φόντα να φέρει νέο αέρα στην πόλη του, αέρα που έχει κληρονομήσει από όλο αυτό το ‘χόρτασμα’. Και ο Γιάννης Μπουτάρης ξεκινούσε τις δύο (όπως αποδείχτηκε) θητείες του στην πόλη εκείνο το βράδυ του 2010 με ένα μεγάλο πλεονέκτημα: ήταν χορτασμένος.

Κι αυτό το ‘χόρτασμα’ ευτυχώς το μοιράστηκε με την πόλη. Η Θεσσαλονίκη επί εποχής Μπουτάρη (κάτι που μπορεί να πιστωθεί και στον συνεργάτη του, Σπύρο Πέγκα) κατάλαβε ότι η λέξη ‘τουρισμός’ δεν είναι όνομα ισπανικού χωριού, αλλά ο τρισύλλαβος τρόπος για να χτίσει το μέλλον της. Και τα κατάφερε. Όλα αυτά τα χρόνια η πόλη βγήκε από το καβούκι της, κατανόησε τη σημαντική γεωγραφικής της θέση, επένδυσε στη διπλωματία των πόλεων, πούλησε σωστά την εικόνα της σε σημαντικά μέσα του εξωτερικού, γνωστοποίησε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της που αξίζει κάποιος να ‘γευτεί’, έκανε σημαντικές συνεργασίες με τον κλάδο των αεροπορικών και άλλα τόσα. Η Θεσσαλονίκη έγινε σταδιακά Thessaloniki, χτίζοντας από την αρχή ένα brand name, το οποίο γεύεται με κόσμο και χρήμα καθημερινά πλέον η πόλη. Σημαντικό; Άπειρα. Ζεστό χρήμα, νέες θέσεις εργασίες, επένδυση για το μέλλον.

Το δε ‘χόρτασμα’ του Μπουτάρη δεν έμεινε μόνο εκεί. Ο κυρ Γιάννης γνώριζε ότι η πόλη προερχόταν από τη μπόχα της υποκουλτούρας και των κηρυγμάτων του Μητροπολίτη Άνθιμου (μεγάλου πολέμιού του στις πρώτες εκλογές). Και ο τύπος, όπως σωστά επισήμανε και ο δημοσιογράφος Κώστας Γιαννακίδης, κάθισε απέναντι από το παράθυρο και το άνοιξε διάπλατα. Και ο αέρας που μπήκε μετά από τόσα χρόνια κατέστρεψε σημαντικό μέρος της μούχλας. Η πόλη έγινε πιο φιλική στη διαφορετικότητα, στην υποδοχή του οποιοδήποτε ‘ξένου’ και αντιλήφθηκε πως εκτός από ταυτότητα έχει και διαβατήριο στην τσέπη της. Κόντρα σε όλους και σε όλα ο Μπουτάρης στήριξε όσο κανείς το Gay Pride, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι ένας Δήμαρχος σέβεται ολόκληρο το ακροατήριό του (δημιουργώντας παράλληλα ένα κύμα τουριστών και ροής χρημάτων), έριξε στο τραπέζι το σπουδαίο (για εκατοντάδες λόγους) Μουσείο Ολοκαυτώματος (προκαλώντας σχεδόν αναφυλαξία στη συντηρητική πτέρυγα της πόλης), αναδιάρθρωσε (με την καίρια επιλογή του Φίλιου Στάγκου) την τοπική τηλεόραση, δημιουργώντας ένα αξιόλογο μέσο που όχι μόνο δεν ζημιώνει πλέον την πόλη οικονομικά αλλά της προσφέρει το κέρδος της ουσιαστικής ενημέρωσης και όλα αυτά την ώρα που τα οικονομικά του Δήμου έμπαιναν (επιτέλους) υπό έναν έλεγχο και μία αίσθηση καθαρότητας! Μπορεί να σας φαίνεται αυτονόητο. Στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν.

Τη στιγμή που γράφω τις προηγούμενες παραγράφους σκέφτομαι ότι εύλογα με όλα αυτά, θα μιλούσαμε για έναν άριστο και αψεγάδιαστο Δήμαρχο που θα έπρεπε να δοξάζεται καθημερινά. Δεν είναι έτσι. Ο Μπουτάρης λειτούργησε σαν προπονητής ομάδας ποδοσφαίρου που απολαμβάνει την πορεία της εξωστρέφειας και τα πάει περίφημα στο εξωτερικό (Champions League) αλλά αποτυγχάνει στο εγχώριο πρωτάθλημα (Superleague). Όσο πετυχημένος ήταν στο ‘σεντόνι’ του Champions League τόσο προβληματική ήταν η διαχείριση του ‘σεντονιού’ της Τούμπας που έψαχνε χώρο να θαφτεί στο βουνό των σκουπιδιών που βούλιαζαν συχνά την πόλη. Στα σκουπίδια, στα της πόλης, τα καθημερινά, ο κυρ Γιάννης δυσκολεύτηκε. Δεν τα κατάφερε. Και σίγουρα μπορεί μέρος της ευθύνης όλων αυτών να αποδίδεται στα καρκινώματα και στη γραφειοκρατία του δημοσίου, αλλά πολλές φορές ήταν και η ίδια η συμπεριφορά του που εξόργιζε και δημιουργούσε προβλήματα. Δεν γίνεται η Θεσσαλονίκη να βιώνει ένα κομφούζιο άνευ προηγουμένου με την έντονη χιονόπτωση του Γενάρη του 2017 και ο ίδιος να φωτογραφίζεται χαμογελώντας με τον Δήμαρχο Μαραθώνα Ηλία Ψινάκη με μία αλατιέρα στα χέρια και να δηλώνει με χιούμορ “πάγωσε η αλατιέρα”. Είναι μια προσέγγιση που δεν τιμά έναν άνθρωπο σαν αυτόν. Ούτε τον οδηγό που πέρασε 4 ώρες στο αμάξι του για μία απόσταση 1 χιλιομέτρου (για τέτοια ταλαιπωρία μιλάμε) ή δεν είχε ρεύμα στο σπίτι του. Φταις δεν φταις, η ειρωνεία δεν οδηγεί πουθενά. Δε γίνεται οι επιβάτες της Θεσσαλονίκης να ταλαιπωρούνται με τις κακοτεχνίες του αεροδρομίου και να αναγκάζονται να πετάξουν από την Καβάλα κι εσύ να δίνεις συνέντευξη μέσα σε Οίκο Ανοχής μιλώντας για την ερωτική σου ζωή. Πολύ καλά κάνεις και μιλάς για την ερωτική σου ζωή (και ήταν και ιδιαίτερο το κόνσεπτ της συνέντευξης). Αλλά σημασία έχει και η συγκυρία που το κάνεις. Μεγάλη σημασία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα και η θέση του για το Μακεδονικό. Δεν είναι η θέση καθαυτή (που είναι σεβαστή σαφέστατα όπως και όλες οι θέσεις) αλλά το πότε και το πώς. Το παραδέχτηκε και ο ίδιος σε συνέντευξη του στο ΑΠΕ – ΜΠΕ. “Ήταν πολύ άκαιρη και άκυρη σε σχέση με τον χρόνο και τον όγκο των διαδηλώσεων”. Θα μπορούσε ΠΟΛΥ εύκολα να τα αποφύγει όλα αυτά. Ίσως με έναν καλό επικοινωνιολόγο. Αλλά σκέφτομαι ότι κανένας επικοινωνιολόγος δεν μπορεί να κάνει κουμάντο σε προσωπικότητες όπως ο Μπουτάρης. Ο άνθρωπος είναι ένας χείμαρρος. Χείμαρρος όπως και το κύμα που σηκώθηκε και μέσα στην ομάδα του, που οδήγησε σε σημαντικές αποχωρήσεις και φωνές εναντίον του.

Πριν από λίγες ημέρες, ο ίδιος δήλωσε πως δε θα διεκδικήσει τον θρόνο για τρίτη συνεχόμενη φορά. Ώριμη απόφαση κατά τη γνώμη μου. Ακόμα πιο ώριμο και ηθικό, μάλιστα, είναι το γεγονός ότι δεν θα δώσει το ‘δαχτυλίδι’ σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο της ‘Πρωτοβουλίας’ και ότι δε θα ηγηθεί μίας προσπάθειας από την οποία θα αποχωρούσε σε έξι μήνες μετά την επανεκλογή της. Δεν θα ταίριαζε κάτι τέτοιο στην ποιότητά του. Ήταν αναμενόμενο. Όπως και το γεγονός ότι μετά την ανακοίνωση της απόσυρσής του από τα κοινά, ξεπετάχτηκαν δεκάδες υποψηφιότητες. Το μεγάλο στοίχημά τους για εμένα (που δεν ψηφίζω στη Θεσσαλονίκη, αλλά την αγαπώ σαν δεύτερη πατρίδα μου) είναι να αφήσουν το παράθυρο ανοιχτό. Κάθε αντίθετη κίνηση θα βουλιάξει την πόλη στην μπόχα του παρελθόντος. Και στη Θεσσαλονίκη ταιριάζει μόνο ο αέρας.

Κλείνοντας το άρθρο σκεφτόμουν τι βαθμό θα έβαζα στον Μπουτάρη ως φοιτητής και εργαζόμενος στη Θεσσαλονίκη της οκταετίας του. Ο ίδιος απαντώντας στο ΑΠΕ- ΜΠΕ είπε πως δε θα έβαζε στον εαυτό του πάνω από 7. Εγώ ξέρω ότι μας χάρισε μία ευρωπαϊκή πορεία εξωστρέφειας στο Champions League που δεν έχει δει ποτέ αυτή η πόλη. Ότι είναι ίσως ο πιο χορτασμένος άνθρωπος που γνώρισε το Δημαρχιακό Μέγαρο. Αλλά κι ότι με μία μέτρια πορεία στο εγχώριο πρωτάθλημα κανείς δεν ξαναβγήκε Champions League.

Φωτογραφίες: Eurokinissi