Ο Νίκος Μιχαλολιάκος σαν γνήσιος απόγονος της σποράς των ηττημένων
- 22 ΟΚΤ 2020
Λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση ότι οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους θα οδηγηθούν στη φυλακή, ο Νίκος Μιχαλολιάκος βγήκε από το σπίτι του στην Πεύκη και έκανε δηλώσεις. Οι δηλώσεις αυτές έγιναν με τρεμάμενη φωνή. Καθόλου στιβαρή και καθόλου σίγουρα. Προσπαθούσε να μοιάσει σε αυτή τη φωνή που έγινε εφιάλτης για την Ελληνική Δημοκρατία όλα αυτά τα χρόνια. Δεν τα κατάφερε. Περιτριγυρισμένος από ελάχιστους οπαδούς, με ένα κόμμα διασπασμένο στα 3 και ποιος ξέρει σε πόσα ακόμα. Όλα ανέδιδαν μια αίσθηση ήττας. Η αρχή του ενός έγινε η αρχή του μόνου.
Όταν ο Μιχαλολιάκος είχε αυτή τη στιβαρή φωνή είχε μια αίσθηση εκείνος και οι περισσότεροι από τους κατηγορούμενους ότι δεν θα του πτοήσει τίποτα. Όλα βρίσκονταν σε μια στάση αναμονής μέχρι η Χρυσή Αυγή να πάρει τελικά την εξουσία. Τότε ο Μιχαλολιάκος δήλωνε στις 3 Μαρτίου του 2012 ότι αυτός και οι συναγωνιστές του ήταν “η σπορά των ηττημένων του 1945”. Από κάτω εκατοντάδες χειροκροτήματα. Καμία μίμηση. Ο Μιχαλολιάκος τότε είχε πράγματι στιβαρή φωνή. Κάλυπτε τα πάντα από κάτω του. Βρισκόταν στον προσωπικό του παράδεισο. Ήταν ο Αρχηγός. Παλαιότερα δήλωνε ότι ο Χίτλερ είναι μια παρεξηγημένη προσωπικότητα. Ένιωθε ότι αυτός θα ερχόταν και θα έγραφε αλλιώς την ιστορία.
Σήμερα, στις 22 Οκτωβρίου του 2020 ο Νίκος Μιχαλολιάκος κατέβηκε για λίγο κάτω από το σπίτι του. Ανάμεσα του ελάχιστοι υποστηρικτές. Στις δηλώσεις που έκανε στις κάμερες τόνισε την ακλόνητη πίστη του. Κάποια στιγμή, κάποτε, η ιστορία και ο ελληνικός λαός θα τον δικαιώσει. Όπως κάποια στιγμή και κάποτε ήλπιζε ότι η ιστορία θα δικαιώσει τον Αδόλφο Χίτλερ.
Στο τέλος ευχαριστεί τους εκατοντάδες χιλιάδες που τον ψήφισαν και στήριξαν το κόμμα του. Αποχωρεί. Τα χειροκροτήματα πια ήταν ελάχιστα. Όχι πάνω από 10 άτομα. Πράγματι ο Μιχαλολιάκος μοιάζει σαν ο τέλειος απόγονος της σποράς των ηττημένων του 1945. Αναζητάει αέναα μια δικαίωση που του επιφυλάσσει το μέλλον κοιτώντας πάντα πίσω στο παρελθόν του.
Θα την βρει; Μπορεί. Το δικαστήριο τελείωσε. Τώρα είναι η σειρά της κοινωνίας. Ο Μιχαλολιάκος μπαίνει στη σειρά μαζί με εκείνους που περιμένουν τη δική τους σειρά για δικαίωση. Είτε έρθει αυτή εν ζωή είτε μετά θάνατον.
Το χρέος το δικό μας και των επόμενων γενιών είναι να μην τη βρουν ποτέ. Γιατί η μόνη δικαίωση που τους επιφυλάσσει το μέλλον θα είναι η δικαιώση στη βάση μιας μετεξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας σε μια κοινωνία απόλυτης κυριαρχίας του μίσους, του ρατσισμού, της βίας. Τότε, ναι. Μπορεί να δικαιωθεί. Όταν αρχίσουν οι σχετικοποιήσεις. Όταν ο ναζισμός θα σταματήσει να φαντάζει το απόλυτο κακό.
Ο Νίκος Μιχαλολιάκος θα πάρει, λοιπόν, τον δρόμο για τις φυλακές. Η τιμωρία του από το αστικό δικαστήριο είναι αυτή που είναι. Δεν πρέπει να τον εξοντώσει κανείς. Δεν πρέπει να τον βασανίσει κανείς. Θα εκτίσει την ποινή του και θα επιστρέψει μετά από κάποια χρόνια σπίτι του. Όπως κάθε κρατούμενος δικαιούται.
Γυρνώντας θα γιορτάσει φαντάζομαι την ελευθερία με όσους έχουν απομείνει γύρω του. Μετά θα σταθεί και αυτός στην ουρά. Για την υπόλοιπη ζωή του θα περιμένει αυτή την περίφημη δικαίωση. Τη δικαίωση του κάπου και του κάποτε. Η μόνη τιμωρία που θα του επιφυλάξει η κοινωνία πια είναι ότι αυτή τη δικαίωση δεν θα τη βρει ποτέ. Θα σταθεί απλώς στην ουρά και θα περιμένει.
