O θάνατος δεν φτιάχτηκε για τα social media

Δεν είναι κακό να τρολάρεις. Πολλές φορές -τις φορές που γίνεται έξυπνα- το τρολάρισμα κάνει λίγο πιο κοφτερό το μυαλό, σε βοηθάει να διαβάζεις πράγματα σε δεύτερο επίπεδο, σε κάνει να διασκεδάζεις με τους φίλους σου στα social media, δηλαδή στον χώρο που κατοικεί πια ο εικονικός πραγματικός σου εαυτός, κάτι που όσο νωρίτερα παραδεχτείς, τόσο νωρίτερα θα μπορέσεις να επιστρέψεις στον πάλαι ποτέ ‘πραγματικό’ κόσμο και να ζήσεις τίποτα της προκοπής.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά μην πεθάνεις κι εσύ μια μέρα και το μόνο που περάσει μπροστά από τα μάτια σου είναι μόνο τσατ στο Facebook και καυλάντισμα στο Instagram. Να προλάβεις να ζήσεις, να πηδήξεις, να σε πηδήξουν, να γελάσεις με κάτι απτό, να κλάψεις με κάτι απτό, να διαβάσεις, να γνωρίσεις ανθρώπους, να ευτυχήσεις είτε αυτό γίνεται μαγειρεύοντας φασολάκια είτε ταξιδεύοντας στον Άρη.

Ο θάνατος του Παντελή Παντελίδη είναι μια τραγική είδηση που κόβει γόνατα. Όπως και κάθε ξαφνικός ή μη θάνατος, ειδικότερα ενός ανθρώπου 32 ετών. Αν δεν υπήρχαν τα social media, αμφιβάλλω αν νιώθαμε το παραμικρό μούδιασμα. Αν δεν υπήρχαν τα social media, ποιος (και πότε) θα γνώριζε έναν τυπάκο που παίζει καψουροτράγουδα στο σπίτι του και τα ανεβάζει στο Youtube; Αν δεν υπήρχαν τα social media, δεν θα γινόμασταν και του λόγου μας έρμαια των likes, αυτής της μικρής σπίντας που κρατάει τη γαματοσύνη μας πάνω από την επιφάνεια του νερού. Τα έγραψε ωραία και ο Χρήστος λίγες μέρες πριν.

Η μαλακία, η άβολη μαλακία για όλους τους κριτές του ίντερνετ είναι ότι ο Παντελίδης δεν πέθανε ως συμβολισμός, δεν έμεινε άνεργος, δεν άλλαξε επάγγελμα (κάτι που σίγουρα θα έκανε πολύ κόσμο χαρούμενο), αλλά πέθανε. Κανονικά.

Η ματσόλα του θανάτου έρχεται γλυκά γλυκά και κατουράει πάνω στα κεφάλια όλων εμάς των γαμάτων που κράξαμε τον κάθε Παντελίδη από την άνεση του ‘δημοκρατικού’ μας κάστρου, ήτοι τα προφίλ μας στα social media. Γιατί πού άντερα να πας έξω από το σπίτι του και να γράψεις “ρε είσαι για κλάματα” ή “ρε, τα τραγούδια σου δεν ακούγονται”. Πού άντερα να πας στη μάπα του κάθε Παντελίδη και να τον κράξεις όσο εμπνευσμένα το κάνεις στο ίντερνετ; Άντερα, μόνο στο ίντερνετ.

Ο θάνατος είναι απόλυτος, παγωμένος, παγάκι. Είναι τόσο πάνω από γούστα, απόψεις για το μέινστριμ, αρπαχτές και σουξεδάκια. Ο θάνατος έρχεται να κάνει άπαντες σήμερα να δαγκωθούν και να πουν “δεν πιστεύω να έγραψα κι εγώ κάνα κραξίδι χτες στο Facebook για τον Παντελίδη”.

Για τους πιο εύθικτους, να εξηγήσω ότι δεν με κόφτει να ποινικοποιήσω το κράξιμο. Φυσικά και θα κράξουμε και θα ασχοληθούμε και θα επαινέσουμε. Αλλά φυσικά θα νιώσουμε και μαλάκες κοιτώντας πίσω -στην περίπτωση Παντελίδη μιας και αυτός έφυγε σήμερα- και συνειδητοποιώντας ότι εχμ, ο Παντελίδης (κάτσε να το πω λίγο σιγά αυτό) δεν είναι ότι έβλαψε και κανέναν και το κράξιμο δεν ήταν σκέτο κράξιμο, αλλά μίσος. Και δεν μιλάμε για τον Μάκη Ψωμιάδη που καφρεύτηκε αρκούντως και μετά θάνατον.

Κάτσε να παραδεχτώ κι εγώ τη φύση μου.

Αν είχα τον χρόνο να διατηρώ ένα προφίλ με άσχετο άβαταρ και τραβηχτικό nickname, ενδέχεται η ασθενής ανθρώπινη φύση μου να με οδηγούσε σε δεκάδες ποστ μίσους και απωθημένων κατά παντός. Το σκέφτομαι σοβαρά, δεν το παίζω μάγκας. Ο άνθρωπος ρέπει προς την κακία, ειδικά αν πρόκειται να ξεχάσει για λίγο τα δικά του ντεφό. Και από ντεφό άλλο τίποτα, και εγώ και εσείς. Προσωπικά λοιπόν, με τον μαζεμένο μου χρόνο και τα επώνυμα προφίλ μου, δεν μπαίνω στον κόπο να κράξω, κοροϊδέψω, τρολάρω κανέναν που δεν ξέρω προσωπικά και δεν είναι φίλος μου. Δεν έχει νόημα, δεν προσφέρει τίποτα, δεν οδηγεί πουθενά, αλλά κυρίως δεν έχω χρόνο. Τον Μπαρόχα έχω κοροϊδέψει λίγο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν πέθαινε αύριο ο Μπαρόχα, θα ένιωθα καλά με αυτά που του σέρνω.

Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να μισήσει τον Μπαρόχα, αλλά όλοι μπορούν να μισήσουν τον Παντελίδη. Πιθανότατα γιατί δεν έχουν πάει ποτέ σε ψυχολόγο να δουν τι τους συμβαίνει. Έρχεται λοιπόν ο ξαφνικός θάνατος και υπενθυμίζει τη μιζεροσύνη των διαδικτυακών μας υπάρξεων. Άλλο πράγμα η πλάκα και άλλο το μίσος. Άλλο πράγμα η πλάκα για τη μύτη του Αναστασιάδη ή τα χαζά που γράφει κι άλλο πράγμα κάτι φίλες στο Twitter που έχουν ευχηθεί καρκίνο στην οικογένειά μου, επειδή εχμ, ΚΑΤΣΕ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΤΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΚΑΝΑ, α, ναι, έγραψα ένα θέμα για σχέσεις, το οποίο βρήκαν κάπως.

Μέχρι τον επόμενο Παντελίδη που θα κάνει λάθη ή θα τραγουδήσει βλακείες και θα σπεύσουμε να κράξουμε με την παρεούλα μας στα social media. Μια παρεούλα που μπορεί να μην έχουμε δει ποτέ από κοντά. Αλλά τι σημασία έχει; Αυτή είναι η ζωή μας και τα ίδια ποστ και τουίτ μηρυκάζουμε. Ε πού και πού, πεθαίνει κάποιος που μισήσαμε (ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ) και αισθανόμαστε στιγμιαία κούφιοι. Εντάξει, θα πούμε δυο “ρε κρίμα, σκοτώθηκε ο άνθρωπος” και μετά θα αλλάξουμε κουβέντα.

Είναι ενόχληση μωρέ ο θάνατος. Μη βλέπεις την αποθέωση του Bowie από την ίδια πλατφόρμα που μοιράζει μικρόβια για τους άλλους. Ο θάνατος έχει γίνει πια ένα από τα βασικά μας ξυπνητήρια, για να θυμόμαστε ότι η ζωή συνήθιζε να είναι εκεί έξω και όχι εκεί που έχουμε εγκλωβίσει τα κόμπλεξ μας. Κι αυτό το κείμενο μια υποκρισία είναι. Είναι ένα κείμενο που θα μοιραστεί στα social media και θα πάρει likes. Κάναμε προσωρινό logout με το θάνατο ενός νέου ανθρώπου που έζησε και πέθανε μέσα από το ίντερνετ, αλλά το μεσημεράκι θα ξανακάνουμε login.

Τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του Παντελή Παντελίδη.