Ο Thomas Walkup έγινε Έλληνας. Καιρός να μάθει η μάνα μου να βαράει τρίποντα.
- 18 ΑΠΡ 2023
«Έλληνας ο Thomas Walkup, παίρνει το διαβατήριο και ο Μήτρου-Λονγκ», γράφουν οι τίτλοι των αθλητικών sites. «Ο Αμερικανός γκαρντ του Ολυμπιακού είχε ζητήσει εδώ και αρκετό καιρό να λάβει την ελληνική υπηκοότητα, με την ΕΟΚ να εισηγείται θετικά και την Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου να υπογράφει το αίτημα του παίκτη. Είναι μια είδηση που ανοίγει το δρόμο για τη χρησιμοποίησή του στην Εθνική, ενώ φυσικά κερδισμένος είναι ο Ολυμπιακός που θα μπορεί να τον χρησιμοποιεί ως Έλληνα».
Κάτω από τα αντίστοιχα post στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι Ολυμπιακοί αφήνουν σχόλια θριαμβολογώντας, ενώ υπάρχουν πάντα και εκείνοι οι πολύ Έλληνες που δε διανοούνται να παίρνει κανείς την ιθαγένεια της χώρας, αν δεν κατάγεται απευθείας από τον Αχιλλέα και τον Μέγα Αλέξανδρο. Κι εγώ μένω να διαβάζω την είδηση και να σκέφτομαι πως οι γονείς μου που μένουν πάνω από 25 χρόνια στην Ελλάδα, δε θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να πολιτογραφηθούν Έλληνες.
Τι κι αν έχουν ζήσει στην Αθήνα σχεδόν τη μισή ζωή τους, θα πρέπει για το υπόλοιπο του βίου τους να στήνονται σε ουρές ή να πληρώνουν αδρά εκμεταλλευτές δικηγόρους, προκειμένου να μπορούν να έχουν άδεια παραμονής. Να μένουν δηλαδή σε ένα κράτος που τους αναγνωρίζει μόνο υποχρεώσεις και όχι δικαιώματα.
Η Ελίνα Τζένγκο γεννήθηκε στην Ελλάδα από Αλβανούς γονείς και πήρε την ελληνική υπηκοότητα μόλις το 2018, τότε δηλαδή που είχε φανεί το μεγάλο της ταλέντο στο ακόντιο. Τότε δηλαδή, που ήταν χρήσιμη στο ελληνικό κράτος. «Πήρα την υπηκοότητα πιο γρήγορα λόγω των επιδόσεων μου, αλλιώς θα καθυστερούσα περισσότερο να την πάρω. Για αυτόν το λόγο δεν μπορούσα να πάω να δω τον παππού μου και τη γιαγιά μου, που βρίσκονται στην Αλβανία. Αν πήγαινα, θα είχα θέμα και δε θα μπορούσα να γυρίσω στην Ελλάδα. Ήταν από τα πρώτα πράγματα που έκανα, όταν πήρα ταυτότητα. Πήγα να τους δω», είχε δηλώσει η ίδια σε τηλεοπτική της συνέντευξη. Οι αδερφές της που επίσης ασχολούνταν με τον στίβο, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον πρωταθλητισμό, καθώς δεν μπορούσαν να ταξιδεύουν το ίδιο εύκολα έχοντας αλβανική υπηκοότητα.
Ο παίκτης του Ολυμπιακού ζήτησε ο ίδιος να ελληνοποιηθεί με επιστολή του στον Υπουργό Εσωτερικών, Μάκη Βορίδη. «Όπως καλά γνωρίζετε, τα τελευταία χρόνια αγωνίζομαι στην Ελλάδα σε επαγγελματικό επίπεδο. Από την πρώτη στιγμή, που ήρθα στην Ελλάδα, πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τον πολιτισμό και την εν γένει Ιστορία του φιλόξενου αυτού τόπου. Μάλιστα, το ενδιαφέρον μου για να μάθω την Ιστορία και την πολιτισμό της χώρας, με έχει οδηγήσει στο να διαβάζω συνεχώς και να μαθαίνω όλο και περισσότερα.
Η διασύνδεση αυτή με βοήθησε να ενσωματωθώ πολύ γρήγορα στην κουλτούρα του έθνους, το οποίο θεωρώ πλέον πατρίδα μου. Αναμφίβολα, η φιλοξενία των Ελλήνων καθώς και η καθημερινή επαφή με έχουν κάνει να αισθάνομαι όλο και περισσότερο μέρος της Ελλάδας», έγραψε στην επιστολή του. «Θεωρώ ότι όλα τα παραπάνω, που αποτελούν πλέον μέρος της καθημερινότητάς μου, με οδηγούν αναπόφευκτα να ζητήσω από εσάς να με τιμήσετε με την υπέρτατη τιμή για έναν αθλητή, που στην προκειμένη περίπτωση είναι να αγωνιστώ με τα χρώματα της Εθνικής Ελλάδας».
Αν ήξερα ότι είναι τόσο εύκολη η ελληνοποίηση, ίσως είχα στείλει κι εγώ επιστολή σε κάποιον Υπουργό Εσωτερικών και να γλίτωνα 22 χρόνια ταλαιπωρίας και διακρίσεων. Γιατί μπορεί να μετείχα της ελληνικής παιδείας, να μιλούσα άπταιστα ελληνικά και να γνωρίζω από ελληνική ιστορία, μέχρι τα 28 μου όμως στα μάτια του ελληνικού κράτους ήμουν ακόμα Αλβανίδα. Και δεν ξέρω τελικά αν Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι και ούτε με νοιάζει ιδιαιτέρως. Ξέρω όμως πως η μητέρα μου και ο πατέρας μου ήρθαν στην Ελλάδα στα 25 και 28 αντίστοιχα, τώρα είναι 57 και 54 και θα γεράσουν εδώ. Θα γεράσουν εδώ όμως όντας μια ζωή ξένοι.
Ο Thomas Walkup αξίζει να ελληνοποιηθεί αν όντως αυτό είναι που επιθυμεί και ειλικρινά μπράβο του που το διεκδίκησε. Το ίδιο όμως αξίζουν και οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που έχουν επιλέξει την Ελλάδα για πατρίδα τους και μέχρι ο γεννημένος στην Πασαντίνα μπασκετμπολίστας να αντιμετωπίζεται το ίδιο με τους γεννημένους στο Σκραπάρ γονείς μου, δεν μπορώ παρά να μιλάω συνεχώς για τις διακρίσεις.
