Ο τύπος με την μπύρα

Σάββατο απόγευμα. Είσαι ο Paul και μένεις στο Λονδίνο. Όλη την εβδομάδα πιθανότατα έχεις χιλιάδες προβλήματα στο κεφάλι σου. Τη δουλειά σου, τον πανικό που επικρατεί στο μετρό, τους ηλίθιους που ψήφισαν το ‘Brexit’, τις μεταγραφές που δεν κάνει ο Αρσέν Βενγκέρ στην Άρσεναλ.

Όχι όμως το απόγευμα του Σαββάτου. Του συγκεκριμένου Σαββάτου, αλλά και κάθε Σαββάτου. Το Σάββατο το απόγευμα, είσαι ο Paul, μένεις στο Λονδίνο και το μόνο που σε νοιάζει είναι να πιεις μια γαμημένη μπύρα στην παμπ που συχνάζεις με τους φίλους σου.

Κανένας δεν μπορεί να σου την στερήσει αυτή την μπύρα. Ούτε το αφεντικό που όλη την εβδομάδα σε πήζει για να παραδώσεις εντός της προθεσμίας το πρότζεκτ σου, ούτε ο συνωστισμός στην Piccadilly Line, ούτε η μοιραία ισοπαλία με την Έβερτον, ούτε καν η ψηλή Ισπανίδα από το γραφείο που τη γουστάρεις και ούτε που σε βλέπει.

Όλα αυτά μπορούν να σου τρώνε σιγά-σιγά την ψυχή σου ξανά από την αρχή μόλις έρθει η Κυριακή. Όχι το Σάββατο το απόγευμα. Το Σάββατο το απόγευμα είσαι ο Paul και θέλεις απλά να πιεις τη μπύρα σου. Και εκείνα τα μαγικά λεπτά, από τη στιγμή που θα την παραγγείλεις μέχρι και τη στιγμή που θα αδειάσεις το pint, θα είσαι αληθινά ευτυχισμένος.

Μπορεί να μοιάζει θλιβερή η ευτυχία που προέρχεται από ένα απλό pint μπύρας σε μια παμπ του Λονδίνου, όμως είναι η δική σου ευτυχία και δεν την διαπραγματεύεσαι με κανέναν

Είναι Σάββατο απόγευμα, είσαι ο Paul και θέλεις απλά να πιεις μια μπύρα. Δεν χρειάζεται να το σκεφτείς πολύ. Θα φορέσεις ένα τζιν, μια τσαλακωμένη μωβ μπλούζα κι ένα καρώ πουκάμισο και θα πας με το λεωφορείο, γιατί το μετρό σε πνίγει λίγο. Δεν θα κοιταχτείς καν στον καθρέφτη, και γυμνός να πήγαινες, και μια εμφάνιση μασκότ με κεφάλι λιονταριού να έβαζες, δεν θα άλλαζε κάτι. Το μόνο που θέλεις πραγματικά, είναι να είναι ελεύθερο το στόμα σου για να μπορεί να υποδεχτεί την μπύρα. Όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν λεπτομέρειες, ειδικά από τη στιγμή που η ψηλή Ισπανίδα δεν θα είναι εκεί.

Σιγά μην ήταν. Τα Σάββατα το απόγευμα, η ψηλή Ισπανίδα είναι οπουδήποτε αλλού στο Λονδίνο, εκτός από τη ζωή του Paul. Αλλά δεν σε νοιάζει αυτό. Γιατί είσαι ο Paul, είναι Σάββατο απόγευμα και πας να πιεις τη μπύρα σου. Και η ζωή είναι για λίγο ωραία και όλα μοιάζουν απλά. Όλα είναι θολά και το μόνο που αχνοφαίνεται είναι το χρώμα της μπύρας καθώς μπαίνει στο ποτήρι. Καλύτερα που η μπύρα είναι θολή για να μην σου θυμίζει και την αντίθεση με το μελαχρινό χρώμα της Ισπανίδας. Αλλά αρκετά με την Ισπανίδα.

Παίρνεις τα κλειδιά σου, το πορτοφόλι σου, το κινητό σου, ρίχνεις μια φευγαλέα ματιά στην αφίσα της Άρσεναλ του 2004 που έχεις πάνω απ’ το κρεβάτι σου, αλλά δεν μελαγχολείς σήμερα, γιατί είναι Σάββατο απόγευμα. Ούτε η ερώτηση του Πορτογάλου συγκατοίκου σου, για το πότε θα πλύνεις επιτέλους τις κατσαρόλες, μπορεί να σε τσαντίσει. Όχι, το μόνο που θα μπορούσε να σε τσαντίσει το Σάββατο το απόγευμα, αυτό και κάθε Σάββατο απόγευμα, είναι αν ξαφνικά έβαζε λουκέτο η παμπ που πηγαίνεις, το αγαπημένο σου μέρος στον κόσμο, η comfort zone σου. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Γιατί η παμπ δεν είναι μια μελαχρινή Ισπανίδα που διαλέγει που θέλει να πάει και ποτέ δεν είσαι εσύ αυτό που διαλέγει. Η παμπ είναι ένα άψυχο κτίριο που δεν έχει βούληση, ούτε κάνει πολλές ερωτήσεις. Η παμπ θα είναι για πάντα εκεί, έτοιμη να σου προσφέρει τη μπύρα σου. Αλλά είπαμε, φτάνει με την Ισπανίδα, συγγνώμη.

Το λεωφορείο έρχεται στην ώρα του, εσύ όμως έχεις πάει ήδη 5 λεπτά νωρίτερα στη στάση για να προλάβεις να ακούσεις ολόκληρο το ‘Please, please, please let me get what I want’ των Smiths. Δεν έχει σημασία που είναι Σάββατο απόγευμα κι εσύ είσαι χαρούμενος, μόνο τα λυπητερά τραγούδια σε κάνουν πραγματικά ευτυχισμένο.

Μπαίνεις στο λεωφορείο, δεν κοιτάζεις τον οδηγό, χτυπάς την Oyster σου και ανεβαίνεις να κάτσεις στον πάνω όροφο. Είσαι ο Paul, μένεις στο Λονδίνο, ακούς Smiths και πας να πιεις την μπύρα σου. Οι φίλοι σου στο γκρουπ του Whatsapp σε ρωτάνε σε πόση ώρα θα είσαι εκεί. Τις υπόλοιπες ημέρες σε ενοχλούν τα γκρουπ του Whatsapp, σχεδόν σε εκνευρίζουν, όχι όμως το Σάββατο το απόγευμα. Απαντάς ότι είσαι στο λεωφορείο και αποφασίζεις να παραδοθείς εντελώς στους Smiths, μέχρι να χρειαστεί να επικοινωνήσεις με οποιοδήποτε ανθρώπινο ον ξανά.

Έτσι κι αλλιώς, για τη μπύρα πηγαίνεις στην παμπ. Όλα τα υπόλοιπα, οι φίλοι σου, η μουσική, η μυρωδιά από τις κλανιές που δεν μπορεί να την καλύψει η ανύπαρκτη τσιγαρίλα, είναι καλοδεχούμενα παρελκόμενα του pint. Είναι Σάββατο απόγευμα, είσαι ο Paul, μένεις στο Λονδίνο και σε λίγο θα νιώσεις ολοκληρωμένος, θα νιώσεις ότι η ύπαρξή σου έχει νόημα.

Κατεβαίνεις από το λεωφορείο κι αισθάνεσαι όπως νιώθεις δευτερόλεπτα λίγο πριν από ένα κατούρημα που το κρατούσες ώρα. Η λύτρωση έχει ήδη έρθει. Είσαι ο Paul, είναι Σάββατο απόγευμα και τίποτα δεν μπορεί να σε χωρίσει από την μπύρα σου

Χαιρετάς τυπικά τους φίλους σου. Χαίρεσαι αληθινά από τους βλέπεις, έχεις να τους δεις μία εβδομάδα, όμως χαίρεσαι περισσότερο που βλέπεις το βαρέλι με τη μπύρα. Γι’ αυτό έχεις πάει στην παμπ, γι’ αυτό φόρεσες τη μωβ μπλούζα και το καρώ πουκάμισο, γι’ αυτό μπήκες στο λεωφορείο. Για ένα ποτήρι γεμάτο από την ξανθιά μπύρα, που δεν είναι η μελαχρινή Ισπανίδα αλλά είπαμε άλλες δύο φορές ότι αυτό δεν σε νοιάζει. Όχι σήμερα, ποτέ το Σάββατο το απόγευμα.

Η πρώτη γουλιά είναι όπως ακριβώς την θυμόσουν, όπως ακριβώς ήταν και το περασμένο Σάββατο. Καμία αλλαγή, καμία διαφορά, ίδια γεύση, ίδια ποσότητα αφρού στο χείλος του Paul, ίδια αίσθηση στη γλώσσα. Θα μπορούσες να επαναλαμβάνεις αυτή την κίνηση, σαν ρολόι, για όλα τα υπόλοιπα Σάββατα της ζωής σου.

Πλέον κρατάς το ποτήρι σταθερά με το δεξί σου χέρι και χωρίς να το καταλαβαίνεις, χαμογελάς. Ούτε που θυμάσαι αν και πότε χαμογέλασες μέσα στην εβδομάδα, ίσως μόνο όταν νόμιζες ότι σε κοίταξε η Ισπανίδα, αλλά δεν παίρνεις και όρκο.

Όλα έχουν βρει τον σκοπό τους. Είναι Σάββατο βράδυ, είσαι ο Paul, μένεις στο Λονδίνο και πίνεις την μπύρα σου, αισθανόμενος ότι για αυτά τα λεπτά ακριβώς έχεις έρθει στον κόσμο. Και αυτό δεν μπορεί να στο χαλάσει κανένας καριόλης.

Όταν η αστυνομία μπαίνει στην παμπ και σου ζητάει να φύγεις τρέχοντας γιατί κινδυνεύεις, δεν σκέφτεσαι ούτε την Ισπανίδα, ούτε τους φίλους σου, ούτε τη δουλειά σου, ούτε την αποβολή του Λέμαν στον τελικό με την Μπαρτσελόνα. Σκέφτεσαι μόνο ότι είναι Σάββατο βράδυ, είσαι ο Paul και το μόνο που θέλεις είναι να πιεις την μπύρα σου, και δεν πρόκειται να αφήσεις κανέναν ψυχοπαθή τρομοκράτη να σε σταματήσει.

Και εκείνο ακριβώς το δευτερόλεπτο, είναι που τον έχεις κερδίσει, που του έχεις πει ‘άντε γαμήσου, εγώ είμαι ο Paul και ήρθα να πιω τη μπύρα μου και δεν παίζει να την παρατήσω’ και την παίρνεις μαζί σου γιατί κανένας μαλάκας τρομοκράτης δεν θα σου στερήσει τη μπύρα σου, τη χαρά σου.

Και από εκείνη τη στιγμή, από Paul γίνεσαι ο τύπος με τη μπύρα που είπε στους τρομοκράτες να πάνε να γαμηθούν και μας έδειξε τον τρόπο που θα κερδίσουμε. Cheers ρε Paul

Κεντρική φωτογραφία: Sky News via AP.