Οι άνθρωποι; Δεν ξέρω αν με ενδιαφέρουν πια

Ζωγράφιζα από μικρή. Είχα χέρι, λέγανε οι δασκάλες στους γονείς μου. Εκείνοι γελούσαν. Μάλλον, η μητέρα μου γελούσε. Με εκείνο το γέλιο της συνεσταλμένης περηφάνιας. Ο πατέρας μου ούτε που το άκουγε. Σαν να ήταν μία εντελώς άχρηστη πληροφορία για εκείνον. Σαν να άκουγε πως έφαγα όλο το κολατσιό μου. Ρωτούσε μόνο αν είχα κάνει τα μαθήματά μου. Όλη τη μέρα χωμένος στην αποθήκη με τα ηλεκτρολογικά υλικά, σε ένα συνοικιακό μαγαζάκι στον Βύρωνα, δουλειά που είχε ξεκινήσει ο πατέρας του, ερχόταν σπίτι αργά το απόγευμα και έκανε όλες εκείνες τις τυπικές ερωτήσεις που κάνει ένας κουρασμένος πατέρας. “Πώς πέρασες;” “Έκανες τα μαθήματά σου;”.

Κάποιες φορές μου ζητούσε να του πω τα μαθήματα. Μετά του έδειχνα ζωγραφιές που είχα κάνει στο μπλοκ – οι γάτες ήταν το δυνατό μου σημείο, τις έκανα με μεγάλα έκπληκτα μάτια και φουντωτές ουρές – δεν ξέρω αν ήταν ακριβώς γάτες, ήταν πλάσματα μόνο μάτια και ουρά- εκείνος δεν ξόδευε πάνω από ένα δευτερόλεπτο για να τις δει, έλεγε ένα βιαστικό “ωραία” και επανερχόταν στα μαθήματα. Πάντα μου έδινε να καταλάβω πως άλλο τα μαθήματα και άλλο το παιχνίδι.

Η μητέρα έπαιρνε τις καλύτερες και τις έβαζε στην πόρτα του ψυγείου. Μου έλεγε να γράφω και το όνομά μου από κάτω. Για να μην μπερδευτεί κανένας για την ταυτότητα του καλλιτέχνη…

Μέχρι το Λύκειο είχα γίνει πραγματικά καλή. Εννοώ πως μπορούσα να απεικονίσω με σχετική ακρίβεια ό,τι έβλεπα γύρω μου. Από αντικείμενα μέχρι φιγούρες να κάθονται στον καναπέ, να μαγειρεύουν, να περπατάνε στον δρόμο, να κολυμπάνε. Ζήτησα – αυτό που δεν τολμούσα τόσα χρόνια – να πάω σε μια σχολή. Ο πατέρας αντέδρασε σαν να άκουσε πως ήθελα να κάνω πεζοδρόμιο. “Μια χρονιά πριν τις Πανελλήνιες θέλεις να κάνεις μαθήματα ζωγραφικής; Για να γίνεις τί; Ζωγράφος; Κοίτα να συνέλθεις κακομοίρα μου!”.

Η μητέρα συνέχιζε να βάζει έργα μου στο ψυγείο. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο τρόπος της να πάρει το μέρος μου, ποτέ δεν εκδηλώθηκε περισσότερο.

Τα υπόλοιπα τριάντα χρόνια κύλησαν μέσα σε ειρήνη. Πάντειος, δουλειά, ο Γιώργος, τα παιδιά.

Δεν ξέρω γιατί ήρθα εδώ. Προφανώς όχι για να γίνω ζωγράφος. Τις έπαιξα τις πιθανότητές μου. Αυτό που έκανες τελικά είναι αυτό που μπορούσες στην ζωή. Τέλος. Τα υπόλοιπα είναι παρηγοριές. Χαμένα ταλέντα και τα ρέστα.

Νομίζω πως μπορώ να κλέβω δύο ώρες τη βδομάδα. Κυρίως τις Πέμπτες. Έχετε τμήματα τις Πέμπτες; Ωραία!

Με θεωρείτε μεγάλη; Όχι; Ωραία!

Όλα με ενδιαφέρουν αν και ήμουν καλή στο κάρβουνο, τις μπογιές τις άφησα νωρίς. Νομίζω πως μου αρέσει να ζωγραφίζω σκιές. Τις σκιές που ρίχνουν τα πράγματα σε διάφορες ώρες της ημέρας.

Οι άνθρωποι; Δεν ξέρω αν με ενδιαφέρουν πια. Εννοώ οι σκιές τους. Όχι, δεν θέλω να φτιάχνω ανθρώπους. Μόνο πράγματα. Και τις σκιές τους.

Την άλλη Πέμπτη; Στις έξι; Ωραία! Θα έρθω.

> Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ του, ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM.