Δεν μπορούμε να κάνουμε άλλο τα στραβά μάτια. Οι αντιεμβολιαστές ζουν ανάμεσά μας.

Χθες το απόγευμα οι αντιεμβολιαστές έδειξαν την πραγματική τους δύναμη. H αστυνομία κάνει λόγο για περισσότερους από 7 χιλιάδες συγκεντρωμένους και μάλιστα σε συνθήκες καύσωνα.

Όσο και αν οι γραφικές εικόνες με μαυροφορεμένους παπάδες παραθρησκευτικών οργανώσεων και ελληνόψυχους φενταγίν να πηγαίνουν χέρι-χέρι, τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο, το «Χριστός Ανέστη», και το «Μακεδονία Ξακουστή», να προκαλούν μειδίαμα στο μεγαλύτερο -ευτυχώς- μέρος του ελληνικού πληθυσμού, δεν πρέπει να τις προσπεράσουμε ελαφρά τη καρδία.

Είναι εδώ, ανάμεσά μας, είναι κατά κύριο λόγο ακροδεξιάς τοποθέτησης (ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουν ή δε θέλουν να το παραδεχθούν) και αποτελούν μέρος της κοινωνίας μας.

Το να κάνουμε τα στραβά μάτια δεν πρόκειται να διώξει το πρόβλημα.

Αντιεμβολιαστές, ένας μεσαιωνικός κόσμος

«Λένε πως η πανδημία ξεκίνησε μετά τη δολοφονία του Kobe Bryant από την ελίτ που κινεί τα νήματα» ξεκινά ψεκασμένο σχόλιο στο ελληνικό ίντερνετ. Παρακάτω μπλέκει τον Michael Jordan, τη CIA, την Παγκόσμια Οικονομική Κρίση του 2008, κάτι που ονομάζεται Παγκόσμιο Σύνταγμα, και, τέλος, τις βόμβες βολφραίμίου (Rod of God) που θα πέσουν τάχα μου πάνω μας από εξωγήινους ενώ θα τις έχει ρίξει η Παγκόσμια Κυβέρνηση.

Ένα υπέροχο συνωμοσιολογικό πανηγύρι, ένα τρομερό συνωμοσιολογικό τίποτα που, όμως, αποτυπώνεται πια με επικίνδυνα γράμματα στην καθημερινότητά μας.

Είναι τελείως διαφορετικό να διαδηλώνει κανείς για την ονομασία της Μακεδονίας, και τελείως διαφορετικό να ωρύεται για το δικαίωμα στον μη εμβολιασμό. Οι Μακεδονομάχοι έγιναν μέσα σε μερικούς μήνες εμβολιομάχοι και πια απειλούν τη δημόσια υγεία.

Σίγουρα, το κούνημα του δαχτύλου της κυβέρνησης και η πίστη στην ατομική ευθύνη δεν βοήθησαν καθόλου την κατάσταση. Όσοι ήταν δύσπιστοι ή είχαν τις αμφιβολίες τους απέκτησαν μέσα από τους μήνες και άλλους λόγους δυσπιστίας.

Παλινωδίες, φήμες για αντίθετες απόψεις μέσα στην επιτροπή των λοιμοξιολόγων, πολιτικός λόγος που θυμίζει την αρχαία Πυθία, πανευρωπαϊκή λάθος τακτική σε σχέση με το εμβόλιο της AstraZeneca. Ε, δεν χρειάζεται και πολύ κάποιος που φλερτάρει με τον αντιεμβολιασμό να δηλώσει πιστός εμβολιομάχος.

Οι θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν ανάμεσα στους αντι-μπόλι οπαδούς είναι τόσο εξωφρενικές που καταλήγουν ενδιαφέρουσες. Μιλάμε για κανονικό μεσαίωνα γεμάτο μάγισσες, δοξασίες, και φλεγόμενους σταυρούς. Επαναλαμβάνω όμως: δυστυχώς, δεν έχει πια πλάκα.

Γιατί; Διότι ακόμα και αν μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πλήρως εμβολιασμένο, ακόμα και αν οι εισαγωγές στα νοσοκομεία μειωθούν, ακόμα και αν σταματήσουμε να θρηνούμε νεκρούς, οι αντιεμβολιαστές δεν επιτρέπουν την επιστροφή στην κανονικότητα. Την πραγματική κανονικότητα, τη ζωή που σχεδόν έχουμε ξεχάσει – κι όχι αυτή που λέει live your myth in Greece.

Καλώς ή κακώς, οι αντιεμβολιαστές αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της κοινωνίας μας. Οι δικές τους δοξασίες καλλιεργούνται εδώ και δεκαετίες ολόκληρες για πολιτικούς και θρησκευτικούς λόγους. Ειλικρινά, πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν η εκκλησία και το κράτος ήταν -όπως θα έπρεπε- διαχωρισμένα; Έτσι όπως πάμε δεν θα μάθουμε ποτέ.

Στις τάξεις του αντιεμβολιαστικού κινήματος ανδρώνονται οι υπερσυντηρητικοί του άμεσου μέλλοντος. Εκείνοι οι πολίτες που λένε όχι σε όλα που κουρέλια κάνουν τα όνειρά τους, χωρίς παράλληλα να μπορούν να φέρουν ούτε ένα πειστικό επιχείρημα στο τραπέζι.

Ναι, οι εκστρατείες ενημέρωσης είναι πολύ σημαντικές και το ελληνικό κράτος θα πρέπει να εξαντλήσει όλες τις άλλες δυνατότητες πριν προχωρήσει σε υποχρεωτικούς εμβολιασμούς. Το ζήτημα δεν είναι όμως το εμβόλιο ή «μπόλι» όπως λέγεται στη slang των αντιεμβολιαστών. Το πρόβλημα είναι πιο βαθύ αφού έχει να κάνει με τα συντηρητικά ανακλαστικά της ίδια της ελληνικής κοινωνίας.

Όταν οι ρατσιστικές και θρησκόληπτες αντιδράσεις ενός μέρος της ελληνικής κοινωνίας δεν βρίσκουν απέναντί τους ένα τείχος τότε σιγά-σιγά αποθρασύνονται. Το είδαμε άλλωστε να συμβαίνει και πολύ πρόσφατα: το χάιδεμα και το κλείσιμο του ματιού προς τους «νοικοκυραίους», τους ανθρώπους που ξερνούσαν ρατσισμό στις αθηναϊκές γειτονιές, κατά τη διάρκεια της Ελληνκής Κρίσης τους οδήγησε τελικά στη φιλόξενη αγκαλιά της Χρυσής Αυγής.

Έτσι, τώρα, το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: μας ενδιαφέρει ως κοινωνία και ως πολιτεία να ελαττώσουμε τον καλπασμό του αντιεμβολιαστικούς κινήματος κάνοντας βαθιές και ουσιαστικές τομές ή όχι;

Ή μήπως βρισκόμαστε σε διαφορετικό mood και αποφεύγουμε το πρόβλημα λέγοντας ένα «μπόρα είναι θα περάσει;». Σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει ο νομικός όρος ο οποίος λέει ότι η εγκληματική αμέλεια ισοδυναμεί με ενδεχόμενο δόλο.

Εκτός, βέβαια, αν όλη αυτή η ανοχή δεν είναι τίποτα άλλο από πέρα από συγκαλυμμένη ψηφοθηρία. Γιατί υπάρχει και η εύλογη απορία: τελικά, αυτούς τους ψήφους που αντιπροσωπεύουν οι αντιεμβολιαστές ποιος θα τους πάρει;