Οι παγκόσμιες ημέρες είναι η απόδειξη ότι ξεχνάμε πολύ εύκολα

Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη σε _

Δευτερόλεπτα πριν το τιμώμενο πρόσωπο, ζώο, φυτό, πράγμα τραβήξει όλα τα φώτα πάνω του, το όλο σκηνικό ξεκινά μία ταχύτατη περιστροφή γύρω από τον εαυτό του. Βουρλίζεται για λίγο στο χρόνο και προσγειώνεται στην αμέσως προηγούμενη ημέρα. Το χθες. 

Στο χθες λοιπόν, που το ημερολόγιο δεν προειδοποιούσε για τον εορτασμό της όποιας παγκόσμιας ημέρας (είτε σοβαρής είτε κάπως αστείας είτε εντελώς άκυρης) η λέξη που συμπληρώνει το κενό της πρώτης πρότασης, αγνοείται. Φήμες λένε ότι βρίσκεται ακινητοποιημένη κάτω από την τεράστια λεκάνη της καθημερινότητας που κάθεται πάνω της 364 ημέρες το χρόνο (ή 359 εξαρτάται ποιας σχολής είσαι αλλά ας μην τα χαλάσουμε εκεί). Από την άλλη, αλήθεια πόσο κακή δικαιολογία αυτό το ‘δεν προλαβαίνω‘;

Ειδικά όταν καταλήγει σε ένα ‘να σκεφτώ ότι τα παιδιά των μεταναστών που έχουν γεννηθεί εδώ, μεγαλώσει εδώ, πάει σχολείο εδώ, δεν μπορούν να σπουδάσουν εδώ ή οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη γιατί δεν είναι αναγνωρισμένοι ως Έλληνες ή ως Ευρωπαίοι πολίτες‘ ή με ένα ‘να ταχθώ κατά του καπνίσματος ή των ναρκωτικών‘ ή με ένα ‘να σκεφτώ ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν σπίτι‘ ή με ένα ‘να καταλάβω τι σημαίνει φτώχεια‘.

Αν πατήσεις πάνω στις χρωματισμένες λέξεις της προηγούμενης παραγράφου θα δεις το όνομά μου στα περισσότερα κείμενα. Κοινώς, εγώ που σήμερα έρχομαι να μιλήσω για το βόλεμα που μαζί με το καλό κουβαλούν μαζί τους οι παγκόσμιες ημέρες σαν εκνευριστικό ψυχαναγκασμό είμαι η πρώτη που πέφτω στη λούπα του ‘έρχεται η τάδε μέρα και πρέπει να κάνουμε κάτι‘. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν είναι ‘πρέπει’ ή αν είναι ‘θέλω’. Μάλλον είναι και τα δύο μαζί.

Ωστόσο, από το ‘ασχολούμαι με ένα θέμα και την παγκόσμια ημέρα του’ φέρε ειπείν με την παγκόσμια ημέρα Θεάτρου μέχρι το ‘ασχολούμαι με ένα θέμα μόνο την παγκόσμια ημέρα του’ όπως συμβαίνει με την περίπτωση της ομοφοβίας για παράδειγμα, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Και όχι προφανώς και δεν το λέω για να ευλογήσω τα γένια κανενός. Αν σήμερα τα βάζω με κάποιον, ο πρώτος είναι ο εαυτός μου. Γιατί όλοι μας ξεχνάμε πολύ συχνά και γιατί συνήθως ασχολούμαστε με κάτι μόνο αν προσέξουμε την υπενθύμιση γραμμένη σε bold italic κάτω από την ημερομηνία μίας ατζέντας.

Σε αυτό το σημείο θέλω και πρέπει να βγάλω απέξω τις οργανώσεις που ευτυχώς υπάρχουν και που στο μεγαλύτερο μέρος τους λιώνουν για να καταφέρουν πράγματα που εμείς, με μια μαριαντουανίστικη συμπεριφορά ερχόμαστε κάθε χρόνο μία μέρα να τους αποδείξουμε ότι και εμείς ασχολούμαστε. Και εμάς μας ενδιαφέρει ο ρόλος της γυναίκας και εμείς λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπόψη μας την αξία του να έχεις καλή υγεία και εμείς, και εμείς, και εμείς.

Ένα σχόλιο: ‘Κουραφέξαλα’.

Σε ένα μείγμα ψυχαναγκαστικού καθωσπρεπισμού του ‘σήμερα τιμούμε τον τάδε ή τον δείνα’ γυρίζουμε όλοι. Και το κακό ξέρεις ποιο είναι; Ότι το αποτέλεσμα είναι πιο άνοστο και από κέικ χωρίς γάλα, αυγά, ζάχαρη (εντάξει, υπάρχουν και εξαιρέσεις εδώ). Γιατί τα παιδιά που δουλεύουν δεν πρόκειται να σταματήσουν να το κάνουν αν εσύ και εγώ θυμηθούμε ότι είμαστε ‘κατά της παιδικής εργασίας’ την αντίστοιχη παγκόσμια ημέρα. Γιατί ο ρατσισμός δεν θα σταματήσει να υπάρχει αν εμείς μιλήσουμε γι αυτόν μόνο στις 20 Μαρτίου.

Για να γίνει έστω και η παραμικρή αλλαγή σε οποιαδήποτε κατάσταση μας βρίσκει ‘κατά’ αυτής, πρέπει να υπάρξουν πολλά παραπάνω από μία Ημέρα με μπαλόνια και ωραία κείμενα. Θέλει ενημέρωση, θέλει προσπάθεια, θέλει θέληση όχι επιφανειακή αλλά ουσιαστική. Και όχι, προφανώς και δεν λέω ότι θα ήθελα να καταργηθούν οι παγκόσμιες ημέρες. Τουναντίον, χαίρομαι που υπάρχουν τουλάχιστον αυτές.

Από την άλλη, το ερώτημα του ‘πώς θα ήταν ένας κόσμος χωρίς τέτοιου είδους υπενθυμίσεις’ με τρομάζει. Και με βάζει στο τρυπάκι να σκέφτομαι ότι δεν θέλω να είμαι κομμάτι αυτού του παζλ που βολεύει τη συνείδησή του σε ένα ‘εντάξει, την ημέρα της Μητέρας αγόρασα στη μητέρα μου λουλούδια‘. Την επομένη, το πιθανότερο είναι ότι όταν σε πήρε στο τηλέφωνο εσύ (και εγώ) ήσουν απασχολημένος.

Δεν είναι τα λουλούδια, δεν είναι τα ‘χρόνια πολλά’, δεν είναι το πανό που θα σηκώσουμε. Η παγκόσμια ημέρα υπάρχει για να μας υπενθυμίζει όχι τους αγώνες, τις επιθυμίες, τις αξίες αυτές καθεαυτές αλλά το λόγο ύπαρξής τους. Είναι μία αφορμή για να κάνουμε κάτι ‘grande’ σε σχέση με όλα εκείνα που κάνουμε κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Στην τελική, την μπριζόλα (που είναι και η ημέρα της σήμερα) θέλεις να μου πεις ότι την τιμούμε μόνο την παγκόσμια ημέρα της aka μία φορά το χρόνο; Δεν νομίζω. Ε, δεν είναι κάπως βλακεία τα πιο εντελώς άκυρα πράγματα που λογικά, βγαίνουν αναλόγως το γράμμα που θα πέσει το ‘στοπ’ στο ‘πρόσωπο, ζώο, φυτό, πράγμα’, να τα έχουμε πιο ψηλά από τα ουσιαστικά σημαντικά;

Γιατί εντάξει ωραίο το τρολ, αλλά κάποιοι το τίμησαν τόσο που το έκαναν Πρόεδρο των ΗΠΑ.

Ας στροβιλιστούμε πάλι μέχρι να βρεθούμε στη μεγάλη μέρα. Την παγκόσμια. Ας υποθέσουμε ότι αυτή είναι η παγκόσμια ημέρα κατά της Βίας.

Ο κόσμος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης γιορτάζει, φωνάζει, υπερασπίζεται, μάχεται υπέρ του σωστού και του δίκαιου. Αυτή η ημέρα είναι τόσο όμορφη και τόσο σημαντική. Και διαρκεί μόλις τρεις ώρες. Άντε, τέσσερις. Το status στο Facebook και τα stories στα social media θα ‘καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται’ και η επιθυμία φυσικά, θα είναι αυτή να εξαλειφθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα γιατί ‘πολλά μας τα έχει κάνει’.

Το ίδιο πρόσωπο που θα κάνει όλα τα παραπάνω και θα μας κάνει όλους περήφανους λίγες ώρες αργότερα: Γυρνάει σπίτι του και ασκεί λεκτική (ή και όχι μόνο) βία στο παιδί του ή τη γυναίκα του ή τη μάνα του ή τον υφιστάμενο του ή τον οπαδό άλλης ομάδας από τη δική του, άλλης θρησκείας άλλης πολιτικής πεποίθησης. Χρόνια Πολλά!

ΥΓ: Το κείμενο θα μπορούσε να συνοψιστεί και στην ατάκα ‘Δεν χρειάζεται να περιμένουμε την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου για να γιορτάσουμε τον έρωτα‘.

(Κεντρική Φωτογραφία: AP Images/ Tsafrir Abayov)